Terriers: Pilot

Πώς είναι η καινούρια σειρά του Shawn Ryan;

Λοιπόν, να πώς έχουν τα πράγματα. Το Terriers γαμάει και δέρνει, και αυτό μπορώ να το καταλάβω επειδή το διάβασα στο υπόλοιπο ίντερνετ. Διότι εγώ, από μόνος μου, είμαι παντελώς ανίκανος να κρίνω ψύχραιμα τη συγκεκριμένη σειρά. Αν ήταν μέτρια, πάλι θα με ενθουσίαζε. Γιατί;

Γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε το κουμπί μας. Έχουμε ο καθένας το 'thing' του, κάτι το οποίο γουστάρουμε πέραν λογικής, πολλές φορές. Δε σου έχει τύχει να προσπαθείς να εξηγήσεις γιατί λατρεύεις ένα συγκεκριμένο είδος ταινιών ή μουσικής ή οτιδήποτε, και αφού δεν καταφέρνεις να αρθρώσεις επιχείρημα, να καταφεύγεις στο “it's a thing”;

Ε λοιπόν, το δικό μου soft spot υπάρχει ακριβώς για ιστορίες σαν αυτή που ξεκινάει να αφηγηθεί το Terriers. Για αγαπημένους losers που τραβάνε το κανάλι σε κάποια ξεχασμένη γωνιά του wherever 'it' happens. Χρυσή καρδιά, όση πονηριά χρειάζεται, αδελφική φιλία. Και αν η κατάσταση τα φέρει ανάποδα, να είναι ο ήρωάς μας ικανός να τα (ξανα)πετάξει όλα στον ωκεανό για ένα ζήτημα τιμής. Ή ξεροκεφαλιάς. Το ίδιο είναι.

Κυριότερα απ'όλα, με μαγεύουν αυτές οι μικρές ιστορίες που, όπως οι ήρωές τους, δεν ξεκινάν να κάνουν κάτι Σημαντικό, αλλά αρκούνται στο να αναδεικνύουν μικρές, κρυφές στιγμές μεγαλείου για τις οποίες ποτέ κανείς δε θα γράψει ένα έπος. Αλλά είναι αυτές που θα μου φέρουν γλυκό χαμόγελο στα χείλη, θα με ζεστάνουν, και θα με γεμίσουν ψυχικά. Το Community ας πούμε, όλοι λένε ότι από τη μέση της σεζόν και μετά έγινε αληθινά ιδιοφυές. Καταλαβαίνω τι εννοούν, δίκιο έχουν, αλλά whatever, εγώ το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. For fuck's sake, έβαλα το Unusuals μέσα στις 20 αγαπημένες μου σειρές της δεκαετίας.

Γι'αυτό λοιπόν σας λέω. Δεν ξέρω αν το Terriers είναι καλό, συμπαθές, εξαιρετικό, δεν ξέρω τι από όλα αυτά είναι. Ξέρω ότι το έβλεπα κοιτώντας με χαζό χαμόγελο ικανοποίησης για 50 λεπτά. Αλλά τι στα κομμάτια, όλοι γράφουν τα καλύτερα, κάτι θα ξέρουν.

~-~ 

Πέρα από την (μικρή) υπερβολή του παραπάνω disclaimer πάντως, το Terriers των Ted 'Matchstick Men' Griffin και Shawn Ryan είναι όντως μια πολλά υποσχόμενη σειρά.

Ο πιλότος, παρότι του Griffin αρχικά, φέρει αν μη τι άλλο τη σφραγίδα έγκρισης του showrunner Ryan. Όπως και στο Shield, έτσι κι εδώ το πρώτο επεισόδιο δεν αναλώνεται σε πολλές-πολλές συστάσεις, δεν πιάνει την ιστορία από την Day One της. Παρά σε πετάει στο μέσο μιας κατάστασης που ήδη τρέχει, ανάμεσα σε ανθρώπους των οποίων οι σχέσεις είναι ήδη παγιωμένες. Εμείς απλά ακολουθούμε, και ό,τι μας είναι απαραίτητο, θα το τσιμπήσουμε στην πορεία.

