Mad Men 3x01 Out of Town

Σχόλια για την πρεμιέρα Mad Men μετά το άλμα.

Η πρεμιέρα της 3ης σεζόν μου άφησε την εντύπωση επεισοδίου σειράς που αποφάσισε να αφεθεί στη μοίρα της ως stylish soap εποχής, το οποίο φαντάζομαι δεν είναι κακό (ιδιαίτερα αν είναι τόσο διασκεδαστική -και βέβαια stylish- όσο το Mad Men) με τη διαφορά πως πίσω στον πρώτο κύκλο μιλάγαμε για ανθρώπους-Άτλαντες, για το νεποτισμό, για τα κοινωνικά δεσμά, για τη γέννηση του φεμινισμού, για την αναζήτηση του Εγώ και για την Ayn Rand, και τώρα έχουμε πλοκές σαν αυτή με τη φωτιά στο ξενοδοχείο. Είναι λιγάκι κρίμα να νιώθεις πως δεν έχει άλλα πράγματα να πει μια τόσο εξαιρετική σειρά.

Αλλά υπάρχει πάντα η ελπίδα διάψευσης, και επίσης πώς να ξεκολλήσεις από την οθόνη όταν όλα είναι τόσο καλοφτιαγμένα και τόσο εθιστικά; Κάθε ιστορία είχε στιγμές απόλυτης δροσίας και ευφυίας, από το δείπνο του Don και του Sal με τις αεροσυνοδούς (και το πόσο εύκολα ο Don τους έπαιζε όλους στα δαχτυλάκια του), μέχρι κάθε σκηνή της Joan με τον εγγλέζο (που αντιπαθεί τους πάντες και τα πάντα όσο οι πάντες και τα πάντα δε γουστάρουν αυτόν-- hello, Joan's future affair;), και πάνω απ'όλα την απίθανη σκηνή στο ασανσέρ με τον Cosgrove και τον Pete, και την κωδική τους συζήτηση που γινόταν χωρίς να είναι σαφές οτι ο καθένας τους μίλαγε στον άλλον με την ελλιπή -και κρυφή- γνώση του οτι είχαν τη θέση του απολυμένου.

Και εδώ μπαίνει μια ενοχλητική σχιζοφρένεια που επέδειξε το επεισόδια, όπου από τη μία είχαμε στην αφήγηση τη φοβερή άνεση και αυτοπεποίθηση του Weiner να μην κάθεται να πολυεξηγεί πράγματα (το γιατί απολύθηκε ας πούμε, ή το οτι η Joan τώρα είναι παντρεμένη με τον βιαστή) και από την άλλη να επιστρέφει σε κακές συνήθειες της πρώτης σεζόν, υπογραμμίζοντας σε κάθε πιθανή ευκαιρία το 'κοιτάχτε πόσο un-PC ήταν εκείνη η εποχή και πόσο γαμάτοι και ξύπνιοι είμαστε που σας το τονίζουμε τόσο έντονα'. Είτε μιλώντας για ατάκες τύπου "μου δίνεις ένα τσιγάρο" στις πλέον άβολες στιγμές, είτε για το "little lesbian" σχόλιο για τη μικρή Sally.

Εξωφρενικότερα όλων, στο παιχνίδι των συμπτώσεων στο ξενοδοχείο, με το bellboy, τη φωτιά, τις σκάλες της εξόδου κινδύνου, ένα γενικότερο Έλεος θα πρέπει να ειπωθεί νομίζω. Η σκηνή απείχε ένα σκουντούφλημα της Teri Hatcher από το να ταιριάζει σε επεισόδιο των Desperate Housewives. Όμως δεν ήταν αυτό που με έβγαλε τελείως από την ιστορία, ήταν η ακόμα πιο λάθος αντίδραση του Don στο αεροπλάνο, όπου εκτός του οτι επέδειξε τόσο απίστευτη coolness απέναντι στο σοκ της αποκάλυψης της gayness του Sal, έκανε και αυτό το σαχλό self-aware παιχνιδάκι της ανατροπής ρωτώντας το κάτι εντελώς άσχετο και πρακτικά κλείνοντας το μάτι (δίχως την παραμικρή λεπτότητα) όχι μόνο στον Sal αλλά και στους θεατές. Ας αφήσουμε την self-awareness για τον Seth Cohen καλύτερα, ΟΚ;

Το καταλαβαίνω οτι σε κάποιο επίπεδο όλο αυτό αποτελεί κάποιου είδους μεταφορά για την κατάσταση του ίδιου του Don, που όπως μας υπενθύμισε η σκηνή με την αεροσυνοδό και την -πλαστή- άδεια οδήγησής του, κρύβει κι αυτός το πραγματικό του πρόσωπο από την κοινωνία. Αλλά νιώθω πως πρέπει να υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος να ειπωθεί αυτή η ιστορία, και ειδικά από τη σειρά που βάζει εγκύους να καπνίζουν για να μας δείξει πόσο unPC-cool είναι, κουλαριστά κλεισίματα ματιού και καρα-άνεση όταν φτάνουμε στο θέμα του gay χαρακτήρα, μου κάνει το λιγότερο ασυνέπεια. Και δειλία θα έλεγα, αλλά γι'αυτό επιφυλάσσομαι για την ώρα.

All that said, πολύ fun, πολύ stylish, πανέμορφο, εθιστικό όπως πάντα. Και πολύ απλά θες να δεις πού θα πάει. Είναι σαφές πως το πρόβλημα που είχα με το επεισόδιο προκύπτει από τον τρόπο που η σειρά έχει στήσει εκεί ψηλά τον εαυτό της, και πως αλλού αν το έβλεπα θα έκανα και κωλοτούμπες. Αλλά εσωτερική συνέπεια είναι αυτό που περιμένω, ειδικά από την 'καλύτερη σειρά της τηλεόρασης'.

Δυο σχόλια πριν το κλείσιμο, οτι η εναρκτήρια σκηνή με τον Don να ζει το δράμα της μητέρας του ήταν απλά απίστευτη. Και οτι είχε ενδιαφέρον να βλέπουμε δύο χαρακτηριστικούς δεύτερους ρόλους από το Fringe στην αρχή του επεισοδίου, με τον έναν να απολύει τον άλλον. Dr. Jones v Agent Harris 1-0.

.