Dollhouse: Doctor, Doctor

Μια γενική ματιά στο ξεκίνημα του Dollhouse για τη 2η σεζόν, που μπορεί να είναι η τελευταία του, μπορεί όχι, αλλά έμαθα απλώς να μην αγχώνομαι άλλο και απλώς να το απολαύσω όσο είναι εδώ.

Το ένα πράγμα που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι το show τσουλάει ωραιότερα. Δε νιώθεις πλέον κανένα δημιουργικό άγχος πίσω από την προσπάθεια εξισορρόπησης του οράματος του Whedon, των αποστολών της εβδομάδας, των σημειώσεων του δικτύου, της μυθολογίας, κτλ. Είναι όλα εκεί, την ίδια στιγμή, και το σύνολο τραγουδάει.

Σίγουρα, οι αποστολές της Echo παραμένουν το λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι κάθε επεισοδίου, αλλά στο μεν 'Vows' αυτές οι σκηνές ήταν περιορισμένες στο απολύτως απαραίτητο, ενώ στο δε 'Instinct' παρουσιάστηκε μια ενδιαφέρουσα ανατροπή πάνω στην ιδέα του τι μπορεί να είναι αυτές οι αποστολές. Το μητρικό ένστικτο, και κατ'επέκταση η γενική ιδέα πως υπάρχει κάποιου είδους αχαρτογράφητη εσωτερική διαταγή μέσα στο σύστημά μας που ξεπερνά όσα γνωρίζουμε, είναι μια πτυχή της ατομικής ταυτότητας που αργά ή γρήγορα θα εξερευνούσε η σειρά. (Και δε θα ξεχάσω το πόσο πολύ disturbing μου φάνηκε η ξαφνική εικόνα της Echo με ένα μωρό στην αγκαλιά της, στο τέλος του cold open του επεισοδίου.)

Αλλά πέρα από το πώς η ίδια η Dushku παρέα με τις νέες αποστολές της Echo, έχει καταφέρει επιτέλους να μη με αποσπά από τα κομμάτια της σειράς που απολαμβάνω περισσότερο, και πέρα από τον θαυμάσιο τρόπο με τον οποίο η μυθολογία συνεχίζει να απλώνεται με μικρές πινελιές, γεμίζοντας κενά που λίγο-πολύ γνωρίζαμε τι περιέχουν (hello, 'Epitaph One'), το μεγάλο στοίχημα σε αυτές τις 2 πρώτες ώρες είναι ο χαρακτήρας του Topher. Ο οποίος από ενσάρκωση του μαύρου στο ηθικό γκρίζο του dollhouse, αναδείχτηκε ως τραγικός αντιήρωας στον αριστουργηματικό επίλογο της 1ης σεζόν, για να περάσει στην ως τώρα 2η να γίνει ίσως ό,τι πιο ενδιαφέρον επί της οθόνης.

O Topher συνεχίζει να αγνοεί επιδεικτικά τις ηθικές επιπτώσεις κάθε του πράξης και απόφασης, με την κάθε του νέα ιδέα και προσπάθεια να γίνεται πράξη μόνο με γνώμονα το πώς θα ξεπεράσει πάλι τον εαυτό του. Όμως ξέρουμε ότι θα φτάσει η μέρα που το βάρος των ενοχών θα τον καταπλακώσει, και τώρα αρχίζουμε να παίρνουμε κάποιες ιδέες για το πώς. Μακράν ό,τι καλύτερο είδαμε σε αυτές τις 2 πρώτες ώρες, οι σκηνές του με μια ολοκληρωτικά χαλασμένη (ή πιο φτιαγμένη από ποτέ) Claire Sunders/Whiskey η οποία αποφασίζει να τεστάρει στην πράξη τα όρια της προσωπικότητας που εκείνος της έδωσε. Επίσης, η Amy Acker έδωσε ρέστα, σε μια απίστευτη -προσωρινή- έξοδο για τον χαρακτήρα της.

Σε αυτό το σημείο, μαζί με το πώς εξελίχθηκε το κρυφό σχέδιο δράσης του Paul Ballard και της Echo/Caroline, με ενδιαφέρει εξίσου να παρακολουθήσω τη γραμμή που θα φέρει τον Topher και την Clare στα τραγικά σημεία που τους αφήσαμε στο 'Epitaph One'.

~-~-~

Μερικά σκόρπια σχόλια:

1. Ο Jamie Bamber στην καλύτερή του James Callis impression ξεκινά ένα σερί εντυπωσιακών guest εμφανίσεων που έχει ετοιμάσει για φέτος ο Whedon. Δεν ήταν τίποτα φοβερό ο ρόλος του, αλλά και μόνο για τη χαρά της BSG επανένωσης το χάρηκα.

2. Ενώ ο Alexis Denisof είναι ο latest Whedonesque player που μπαίνει στο Dollhouse, σε ένα ρόλο που μοιάζει να έχει ζουμί, και ενδεχομένως ό,τι κοντινότερο σε season arc έχουμε ως τώρα. Πέρσι την προσπάθεια αποκάλυψης του dollhouse την είδαμε από έξω, φέτος θα είναι ενδιαφέρον πώς θα αντιδράσει ο Ballard ως εσωτερικός, πλέον, έστω και με τη δική του ατζέντα.

3. Μιλώντας για τον Denisof, δεν κρύβω πως σε αυτόν και την Acker πίστευα πάντα πως αναλογούσαν πολύ μεγαλύτερες καριέρες από αυτές που έχουν, και κάθε φορά που τους βλέπω οπουδήποτε χαίρομαι. Ο Whedon έχει γενικά προβληματικό μάτι στο κάστινγκ, αλλά όταν πετυχαίνει διάνα (όπως με αυτούς τους δύο), τότε τα αποτελέσματα είναι μεγαλειώδη. (Βλέπε seasons 3+5 του Angel, με Denisof και Acker να κεντάνε.)

4. Παραμένοντας λίγο στον κύριο Hannigan, συνεχίζω να μη μπορώ να χωνέψω την κανονική του προφορά, μου φαίνεται ψεύτικη! Και εξακολουθώ να διασκεδάζω το πόσο πολύ συναρπάζεται ο Whedon από τις αγγλικές προφορές.

5. Για να έρθω λίγο στο 'Instincts', διασκέδασα την μίνι-αντιστροφή που έπαιξαν οι συγγραφείς Tara Butters & Michelle Fazekas (οι δημιουργοί του Reaper, στο νέο τους πόστο) στο στερεότυπο του scary movie, τοποθετώντας τον σκιώδη άντρα στο ρόλο εκείνου που τρέχει πανικόβλητος μέσα στο σκοτεινό σπίτι, δίχως ρεύμα, με κεραυνούς απέξω, την ώρα που η αποφασισμένη κοπέλα είναι αυτή που κρατάει το μαχαίρι.

6. Και επιστροφή της Mellie, για τους φανς! Χωρίς σπιτικά κουλουράκια, αυτή τη φορά.

.