Louie: God

Τι θα μονολογούσε κάποιος αν έβλεπε τον Χριστό να σταυρώνεται, αν όχι "Jeeeeezus!"; Μετά το άλμα θα συζητήσουμε λίγο τα δύο πιο πρόσφατα επεισόδια Louie, τα οποία συνέχισαν να σπρώχνουν τα όρια όπως καμία άλλη σειρά στην TV αυτή τη στιγμή.

Το επεισόδιο με τον θεό ήταν από τα πιο έντονα πραγματα που έχω δει τελευταία. Ο C.K. καταστρώνει μια μοναδική αλληγορική αναπαράσταση του τι σημαίνει να μεγαλώνεις ως καθολικός σε ένα περιβάλλον που σου βαραίνει την πλάτη με ενοχές ως μέσο ελέγχου. Η έμφαση στη λεπτομέρεια και οι εφιάλτες που βρήκαν τον μικρό Louie λειτούργησαν εξαιρετικά τόσο σε συμβολικό επίπεδο, όσο και σε καθαρά αφηγηματικό, μη αφήνοντάς με να πάρω ανάσα για αυτό το δεκάλεπτο.

Προσέχτε ότι ουσιαστικά το επεισόδιο (συνεπές ως προς τη μη συνέπεια της σειράς απέναντι σε κάθε συμβατική έννοια δομής) διαθέτει αυτή και μόνο την ιστορία, ανοίγοντας και κλείνοντάς την τόσο με δύο απολασυτικά stand up bits του C.K. (ιδιαίτερα αυτό με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ) όσο με δύο ξεκαρδιστικές συμβολικές σκηνές.

Δεν ήταν ένα ιδιαίτερα αστείο επεισόδιο, σαφέστατα εκ προθέσεως, αλλά η αρχή και το τέλος με είχαν να χασκογελάω. Ο υπεύθυνος της εκκλησίας να ξανασταυρώνει το βεβηλωμένο άγαλμα του Ιησού (σα να σου λέει ο Louie, "γαμώ τις αμαρτίες σου κι εσένα, και όλων") και νωρίτερα, στην αρχή, το gag με τον άγνωστο να θέλει χώσει το πουλί του στον 'Παράδεισο' απλώς και μόνο επειδή έχει πίστη. Ξεξαρδιστικά και προκλητικά πράγματα.

Που όμως δεν είναι παρά η πιο πρόσφατη από τις ολοένα και εντονότερες προσπάθειες του C.K. να σπάσει κάθε φραγμό και να μιλήσει για τα πάντα, όπως αυτός θέλει. To αμέσως προηγούμενο επεισόδιο, 'Dentist/Tarese', θέτει ένα εξαιρετικά τολμηρό επιχείρημα περί διαφορετικών οπτικών γωνιών μέσα στα συνήθη κοινωνικά μας πλαίσια.

Ξεκινά με μια φοβερά ακραία υπόθεση, εικάζοντας πως πολλές ζωές παιδιών θα σώζονταν αν ήμασταν πιο επιεικείς απέναντι στους παιδεραστές. Τα γέλια είναι αραιά, η ατμόσφαιρα άβολη, αλλά ο Louie συνεχίζει τη συλλογιστική του, η οποία είναι βασικά σωστή. Κλείνει λέγοντας απλά ένα "δεν έχω ιδέα τι να κάνω με αυτή την πληροφορία, αλλά έχω δίκιο."

Το ίδιο ισχύει και μια σειρά ακόμα από μικρές ιστορίες που ακολουθούν, όλες τους φτιαγμένες με τρόπο που να προκαλούν την αντικειμενική μας οπτική, αλλά καμία τους να μην ξέρει τι θα μπορούσαμε να κάνουμε τη νέα μας γνώση. Η φαντασίωση ενός Bin Laden που βλέπει τα πράγματα μέσα από δικά μας μάτια. Ένα oral sex joke (γαμάτο κιόλας) που δεν προσφέρει καμία οπτική γωνία. Μια χιουμοριστική ματιά στις διαφυλετικές sex dynamics- όλα είναι θέμα οπτικής. Ο Louie ποθεί την κοπέλα γιατί φαντάζεται πώς μπορεί να τον φαντάζεται.

Το όλο επεισόδιο είναι εξαιρετικά άβολο και weird, και είναι κατασκευασμένο για να τεστάρει τα όριά σου. Απλώς για να σου υπενθυμίσει ότι, ανόητε, στην τελική δεν έχουν καμία σημασία. Όχι απλώς γιατί πέραν των δικών σου ορίων βρίσκονται οι αλάνες των άλλων (που μπορεί να βλέπουν εσένα ως εξίσου παράξενο) αλλά επειδή όντας μεγαλωμένοι σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, με αυστηρούς και συγκεκριμένους κανόνες, τη διευρυμένη γνώση δε θα ξέραμε καν πώς να την προσεγγίσουμε.

Όπως και η αρχική παρατήρηση του Louie περί παιδεραστών, έτσι και όλη η σειρά, είναι μια διαρκής καταγραφή από άβολες που, τελικά, δεν ξέρουμε καν πού θα μας οδηγήσει. Και ο C.K. συνεχίζει να υπογραμμίζει τη μία και μοναδική του αλήθεια: Η απάντηση είναι συχνά irrelevant. Σημασία έχει η διαρκής ερώτηση.

.