Γι'αυτό τον γουστάρω τόσο πολύ τον Ryan. Γιατί στις σειρές του είναι αυτής της φιλοσοφίας, ότι υπάρχει ένα ολόκληρο σύμπαν για τους ήρωές του, κι εμείς απλά τυχαίνει να παρακολουθήσουμε τι συμβαίνει σε αυτό από μία στιγμή μέχρι μια άλλη. Ποτέ δεν ξεκινάει από το μηδέν, και ποτέ δεν φτάνει στο εκατό. Και γι'αυτό δίνει τόσο φοβερούς πιλότους. (Και φινάλε.)

Κάτι άλλο στο οποίο είναι μάστορας, είναι η εξισορρόπηση του μικρού με το μεγάλο, από πλευράς αφήγησης. Μπορεί να σε καθηλώσει με ένα αυτοτελές επεισόδιο, και την ίδια στιγμή να σου έχει εξελίξει και τη μυθολογία, κάνοντάς το να μοιάζει φυσικό και αβίαστο. Το Shield υπήρξε υποδειγματικό σε αυτό τον τομέα για 7 ολόκληρα χρόνια.

Εδώ η ιστορία που μάλλον μοιάζει να τραβάει για το μήκος της σειράς (ή της σεζόν έστω) είναι μια μυστηριώδης κομπίνα ενός developer μιας κοινότητας στην παραλιακή USA, που έχει σκοπό να ξεζουμίσει οικονομικά τους πάντες, δίχως να είναι σαφές το πώς. Αυτό που μοιάζει με υπόθεση της βδομάδας, για το ζευγάρι κολλητών που διατηρεί γραφείο ερευνών, καταλήγει σε μια βρώμικη ιστορία που θα βρει νεκρό τον παλιόφιλο τοιυ ενός εκ των δύο, του Hank, που κάποτε ήταν μπάτσος.

Τον ρόλο παίζει ο Donal Logue, που είχε δώσει στο Life πολύ μεγάλο κομμάτι της παράξενης γοητείας του, και εδώ καταφέρνει και είναι care-free χωρίς να καταλήγει χίπης και να είναι ψιλο-ζαμάν φου αλλά ποτέ ανήθικος και αδιάφορος. Αλλά τελικά το μεγάλο του κατόρθωμα είναι η αληθινή ανθρωπιά (empathy θέλω να πω, και το λεξικό μου το δίνει στα ελληνικά ως ενσυναίσθηση, λέξη που απλά αρνούμαι να χρησιμοποιήσω) που βγαίνει από μέσα του στις στιγμές όπου αληθινά νιώθει πως κάνει κάτι που αξίζει τον κόπο. Όχι για τα λεφτά, όχι για την πάρτη του, αλλά για τους ανθρώπους. Για τον κολλητό του, για την πιτσιρίκα Sasha Grey-lookalike που καταφέρνει να σώσει, και για τον φίλο του που στο τέλος βρίσκει νεκρό.

Είναι ο τύπος ανθρώπου ο Hank, που θα κάνουν ό,τι γλιτσιά και απατεωνιά μπορούν προκειμένου να τα φέρουν πέρα, αλλά τη στιγμή που θα τους πατήσεις τον κάλο δεν το έχουν σε τίποτα να τα στείλουν όλα στο διάολο. Η βεντέτα που ξεκινάει ανάμεσα σε αυτόν και τον developer στο τέλος του πιλότου, μπορεί και να έχει καύσιμο για όλη τη σεζόν.

Θα είμαστε εδώ για να το σχολιάσουμε.

ΥΓ. Δεν είναι δα και “Bitch, I was in proximity”, αλλά ο πιλότος είχε και τις ατάκες του, από το “Mark, what can I tell you? My. Partner. Had. A. Full. Bladder.” μέχρι το “Honey, do you speak Spanish? Because in prison or in Colombia it's going to be your mother tongue.” Well done, Ted Griffin.

.