Lost: Follow, Misguide, Stand Still

Oh, oh! Ένα γαμάτο επεισόδιο!

Ξεκινώντας να σημειώσω οτι αυτό ήταν το πιο εντυπωσιακό επεισόδιο Lost που έχουμε δει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ανάμεσα στα εντυπωσιακά κάδρα (ο ναός από μακριά με τις φωτιές να τον περιτριγυρίζουν) τον Smokey να καθαρίζει ό,τι έβρισκε μπροστά του ή την φοβερή δράση (επιτέλους, δράση, διάολε), αυτά ήταν 40 λεπτά που παρά τα όποια επί μέρους προβλήματα μπόρεσα να τα παρακολουθήσω με λίγο ως πολύ αμείωτο ενδιαφέρον. Δηλαδή ΟΚ, όταν έχεις επεισόδιο που ξεκινάει με γαμιστερό action set piece με τον Sayid κι έναν γιαπωνέζο να κυνηγιούνται μέσα σε ένα κλειστό χώρο, τότε ξέρεις πως τα πράγματα έχουν ξεκινήσει καλά.

Αλλά δεν μένω μόνο στους επιφανειακούς ή καθαρά οπτικούς λόγους για τους οποίους διασκέδασα το επεισόδιο. Ο Sayid ήταν έτσι κι αλλιώς πάντα ένας από τους λίγους αληθινά συναρπαστικούς χαρακτήρες, η πάλη με τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του να μας δίνει συναρπαστική τηλεόραση ουκ ολίγες φορές. Υπό αυτή την έννοια ήταν ο ιδανικός χαρακτήρας για να μετατραπεί σε αμοραλιστικό ζόμπι που φυσικά δε θα είχε δισταγμό (όταν καταλάβαινε πώς παίζεται πλέον το παιχνίδι) να ξεπαστρέψει έναν ή δύο ή όσους χρειαζόταν ώστε να πετύχει το όποιο σχέδιο του νέου του αφεντικού.

Μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο εξάλλου που ακολουθούσε τις διαταγές του Ben Linus κάποτε, ένας επαγγελματίας hitman στις υπηρεσίας ενός πιθανώς ψυχοπαθή ή στην καλύτερη περίπτωση κοινωνιοπαθή compulsive ψεύτη. Εδώ βλέπουμε αυτό τον Sayid για τον οποίον κάποτε ελπίσαμε οτι μπορεί να υπάρχει λύτρωση κάπου στη διαδρομή του, να παραδίδεται οριστικά κι αμετάκλητα στη σκοτεινή πλευρά του. Όχι ακριβώς ο πιο πολυεπίπεδος συμβολισμός που έχουμε δει ποτέ στην τηλεόραση, αλλά όσο αβάσταχτος και δραματικός χρειάζεται για να δώσει βαρύτητα σε ένα ούτως ή άλλως συναρπαστικό επεισόδιο.

Προφανώς δε μπορεί να είναι τυχαίο οτι τα δύο επεισόδια της 6ης σεζόν που με κέρδισαν ως το τέλος αφορούσαν και τα δύο τον Not-Locke και το μάζεμα δυνάμεων προς όποιον σκοπό μπορεί να έχει. (Και αν μάλιστα πρέπει να συγκρίνω τα δύο επεισόδια, θα έλεγα πως το 'Substitute' χρειάστηκε την τελευταία του σκηνή για να αποζημιώσει για μια ψιλομέτρια ώρα, ενώ το 'Sundown' ήταν καλό από την αρχή ως το τέλος.) Εκτός από τις σκηνές δράσης και το γενικευμένο μυθολογικό ενδιαφέρον, και τα δύο αυτά επεισόδια έστρεψαν τη ενδιαφέρον τους σε χαρακτήρες σημαντικούς και ενδιαφέροντες, παιγμένους από δυνατούς ερμηνευτές. Έτσι, όσο κι αν το όλο concept των flash-sideways εξακολουθεί να με αφήνει παγερά αδιάφορο, ό,τι κι αν προκύψει πως είναι τελικά, τουλάχιστον όταν βλέπουμε μια ιστορία με τον Locke του Terry O'Quinn ή τον Sayid του Naveen Andrews μπορώ να αφιερώσω 15 λεπτά χωρίς να κοιτάω το ρολόι μου ή να χασμουριέμαι. (Ακόμα κι αν τελικά, επιμένω, αυτές οι elseworlds ιστορίες δε μου λένε απολύτως τίποτα.)

Κυριότερα, είμαι πανευτυχής που με το ξεπάστρεμα στο ναό φαίνεται πως μπήκε ένα τέλος σε αυτό το μετριότατο πρώτο μέρος της σεζόν, και είμαστε πια έτοιμοι να περάσουμε σε αυτό που φαίνεται πως είναι το ζουμί, δηλαδή το σχέδιο του Not-Locke για αυτούς τους ανθρώπους που έχει στρατολογήσει, για το νησί, για τον Jacob, για τον εαυτό του.

Αυτό το κομμάτι της μυθολογίας φαίνεται να έχει πάρει μια καθαρή κατεύθυνση, έστω κι αν δε γνωρίζουμε προς τα πού είναι αυτή. Και περιμένουμε φυσικά να ξεκαθαρίσουν τα ερωτήματα σχετικά με την πάλη του Smokey με τον Jacob, το ρόλο σε όλα αυτά κάποιων σημαντικών στοιχείων όπως ο Ben Linus, ο Richard, ο Widmore (;), και κυρίως τα flash-sideways. Αλλά και το ποια θα είναι η μοίρα των χαρακτήρων που μοιάζουν να έχουν ζομποποιηθεί- είναι πραγματικά πέραν κάθε ελπίδας η σωτηρία του Sayid;

Exciting. Επιτέλους.

.