Instant Reaction: Hung

[UPDATED: Μερικά σχόλια μετά το άλμα.]

-My name is Ray and I...
-...have a big dick, Floyd. Now what do I do with it?

Φυσικά η παραπάνω στιχομυθία είναι, απολύτως ταιριαστά, μια φαντασίωση του Ray.

Σαν παραιτημένη συνείδηση μιας βιομηχανικής Αμερικής που διαπιστώνει πως έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού αλλά είναι υπερβολικά αποστασιοποιημένη για να πανικοβληθεί, ο Ray του Thomas Jane ζει παθητικά μια ζωή που τον προσπερνά βγάζοντάς του τη γλώσσα. Η γυναίκα του τον παρατά για έναν τυπάκο που ο Ray θα μπορούσε να κάνει κιμά, τα παιδιά του ακολουθούν λίγο αργότερα, η δουλειά του είναι στάσιμη, η ασφάλεια για το σπίτι του έχει λήξει. Και α ναι, το σπίτι του πήρε φωτιά.

Θα ήταν πολύ εύκολο τίποτα από αυτά να μη μας νοιάζει, και το έξυπνο σενάριο στα χέρια ενός λάθος σκηνοθέτη θα είχε αυτοαναιρεθεί. Ο δημιουργός του show, Dmitry Lipkin, είχε προηγουμένως δοκιμάσει λίγο-πολύ την ίδια συνταγή στο αποτυχημένο Riches του FX, το οποίο τονικά ήταν τόσο λάθος που στο δράμα σε έκανε να αντιπαθείς τους χαρακτήρες και στην κωμωδία να θες να τους χαστουκίσεις. Η δουλειά του εδώ είναι πιο ραφιναρισμένη, έχει μάθει καλύτερα τις ισορροπίες, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας πρέπει να οφείλεται στον Alexander Payne.

O αγαπημένος οσκαρικός δημιουργός πολύ απλά ξέρει πώς να κοιτάξει μια πικρά σατιρική ιστορία με ξερή ειρωνία χωρίς να χάνει την ανθρωπιά του στην πορεία. Το Hung βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο βιτριολικό Election και το γλυκά εσωτερικό Sideways. Ο αξιαγάπητος loser μας μεταδίδει την σιωπηλή του απόγνωση μέσα από τις λεπτές κωμικές του ήττες. Κάτι η απουσία αυτού του ενοχλητικού ξερόλικου κυνισμού που μεγάλο μέρος της παραγωγής της καλωδιακής TV υιοθετεί, κάτι η ευαισθησία και το πολυεπίπεδο βλέμμα του Payne (που θέτει τον τόνο για όλη τη σειρά, ελπίζει κανείς), κάτι η ανέλπιστη ερμηνεία του Jane, το γλυκό δένει και το Hung καταφέρνει να είναι όλα όσα προσπαθεί να είναι.

Είναι αστεία. Έχει δράμα που σε πιάνει και δεν αφήνει κοιλιές. Διαθέτει φοβερή χημεία ανάμεσα στον man-whore Ray και την νταβατζού του. Έχει έναν Thomas Jane με χαρισματικότητα που ούτε που υποψιαζόσουν ποτέ οτι διέθετε, κάνοντάς μας όλους να ταυτιστούμε και να υποκύψουμε στη διακριτική γοητεία ενός άντρα που δεν έχει τον έλεγχο της ζωής του. (Αλλά δεν τον λυπούμαστε, ούτε τον λοιδωρούμε, ούτε τον αντιπαθούμε, και εκεί βρίσκεται το κλειδί της ερμηνείας του Jane. Στις περισσότερες απεικονίσεις ενός αντίστοιχου χαρακτήρα, το 'συμπαθής' θα ήταν από τα τελευταία επίθετα που θα τον χαρακτήριζαν.)

Αλλά εκεί που σκοράρει το Hung, εκεί που όλα τα επιμέρους του συστατικά έρχονται και γίνονται ένα, είναι στο πώς κάτω από αυτή την ελαφρά κωμωδία ηθών καταφέρνει να περάσει ένα σχόλιο πάνω στο αδιέξοδο της εργασιακής κατάστασης στη δυτική κοινωνία, με τον Ray να εκεταλλεύεται τα 'προσόντα' του για να καλύψει τα κενά που η κατάρτισή του, του έχει αφήσει. Όλα ξεκινάνε στη σκηνή της κορυφής του post- θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως όλη η σειρά από εκεί και μετά βρίσκεται μέσα στο κεφάλι του Ray. Και, δεδομένου του πικάντικου χαρακτήρα της, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η συλλογική μας φαντασίωση.

Ως τέτοια, το Hung δε θα μπορούσε παρά να γαμάει.

.