Lost 5x08 'LaFleur'

Είναι τόσο πιο όμορφη η σειρά όταν βρίσκεται στο νησί.

Δεν ήταν το επεισόδιο που άλλαζε τον κόσμο μας (ή της σειράς) και ούτε παρουσίασε κάτι συνταρακτικό ή που δεν είχαμε ψιλοϋποθέσει στο πλαίσιο του γεμίσματος κενών. Αλλά αν πρόκειται ανά σημεία η σειρά να κόβει ταχύτητα και να επικεντρώνεται γύρω από έναν χαρακτήρα, ας είναι ο Sawyer! Γιατί παρά τον χαμηλών τόνων χαρακτήρα του, απόλαυσα αυτό το 40λεπτο με έναν τρόπο που δεν είχα καταφέρει να το κάνω τις προηγούμενες βδομάδες.

Είναι ο Sawyer μάλλον, που μακριά από το δράμα του Jack και της Kate προσέφερε άπλετο χιούμορ κατά τη διάρκεια όλης της σεζόν ως τώρα, και που επιπλέον τώρα άρπαξε τον φυσικό ηγετικό του ρόλο και πάλι. Θυμίζοντάς μας σε μια ώρα απόλυτα δική του για ποιο λόγο παραμένει, 5 σεζόν τώρα, ένας από τους πιο συναρπαστικούς και γοητευτικούς χαρακτήρες της σειράς. Κέρδισε αβίαστα τους ανθρώπους της Dharma, βοήθησε τους συντρόφους του να βρουν ένα ρυθμό που οι ζωές τους δεν είχαν για καιρό, ενώ πέταγε σπίθες χημείας με όποιον κι αν μοιραζόταν την κάθε του σκηνή-- είτε ήταν ο Horace, είτε η Juliet, είτε η Michelle Dessler του '24'.

Η οποία, για να μιλήσουμε και λίγο παραπέρα, ήταν προσθήκη ιδιαίτερα ευχάριστη στο καστ, έστω κι αν σημαίνει οτι θα λυπηθώ κατά τι περισσότερο όταν έρθει η αναπόφευκτη γενοκτονία των Dharmas στα χέρια του Ben. Όσο για τη Juliet, η σχέση των δυο τους προέκυψε με εκπληκτική φυσικότητα που πηγαίνει μέχρι πίσω στο περσινό φινάλε. Όταν ο Sawyer αναδύθηκε στην ακρογυαλιά δίπλα της, απλά έβλεπες τις σπίθες. Oπότε το σπίτωμα των δυο τους ήταν μάλλον προφανές πως θα συνέβαινε, και δεν χρειάστηκε καν προσπάθεια από μέρους της σειράς.

Το οποίο βέβαια με κάνει πολλαπλά ξενερωμένο με το φινάλε, όπου προσπερνώντας την περίεργης ομορφιάς στιγμή όπου ο Sawyer αντικρύζει ξανά τους Ο6 πίσω στο 1974 (;) 1977, προκύπτει η συνειδητοποίηση πως από το επόμενο επεισόδιο το νησί θα είναι ξανά τόπος δράματος μεταξύ χαρακτήρων που απλά δεν αντέχω πλέον, τραβώντας κάτω μαζί τους και τον James, τον Jin, την Juliet και τα άλλα τα παιδιά.

Όσο για τη μυθολογία, υποθέτω το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του επεισοδίου ήταν η συνάντηση του Sawyer με τον "τύπο με το eye-liner", κάτι απολαυστικό για τον τρόπο με τον οποίο ο πρώτος απλά πήγε και είπε στον άλλον την απόλυτη αλήθεια, στην ψύχρα, κάτι πάντα καλοδεχούμενο όσο και αναπάντεχο. Συζήτηση η οποία μου άφησε ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το πώς έχει εξελιχθεί όλη η σειρά από την οπτική του Richard, ιδιαίτερα για το πώς ο Locke είναι μάλλον λογικό να φαντάζει ως θεός και εκλεκτός. (Πολύ έντεχνα εδώ το σενάριο έβαλε τον Sawyer να μιλήσει για το πώς "περιμένει την επιστροφή του John Locke" σαν να επρόκειτο και για τον δικό του Μεσσία.)

Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα για συζήτηση, αλλά για μια σειρά λόγων βρέθηκα να μην είμαι σε θέση να ασχοληθώ πολύ με το μπλογκ αυτές τις μέρες, κι επειδή ήδη έχει παρα-καθυστερήσει το 'Lost', καλύτερα βιαστικό παρά τίποτα. Επανερχόμαστε κιόλας. Έτσι κι αλλιώς το επόμενο επεισόδιο δεν θα έρθει μέχρι την μεθεπόμενη βδομάδα.

Α, και επίσης:


Love the show. :D

.