FinaleWatch: Glee

(Έστω και με καθυστέρηση) Πώς ήταν το φινάλε του Glee; Δεν ξέρω, πώς είναι όλα τα επεισόδια του Glee; Λίγα σκληρά λόγια για μια σεζόν που τελειώσει με ένα, υποθέτω, πολύ καλό επεισόδιο.

Έφτασα σε μια διαπίστωση τις τελευταίες αυτές μέρες συζητώντας για το Glee, το οποίο ολοκλήρωσε την περασμένη βδομάδα τη θαυματουργή πρώτη σεζόν του: Δεν έχω ιδέα τι κάνει ένα επεισόδιο της σειράς να είναι καλό, και τι το κάνει κακό. Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι από το ένα επεισόδιο στο επόμενο ακυρώνονται τα πάντα, με την ίδια ευκολία που από το πουθενά είχαν συμβεί. Πλοκές εφευρίσκονται και εγκαταλείπονται μέσα σε ένα επεισόδιο, εξελίξεις σκουπίζονται κάτω από το χαλί, αποκαλύψεις συμβαίνουν με τρόπο που τις ξεσκεπάζει για αυτό που είναι: ξεδιάντροπα plot devices. Όλα αυτά είναι πράγματα που γενικά απεχθάνομαι στην τηλεόραση, γιατί καταλύουν την ίδια την έννοια της σειράς, αλλά και γιατί κάνουν φοβερά δύσκολο το να εκτιμήσεις τα επεισόδια το ένα σε σχέση με το άλλο.

Επιπλέον, η τάση του Ryan Murphy προς το γκροτέσκο έχει ανασύρει για τα καλά το άσχημο κεφάλι της. Η σειρά άργησε λίγο περισσότερο από ό,τι το Nip/Tuck, αλλά τα έχει καταφέρει να μου κάνει κάθε έναν της χαρακτήρα αντιπαθή, είτε χάρη στην καρτουνίστικης επιμονής υπογράμμιση κάθε αρνητικού του στοιχείου, είτε χάρη σε πανηγυρικά out of character ξεσπάσματα (σαν το anti-gay rant του Finn όταν τον τσάντισε ο Kurt). Ο μόνος χαρακτήρας που παραμένει cool και 'συμπαθής' είναι η Sue Sylvester, ακριβώς επειδή το ίδιο το concept της ύπαρξής της επιτάσσει τη μονοδιάστατη και κωμικά τραβηγμένη αντιπαθητική περσόνα της. Δε θες τίποτα που να την κάνει relatable, είναι εκεί για να κάνει τους υπόλοιπους να μοιάζουν relatable.

Άρα πού οδηγούμαστε όταν η σειρά καταφέρνει να κάνει το καρτούν Sue Sylvester οριακά συμπαθέστερο ον από τους υπόλοιπους χαρακτήρες; Διότι αλήθεια, όλο αυτό το "είμαστε outsiders!" δε με αγγίζει καθόλου, παρότι επιφανειακά δε διαφέρει από το αντίστοιχο μοτίβο της Buffy ή των Freaks and Geeks. Μόνο που στις λατρεμένες αυτές σειρές οι outsiders αγωνίζονται και συνεχίζουν, και το κάνουν για τους ίδιους, το κάνουν για τους ανθρώπους τους, το κάνουν γιατί "τι άλλο μπορείς να κάνεις;" Στο Glee οι outsiders θέλουν να γίνουν το status quo, το όνειρό τους είναι να κερδίσουν το American Idol, ό,τι κι αν λέει ο Artie.

Τα λέω όλα αυτά επειδή, 22 επεισόδια μετά, δεν έχω καταφέρει να αποφασίσω τι είναι αυτό που γουστάρω στο Glee. Τι είναι αυτό που κάνει ένα επεισόδιο να μου αρέσει, τι είναι αυτό που το κάνει χάλια. Κάθε φορά υπάρχει απλά μια αόριστη αίσθηση, κι αυτό είναι όλο. (Η ίδια αόριστη αίσθηση λέει, btw, ότι η σειρά θα καεί πολύ-πολύ γρήγορα.) Μάλλον με κρατάει, και που αποτελεί και βαρόμετρο 'ποιότητας', είναι τα ίδια τα τραγούδια.

Συνειδητοποιώ πως ό,τι θυμάμαι από την πρώτη σεζόν ως καλό επεισόδιο, είναι απαραιτήτως συνδεδεμένο με ένα εμπνευσμένο νούμερο: Το 'Dancing with myself' με τον Artie να προχωρά στους διαδρόμους του σχολείου τραγουδώντας στον εαυτό του. To επεισόδιο με τις ένοχες απολαύσεις. Το επεισόδιο με τις εκτελεσάρες του Neil Patrick Harris. Το επεισόδιο με το medley των Journey.

Ναι, το φινάλε ήταν γαμάτο. Όσο μπορώ να είμαι σίγουρος για το αν είναι καλό ένα επεισόδιο Glee. (ΟΚ, το προηγούμενο με το 'φλερτ' Sue & Shue ξέρω ότι ήταν άθλιο.) Είχε μεγαλειώδεις cheesιές από τους New Directions, είχε το To Sir with Love που δε μπορώ ποτέ να του αντισταθώ (από τις αγαπημένες μου ταινίες ever), το Over the Rainbow στην γαμάτη εκτέλεσή του. (Είχε και Queen, αλλά αυτούς ως γνωστόν ποτέ κανείς δε μπορεί να τους επανεκτελέσει αληθινά ικανοποιητικά, οπότε το παραβλέπω.) Είχε 3 κομμάτια των Journey, εκ των οποίων το Don't Stop Believing, σε μια πολύ σοφή απόφαση που φέρνει full circle όλη την πρώτη σεζόν, μας παρουσιάστηκε σε μια νέα, βελτιωμένη εκδοχή, με φοβερό χορευτικό και περισσότερα σόλο-όχι μόνο από την mini-Barbra.

Και είχε και μια πλοκή κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά. Που, για δες, δεν ήταν καρα-προβλέψιμη όσο νομίζαμε! Η Sue θα θάψει το Glee Club! Όχι, η Sue θα ψηφίσει το Glee Club! Φτου, μπλόφα ήταν, τελικά το καταψηφίσανε όλοι. Όχι, τελικά η Sue όντως τους ψήφισε! Η αγωνία! Οι ανατροπές! Ωραία φάση, και -τολμώ να πω- συγκινητικούλι φινάλε.

Πάντως, ενώ πραγματικά εκτιμώ το ότι ο Murphy δεν πήρε τον εντελώς προφανή δρόμο εδώ, βάζοντας τις New Directions να θριαμβεύσουν και του χρόνου να βρεθούμε στο δρόμο για τα Nationals, έχω περιέργεια τι θα βλέπουμε μια ολόκληρη δεύτερη σεζόν που να μην κάνει πανομοιότυπη διαδρομή με την πρώτη. Εντάξει, όσο έχει καλά τραγουδάκια και αγνό silly fun πόσο μπορούν να κουράσουν οι ολοένα και πιο φευγάτες πλοκές και άστοχα characterizations του Murphy;

Απλά, θεέ της τηλεόρασης, κάνε σε παρακαλώ να μην βρεθεί να αλωνίζει στους διαδρόμους του McKinley ένας serial killer δίχως πέος, ναι;

.