Pilot: Lone Star

Είναι -με χαώδη διαφορά- ο καλύτερος πιλότος της φετινής τηλεοπτικής σεζόν. Και φυσικά ανήκει στην πρώτη σειρά που θα κοπεί.

Ένας απατεώνας κατηγορίας Sawyer-του-Lost ζει διπλή ζωή, προσπαθώντας να βρει το δρόμο του προς τα έσω μιας μεγάλης οικογενειακής Τεξανής επιχείρησης. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν κάτι που έχουμε ξαναδεί (όχι πάντως αρκετά συχνά ώστε να κουράζει ως κεντρική ιδέα), αλλά η μαγεία είναι στην εκτέλεση.

Κοινώς, εδώ το point δεν είναι το σαπούνι. Δεν είναι το "ένας άντρας, δύο γυναίκες". Η σειρά θέτει έντεχνα ένα ερώτημα εξαιρετικά επίκαιρο στην εποχή των social media και της εικονικής περσόνας: Πού και πώς ακριβώς διαχωρίζεται το ψέμα της διπλής ταυτότητας με την συναισθηματική της αλήθεια;

Η εσωτερική και διαπροσωπική (με τον πιεστικό πατέρα του) πάλη του Robert δε σταματάει σε κανένα απολύτως σημείο αυτών των 40 λεπτών να είναι απολύτως καθηλωτική, ακόμα και δίχως να υπάρχει κάποιο γεγονός ιδιαιτέρως κραυγαλέο. Κι αυτό συμβαίνει επειδή αυτό το εξαιρετικό character study, που στηρίζεται στην συναρπαστικά αβέβαιη ερμηνεία του χαρισματικού James Wolk, χτίζεται πάνω σε μικρές σιωπηλές στιγμές:

Στις μικρολεπτομέρειες της διπλής καθημερινότητας του Robert, στο πώς πακετάρει τα διαφορετικά κινητά του, τα πορτοφόλια του. Στο μπρελόκ-μαϊμού. Σε μια άυπνη βραδιά γεμάτη ενοχές. Στην υπέροχη σκηνή στο ψιλικατζίδικο με τον αγροίκο πατέρα του πιτσιρικά ταμία.

Στην θεωρία, θα είχε νόημα ένα ερώτημα της λογικής του κατά πόσον αυτή η σειρά κρύβει μέσα στο concept της μακρά ζωή. Για πόσο μπορείς να τραβήξεις αυτό το διπλό παιχνίδι πριν γίνει γελοίο ή πριν αναγκαστείς να συνθλίψεις την κεντρική σου ιδέα μεταμορφώνοντας την σειρά σε κάτι άλλο; (Ενδεχομένως με τον Robert να διαλέγει την ζωή με τον έγγαμο βίο και να τρέχει κανονικά την οικογενειακή επιχείρηση. Αλλά είπαμε- άλλη σειρά, εντελώς.)

Όμως πρακτικά αυτό το ερώτημα δε θα χρειαστεί ποτέ να τεθεί. Τα νούμερα του Lone Star ήταν αποκαρδιωτικά, κι έτσι θα καταλήξουμε μάλλον με ένα έξοχο mini-series στα χέρια μας, το οποίο για να είμαι ειλικρινής δε με χαλάει καθόλου. Διότι ως προς την οικονομία των πραγμάτων, θα έχουμε μια ιστορία δίχως κοιλιές ή επαναλήψεις. Που ρωτάει, κρίνοντας από αυτό τον πιλότο, ορισμένα βασικά ερωτήματα πάνω στο τι είναι αυτό ακριβώς που καθορίζει την προσωπικότητά μας, το ποιοί είμαστε, το τι αισθανόμαστε. Για την αφοσίωση, για τις δεύτερες ευκαιρίες, για τον έρωτα.

Το πώς θα επιλέξει να τα εξερευνήσει αυτά η σειρά, θα είμαστε εδώ για να το διαπιστώσουμε. Και στην -σύντομη, λογικά- πορεία θα μπορούμε να πούμε περισσότερα, για το θαυμάσιο καστ, για τις θαυμάσιες μουσικές επιλογές (Mumford & Sons και τα μυαλά στο μπλέντερ), και για τη θαυμάσια σκιαγράφηση του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα. Όπως όμως κι αν εξελιχθούν τα πράγματα, ένα είναι το σίγουρο, όπως έγραψα και στην κορυφή του ποστ:

Το Lone Star είναι δίχως αμφιβολία, η καλύτερη νέα τηλεοπτική σειρά.

.