Πολύ σύντομα, αλλά μεγάλα spoilers για το season 6 finale.
Όλο το επεισόδιο ήταν βασικά ένα subtext που ξέφυγε από κάθε έλεγχο, ώστε να έχουν υπόβαθρο και ουσία τα τελευταία 5 λεπτά. Actually η όλη εκτέλεση μου άρεσε αρκετά, και το κλειστοφοβικό κλίμα δούλεψε πολύ καλά- σε ένα σημείο σκεφτόμουν τι γαμάτο που θα ήταν αν ο House αναγκαζόταν να γιατρέψει ασθενή εγκλωβισμένος 100% μέσα στα συντρίμμια.
Oh well, χαμένη ευκαιρία μεν, δεν είμαστε εδώ γι'αυτήν δε. Διότι το επεισόδιο ήταν σχεδιασμένο ώστε να στηρίξει την τελική μεταστροφή του House. Μαζί με την οποία ήρθε η παραδοχή της Cuddy ότι εκείνον αγαπάει όσο κι αν βάζοντάς τα κάτω λογικά τα πράγματα, δεν θα έπρεπε. Ούτε θα ήθελε. Ah, young love.
Τώρα, έχω προσπεράσει ολόκληρη την σεζόν, και αυτό είναι κάτι που συχνά με βοηθάει να συνεχίσω να βλέπω αυτή τη σειρά. 2-3 φορές στη διάρκεια του run της έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά, έχω κάνει διάλειμμα από αυτήν και τον αυτοεπεξηγηματικό της εθιστικό ψυχισμό, κάτι που με βοηθάει να επιστρέψω με φρέσκια διάθεση, ανανεωμένος. (Είμαι σίγουρος ότι μεγάλο κομμάτι της απόλαυσής μου για την 4η σεζόν προήλθε από το ότι είχα προσπεράσει όλο το β' μισό της 3ης, το μπούλο David Morse!)
Έτσι κι εδώ, νιώθω πως δεν χάνω κάτι από το δράμα της σχέσης του House με την Cuddy που να μην κατέχω ήδη σε κάποιο ικανοποιητικό, από τις προηγούμενες σεζόν. Η δυναμική τους είναι αυτή που είναι, και νομίζω πως ακόμα και η αντίστοιχη τελευταία σκηνή του περσινού φινάλε θα αρκούσε. (Τότε ήταν απλά ένα όνειρο. Bleh.)
Και μάλιστα, εκτός του ότι το φινάλε το φετινό σχεδιάστηκε με στόχο να δώσει επιτέλους στους φανς αυτό που ήθελαν, ήταν κι ένα όντως πολύ δυνατό επεισόδιο- το House είναι μια σειρά που συχνότερα από ότι όχι με απογοητεύει/εκνευρίζει με τα season finale της. Και πλάκα-πλάκα, έτσι στα γρήγορα δε μπορώ να σκεφτώ ούτε ένα που να μου άρεσε όντως, πέραν του φετινού. Είχε συναρπαστικό κεντρικό δράμα, και κορυφώθηκε στη σκηνάρα που ο House ξεσπάει στον Foreman ακριβώς επειδή έκανε τα πάντα σωστά αλλά και πάλι έχασε την ασθενή. Awesome stuff.
Οπότε γαμώ. Μου έχει λείψει ο κόσμος του House, μέχρι και η Thirteen!, και επιπλέον είμα έξτρα περίεργος για να δω πώς θα εξελιχθεί αυτή η αναπόφευκτη, τελικά, σχέση των House/Cuddy, και το αν θα υιοθετήσουν και τον Wilson, ή τι. Όλα αυτά είναι πράγματα που θα με τραβήξουν πίσω στη σειρά του χρόνου, μετά το φετινό διάλειμμα. Well done.
.
Θα λείπει η 13 από το πρώτο μισό της σεζόν περίπου γιατί θα γυρίζει το Cowboys and Aliens (των Orci/Kurtzman/Favreau).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάει το 40% του γιατί το παρακολουθούσα... :(
Πρόσθεσε και το ότι η 13 είχε μακράν τον πιο βελτιωμένο χαρακτήρα φέτος. :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατάντησε σκυλίτσα του fox, ο House. Θα μου πεις πως έχει γίνει καιρό αυτό. Και επίσης πώς να το αποφύγεις. Αφού ως γνωστόν, το φοξ είναι το νεκροταφείο της τιβι. Δίνει ελπίδα σε αυτούς που έμειναν όρθιοι, αλλά στο τέλος πάλι θα τους θάψει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν κάποτε μια απο τις αγαπημένες μου σειρές, και τώρα τη βλέπω ψυχαναγκαστικά. Ίσως έπρεπε να κάνω κι εγώ κανένα διάλειμμα 20-30 επεισοδίων.
Η φετινή σεζόν ήταν πολύ καλύτερη της τραγικότατης περσινής, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι ήταν τίποτα το εξαιρετικό. Ήταν μη προσβλητική, με ορισμένα επεισόδια που οι διάλογοι κεντούσαν... στο μυαλό έρχεται το 6χ10 "The Down Low" και το 6x19 "The Choice".
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια αυτό το τελευταίο επεισόδιο να σημειώσω ότι ήταν από τις ελάχιστες φορές που είχα αγωνία να δω τι θα γίνει με την κοπέλα στα ερείπια. (Φαντάζομαι παίζει ρόλο το γεγονός ότι είχε κάτι "απλό" και όχι μια σπάνια πάθηση που μεταλάσσεται σε 52 ακόμα σπανιότερες παθήσεις στη διάρκεια του επεισοδίου, κ.ο.κ.)
Επίσης, δεν ήμουν φαν αυτού που έγινε στο τελευταίο λεπτό, αλλά φαντάζομαι η σειρά κάποτε έπρεπε να το ρίξει αυτό το χαρτί στο τραπέζι. Oh well.
Τέλος, από σκηνοθετικής άποψης, είδαμε νομίζω εξαιρετικά πλάνα throughout the episode.
Ήταν όντως εξαιρετικά σκηνοθετημένο, και έπιασα κι εγώ τον εαυτό μου να νοιάζεται για την κοπελίτσα στα συντρίμμια. Ίσως γι'αυτό να μου άρεσε το επεισόδιο, γιατί γύρισα στη σειρά μετά από καιρό και βρήκα έναν patient of the week που με ενδιέφερε, και μια δυνατή σκιαγράφηση του House. Αυτά με κράταγαν πάντα στη σειρά, όχι οι ατσούμπαλες προσπάθειές της για arc storytelling, στο οποίο, για να είμαι ειλικρινής, νιώθω πως 9 στις 10 φορές αποτυγχάνει.
ΑπάντησηΔιαγραφή