FinaleWatch: Survivor: Tocantins

Όχι η καλύτερη χρονιά για το Survivor, γενικά.

Όταν ακολουθείς μια a'ight σεζόν κι έναν a'ight νικητή (τον Bob, αν τον ξεχάσατε ήδη) με άλλη μια a'ight σεζόν κι άλλον έναν a'ight νικητή, τότε κάπως πρέπει να βρεις κάτι φρέσκο, ε; To πρόβλημα, πέρα από κάποιες λιγοστές αναλαμπές (και την παρουσία του Coach) ήταν πως το βασικό draw ήταν η σχέση φιλίας ανάμεσα στον JT και τον Stephen, τη στιγμή που ήταν επίπονα σαφές ποιος θα κέρδιζε τελικά τη σεζόν. Έκπληξη θα ήταν αν το σκορ πήγαινε κάτι σαν 5-2 υπέρ του JT αντί για 7-0.

Όλα ΟΚ και εντάξει, λίγα αληθινά σοκ. Κάτι πήγε να γίνει μόνο στο Tribal Council του τελικού με τον Stephen και τον JT να αποσυντίθενται ως φίλοι, αλλά όσο νόμιζα πως ήταν αληθινό αυτό που έβλεπα ένιωθα υπερβολικά άβολα για να μετράει όλο αυτό το σκηνικό σαν διασκέδαση. Αφήστε που, και πάλι, καρα-προβλέψιμο.

Θα πω οτι ο Coach δε σταμάτησε ποτέ να με διασκεδάζει, θα πω οτι το τελικό challenge με τα μπαλάκια ήταν welcome addition στη συλλογή από προ-final two challenges, και θα πω και οτι όπως κι αν το κοιτάξω δε μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό πίσω από το διώξιμο της Taj. Anyway.

Κακή δεν ήταν η σεζόν, μια χαρά πέρασα. Πρέπει να βρούμε όμως μια φράση για αυτές τις 'μεσαίες' σεζόν που δεν είναι ούτε άθλιες σαν τη σεζόν του Yau-Man, αλλά ούτε και γαμάτες σαν τo Fans Vs. Favorites. Όχι jump the shark... Μμμ...

Α.

Ναι.

'Slay the dragon'.

(as in: "This season kinda slayed the dragon.")

Άντε, bring on Samoa τώρα.

.