Doctor Who: Vincent and the Doctor

Λίγα λόγια μετά το άλμα για τον συγκινητικότερο Doctor Who των τελευταίων ετών.

Κάθε σεζόν Doctor Who έχει το υποχρεωτικό επεισόδιο με την 'ιστορική φιγούρα', η φετινή είχε δύο. Στη σκέψη και μόνο βαριόμουν, αλλά τελικά και τα δύο κατέληξαν απολύτως ανατρεπτικά, για διαφορετικούς λόγους. Το μεν 'Victory of the Daleks' επειδή πήρε τη βασική ιδέα "ο Doctor ταξιδεύει και συναντά τον Churchill" και την εξέλιξε σε ένα επεισόδιο που σήμανε την επιστροφή των Daleks και σε ένα σημείο του είχε διαστημικές αερομαχίες με πολεμικά Β' Παγκοσμίου.

Το δε 'Vincent and the Doctor' για έναν εντελώς άλλο λόγο. Διότι δε συμπεριφέρεται στον Van Gogh ως μια απλή ιστορική φιγούρα πακεταρισμένο με κάποιο τυπικό εξυπνακίστικο αστειάκι τύπου "ο Shakespeare εμπνεύστηκε από τον Doctor κι έγραψε το Τάδε γνωστό μας έργο". Αλλά τον κοιτάζει σαν έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα της σειράς, στήνοντας μια ιστορία γύρω από αυτόν, και τολμώντας στο τέλος να αλλάξει τους κανόνες.

Η αλληγορία του αόρατου τέρατος ως σύμβολο της κατάθλιψης ή της διπολικότητας που πολλοί εκτιμούν πως βασάνιζε τον μεγάλο καλλιτέχνη, λειτουργεί εξαιρετικά ακριβώς επειδή το σενάριο του Richard Curtis δανείζεται τη ματιά του Van Gogh, την κάνει δική μας. Ζούμε δυο μέρες στο πετσί ενός βασανισμένου ανθρώπου και του πώς αντιμετωπίζει ένα εχθρικό περιβάλλον, καταλήγοντας σε αυτά που με θαυμασμό εξηγεί ο ξεναγός του Bill Nighy ("φανταστικό το παπιγιονάκι σας, κύριε") στο -θαυμάσιο- φινάλε: Κατανοούμε από πρώτο χέρι πώς είναι δυνατόν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος να μπορεί να διακρίνει την ομορφιά όταν κοιτάζει τον κόσμο γύρω του.

Το επεισόδιο είναι φανταστικό, και ευαίσθητο, και πάρα πολύ συγκινητικό, με αποκορύφωμα τη στιγμή που ο Doctor αποφασίζει να τα στείλει όλα στα κομμάτια και να μην παραδοθεί στη ματαιότητα μιας προδιαγεγραμμένης αυτοκτονίας. Παίρνει τον Vincent στον 21ο αιώνα, τον αφήνει να λουστεί τον μεταθανάτιο θρίαμβό του, του δίνει μια μικρή λύτρωση, τη χαρά που δεν είχε την ευκαιρία να απολαύσει όσο ακόμα ήταν ζωντανός. Στην περιστρεφόμενη κάμερα με τον Vincent να κοιτάζει τα έργα του και τον Nighy να εξηγεί γιατί είναι ο μεγαλύτερος ζωγράφος στην ιστορία, δάκρυσα αληθινά για πρώτη φορά παρακολουθώντας τη σειρά, μετά από το έντονο βούρκωμα που είχα συγκρατήσει βλέποντας το 'Doctor Dances'.

Ποιος να το έλεγε ότι η πιο συγκινητική στιγμή θα ερχόταν σε ένα απολύτως αυτοτελές επεισόδιο ιστορικού περιεχομένου, αντί για κάποια οπερατική κορύφωση από αυτές που συνηθίζει να μας δίνει η σειρά. Ο Richard Curtis ομολογώ ότι με τις λατρεμένες του cheesιές καταφέρνει με συνέπεια να με κάνει να δακρύζω. Το Love, Actually είναι το ακριβέστερο ετήσιο ραντεβού μου: Δεν υπάρχουν Χριστούγεννα που να μην το βλέπω, και δεν υπάρχει φορά που να το βλέπω και να μην κλαίω σαν χαζούλης σε τουλάχιστον 2-3 σημεία. To Four Weddings and a Funeral είναι αυτό που είχε ο θεός στο μυαλό του όταν δημιουργούσε το concept της ρομαντικής κομεντί. Γενικά ο Curtis το έχει. Από το σενάριό του για τον Doctor Who δεν ήξερα τι να περιμένω, αλλά ο ιδανικός συνδυασμός χιούμορ, δράματος, συναισθηματικής ανάτασης και ρομάντζου (λάτρεψα το πώς ο Vincent λάτρεψε την Amy, no;) ήταν παρών και έκανε για ένα από τα πιο ξεχωριστά επεισόδια που μας έχει δώσει η σειρά.

Και, σε μια υποσημείωση που αφορά στη μεγάλη εικόνα της σεζόν, βρήκα πολύ γλυκό το πώς η σειρά έκανε την πρώτη της ουσιαστική αναφορά στον θάνατο/σβήσιμο του Rory. Με τον Vincent να παρατηρεί ότι χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει, η Amy κλαίει. Amazing.

Υπέροχο, υπέροχο επεισόδιο. Πάντα τέτοια εύχομαι σε κάθε σειρά μυθολογίας που θέλει να κάνει τη διαφορά.

.