-It's my fault. He never had a father figure.
-Oh that's not true, mother. I had lots of father figures!
-Oh that's not true, mother. I had lots of father figures!
Snappy διάλογοι, ελαφρύ αλλά όχι γελοίο setting, άμεσα συμπαθείς χαρακτήρες, χαριτωμένη πλοκή και premise. Και πάνω από όλα ένας Nathan Fillion που γεμίζει και πάλι την -πολύ μικρή για τα μέτρα του- μικρή οθόνη με χαρισματικότητα, μεταπηδώντας με χαρακτηριστική ευκολία από το quirky χιούμορ της μίας σκηνής στην μαγνητιστική χημεία του με οτιδήποτε κινείται στο κάδρο του στην επόμενη, και στην βαρύτητα που απαιτείται στις λιγοστές σκηνές-άγκυρας της όποιας δραματουργίας.
Το Castle δεν είναι τίποτα που θα αλλάξει την τηλεόραση και δεν είμαι καν σίγουρος για το αν μπορεί να γίνει κανά ιδιαίτερο σουξέ. Αλλά είναι από τις πιο απενοχοποιημένα ευχάριστες τηλεοπτικές ώρες που έχω δει τελευταία, και το κυριότερο, ξέρει ακριβώς τι είναι και για ποιο λόγο μπορεί να αρέσει σε όποιον αρέσει. Ο Fillion είναι απλά ο ιδανικός άνθρωπος στην ιδανική θέση.
(Και η σκηνή με τον Castle και τους υπόλοιπους συγγραφείς-θρύλους στο ίδιο τραπέζι πόκερ; Πανέξυπνο! Είναι πολύ πρώιμο να πω -από τον πιλότο κιόλας!- οτι είναι ακριβώς το είδος της σοβαροχιουμοριστικά παιγμένης σκηνής που θα περίμενα από αυτή τη σειρά; Όχι, δεν είναι!)
.
Μόλις διαπίστωσα πως σε λάθος ανάρτηση σχολίασα για το Castle. Ε, το είδες το σχόλιο :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, το είδα, εξάλλου σχολίασες πριν ποστάρω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να δούμε τώρα και το 2ο επεισόδιο, είμαι περίεργος να δω πώς κρατάει.
Πολύ καλά ξεκίνησε η σειρά, και (μιας και μόλις είδα και το 2ο) συνέχισε εξίσου καλά. Εντάξει, ο Fillion είναι θεός και έχει πολύ καλή χημεία με τη μπατσίνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήYeap, μόλις είδα και το δεύτερο. Ότι λέει ο Dexter: πολy καλή χημεία μεταξύ Fillion και Katic!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει πλάκα. Ο Fillion είναι απόλαυση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣεναριακά ΟΚ, δεν θα είναι ότι πιο πρωτότυπο, αλλά τουλάχιστον να κρατήσει αυτό το χιούμορ.