Lost: Across the Sea

Έτσι στα γρήγορα, δε νομίζω να υπάρχει άλλο επεισόδιο που να έχει διχάσει τόσο όσο αυτό, στα 6 χρόνια του Lost. Huge spoilers μετά το άλμα.

Ξεκινώ από αυτό που είμαι σίγουρος ότι μου άρεσε. Η ίδια η ιστορία. Γιατί εντάξει, απαντήσεις σε κάποια φάση θα παίρναμε, αλλά δεν θα έκαναν για μια καλή ιστορία απαραιτήτως. Και εδώ οφείλω να παραδεχτώ ότι το κρυφό origin των δύο (νομίζαμε) θεοτήτων που έχουν κάνει το νησί προσωπική τους σκακιέρα, εμπλούτισε τη μυθολογία της σειράς και ταίριαξε αναπάντεχα καλά με το ζουμί της.

Τι εννοώ; Σε όλη τη σειρά βλέπαμε ιστορίες χαρακτήρων που με τον έναν τρόπο ή τον άλλον τους είχαν πληγώσει οι γονείς τους. Και ξαφνικά στην 6η σεζόν συνειδητοποιούμε ότι όλα είναι ένα παιχνίδι ανάμεσα σε δυο ανώτερες οντότητες που τώρα ήταν περιφερειακοί παίχτες τυλιγμένη στην αοριστία. Μόνο που έξαφνα, αυτές οι δύο φιγούρες μαθαίνουμε πως ήταν αδέρφια, δύο αδέρφια για πάντα σημαδεμένα από το πώς τους μεγάλωσε (ή όχι) η μητέρα τους.

Και τα οποία, χάρη στον τρόπο που ενηλικιώθηκαν και έμαθαν να βλέπουν τον κόσμο, έχουν βαθιά μέσα τους πλέον την επιθυμία να ζήσουν ή να φύγουν από το ρημαδονήσι. Σε μια κόντρα αληθινά (προ)αιώνια που κάνει κάθε τους συνάντηση να γίνεται retroactively συγκλονιστική. Και, το κερασάκι, ότι ενώ προφανώς συμβολίζουν την αιώνια μάχη του καλού με το κακό, δεν αφέθηκαν από τους συγγραφείς να είναι όντως δύο κυριολεκτικές (όσο και αφηρημένες) έννοιες χωρίς ουσιαστική προέλευση.

Αυτή η ανατροπή ήδη τους κάνει πιο συμπαθείς, πιο ενδιαφέροντες, αλλά όπως με πολλές ανατροπές που έχει επιχειρήσει κατά καιρούς το Lost, δε μπορώ παρά να αναρωτηθώ: Αν το ξέραμε κάπως νωρίτερα δε θα ήταν καλύτερα για όλους; Ποια η χρησιμότητα του να μαθαίνουμε ακόμα βασικές αλήθειες για το σύμπαν της σειράς, 2 επεισόδια πριν το τέλος της, αν όχι από συνήθεια των συγγραφέων που δεν θυμούνται πώς να γράψουν ιστορίες με άλλο τρόπο;

Όπως και να έχει, αυτό το backstory με ικανοποιεί απολύτως και σε ένα άλλο επίπεδο, το οποίο βέβαια στεναχωριέμαι που οι Cuse & Lindelof ένιωσαν την ανάγκη να συλλαβίσουν σε τόσο μεγάλο βαθμό αλλά hey, αυτό είναι το Lost. Και το επίπεδο αυτό είναι, η αξία του ίδιου του μυστηρίου μπροστά στις απαντήσεις. Διότι ναι, μάθαμε τι και ποιοι είναι ο Jacob και ο Man in Black, αλλά η απάντηση αυτή ήταν συνάρτηση ενός άλλου μυστηρίου, πολλών για την ακρίβεια: Πώς είχε βρεθεί εκεί η faux-μητέρα τους. Ποιος όρισε τον πρώτο προστάτη του νησιού. Τι είναι η φωτεινή ύλη. Πώς βρέθηκε εκεί. Και διάφορα άλλα τέτοια παρεμφερή ερωτήματα. Τα οποία φυσικά θα μείνουν αναπάντητα, και καλώς. Διότι αν το επεισόδιο έλεγε ένα πράγμα ήταν πως, όσο πίσω και να φτάσεις σε μια ιστορία, πάντα θα υπάρχει κάτι που έχει προηγηθεί, αν το σύμπαν που έχεις δημιουργήσει είναι ζωντανό και αναπνέει. Και προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η αίσθηση αέναου που μου άφησε το επεισόδιο, και η οποία έρχεται να περιλούσει τη μυθολογία του Lost από άκρη σε άκρη.

Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα, και αυτά που με ικανοποίησαν. Γιατί αν το συζητήσουμε περισσότερο το θέμα, τότε το ίδιο το επεισόδιο ήταν μέτριο. Υπερβολικά απλωτό και βαρετό μέχρι τη μέση. Τεμπέλικη δικαιολογία ανάπτυξης του στόρι η φοβερά βολική εμφάνιση του φαντάσματος της αληθινής μαμάς. Ακραία προφανές σε συμβολισμούς και διαλόγους. Το flashback στο τέλος ήταν για μούντζες, με έβγαλε τελείως από τη στιγμή. Και, για ένα επεισόδιο που αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στο να μας εξηγήσει μια για πάντα, με κάθε λεπτομέρεια, την προέλευση του Smokey, είναι τουλάχιστον τραγικό το να τελειώνει και να μην είναι απόλυτα σαφές σε κάθε έναν από εμάς το τι στα κομμάτια είναι τελικά αυτός ο καπνός. Να εξηγούν τα προφανή ξέρουν, αλλά να μας πουν τι διάολο έγινε εκεί κάτω στην πηγή του φωτός, δεν ξέρουν.

Άρα, τι; Γιατί δεν πρέπει να φύγει ο Smokey από το νησί, τι θα γίνει; Τι είναι ο καπνός; Είναι η ψυχή του Smokey που ξεκόλλησε από το νεκρό του σώμα; Είναι κάτι που υπήρχε εκεί μέσα ούτως ή άλλως και απλώς απελευθερώθηκε όταν βούτηξε εκεί το νεκρό κορμί του ανώνυμου αδερφού του Jacob;

Και btw για να έχουμε και καλό ερώτημα, ΠΩΣ σκότωσε ο Jacob τον αδερφό του αφού υποτίθεται δε μπορούν να βλάψουν ο ένας τον άλλον; Ναι, ΟΚ, δεν ήταν απευθείας θάνατος, τον έσπρωξε και εκείνος χτύπησε και μετά τον κατάπιε το φως κτλ. Αλλά τότε με την ίδια λογική αν ο Smokey κρέμαγε ένα πιάνο από κάπου ψηλά και μετά άφηνε αναίσθητο τον Jacob από εκεί κάτω, έσπαγε το σκοινί και έλιωνε ο Jacob, θα τα είχε καταφέρει; Αυτό θα επιτρεπόταν; Προχειράτζα μυρίζει η όλη φάση, και είναι κρίμα σε τέτοιο σημείο.

Μερικά ακόμα σχόλια:

-> Πάντα ευχάριστη η παρουσία της Allison Janney. Αν και κάπως με έβγαλε από το επεισόδιο αρχικά, όταν τη συνήθισα γούσταρα.

-> Οπότε καταλήγουμε ότι ο αδερφός του Jacob τελικά δεν είχε καν όνομα, ναι; Αλλά γιατί να μεγαλώνεις ένα παιδί για 13 χρόνια και να μην σκεφτείς καν ένα όνομα να του δώσεις; Επειδή ξέρεις ότι θα κάνει για κουλ τηλεοπτικό εφέ; "Ναι, γεια σας, έχουμε μια σειρά της οποίας ο Μεγάλος Κακός δεν έχει καν όνομα! Ουυυυυ."

-> Όλα αυτά πολύ ωραία, αλλά εγώ τελικά πειράζει που είμαι Team Smokey; Του φέρθηκαν πολύ χάλια όταν ήταν μικρός, κανείς δεν του έλεγε ποτέ τίποτα, και τον μεγάλωσαν τυχοδιώκτες και proto-Widmores. Αφήστε τον να πάει στην ευχή της Παναγίας πια.

-> Ωραία η εξήγηση για το donkey wheel. Από όλες τις shopping list εξηγήσεις που έχουμε λάβει σε αυτό το τελευταίο διάστημα, ήταν η μόνη που έμοιαζε να έχει κερδηθεί από την πορεία της ιστορίας, και να ταιριάζει όντως με αυτό που παρακολουθούμε τόση ώρα στο επεισόδιο. Κι επίσης, έδεσε με γαμάτο τρόπο τα χωροχρονικά τριπάκια με το βασικό στόρι αυτής της σεζόν.

-> Ενδιαφέρουσα επιλογή να πάει η 3η ώρα από το τέλος της σειράς χωρίς ούτε έναν series regular. Παρατήρησα πολύ κόσμο να ενίσταται γι'αυτό, αλλά προσωπικά δε βλέπω το λόγο να σκιζόμαστε κιόλας. Δεν είναι ότι ο Jacob και ο Smokey δεν ήταν τεράστιο κομμάτι της μυθολογίας της σειράς εδώ και χρόνια ή και από την αρχή ακόμα. Δεν ήταν δα και επεισόδιο αφιερωμένο στην Tina Fey-lookalike που δουλεύει για τον Widmore.


Αυτά για τώρα. Two to go.

.