a quick comment on Breaking Bad

Nτριν ντριν ντριιιν

Ξεκίνησα επιτέλους σήμερα τον μαραθώνιο της 2ης σεζόν που ελπίζω να ολοκληρώσω μες στη βδομάδα, και βλέποντας το 2ο επεισόδιο δε μπορούσα παρά να κάνω μια στάση για ένα πολύ σύντομο σχόλιο.

Vince Gilligan did it again. Πολύ απλά. Όπως και στο 1x02/03, έτσι κι εδώ αφιερώνει ένα ολόκληρο επεισόδιο στις ψυχολογικές και πρακτικές επιπτώσεις της προσπάθειας του Walt και του Jessie να δολοφονήσουν έναν άνθρωπο. 10 λεπτά μέσα στο επεισόδιο, η δράση μεταφέρεται σε ένα τρεϊλερόσπιτο στη μέση της ερήμου και μένει εκεί, καθηλωτικά, τόσο καθηλωτικά, με την κάμερα να κρέμεται πάνω στις λεπτομέρειες, στις μικρές εναλλαγές των εκφράσεων στα πρόσωπα 4 ανθρώπων.

Όπως και μια σεζόν πριν, το Breaking Bad αποτελεί ακόμα μοναδικό δείγμα τηλεόρασης (δραματουργίας εν γένει, θα έλεγα) χάρη στον τρόπο με τον οποίο εστιάζει στην πρακτική ενσάρκωση κάθε κρυμμένης ένοχης ευχής (μας). Η διαφορά με το περσινό αριστουργηματικό δίπτυχο; Οτι, μια σεζόν μετά, ο Walt (ακόμα ανήμπορος, παρ'όλ'αυτά, να διαπράξει εν ψυχρώ φόνο) διατάζει τον Jessie να αφήσει τον Tuco να ματώσει μέχρι θανάτου.

Ouch.

(Μη μου spoil-άρετε τη συνέχεια, όσοι το έχετε δει. Απλά το επεισόδιο με άφησε λίγο χαζούλη και δε μπορούσα να μη γράψω δυο λόγια. Θα επιστρέψω με ποστ για όλη τη σεζόν, εντός ολίγων ημερών.)

.