The Social Network: Και ο διάβολος έπλασε το Facebook

Σήμερα βγαίνει στις αίθουσες το 'Social Network', και θέλησα να αναφερθώ σε αυτήν στο μπλογκ για διάφορους λόγους:
Πρώτον, το γράφει ο Aaron Sorkin, λατρεμένος μου (μας) δημιουργός του West Wing, που δίπλα στα Έμμυ του είναι πολύ πιθανό να φιγουράρει σύντομα κι ένα Όσκαρ.
Δεύτερον, το σκηνοθετεί ο David Fincher, που είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης.
Τρίτον, το θέμα της ταινίας είναι πάρα πολύ κοντά στη δική μας ευαισθησία και καθημερινότητα, ως άνθρωποι όλοι μας που ζούμε ένα μεγάλο κομμάτι της μέρας μας στο ίντερνετ και στα social media.
Τέταρτον, είναι η ταινία της χρονιάς.

~~~

Έγραψα την προηγούμενη βδομάδα μια πρώτη γνώμη για την ταινία στο yupi.gr, η οποία πηγαίνει κάπως έτσι:

Το «Social Network» δεν είναι μια ταινία για τη δημιουργία του Facebook. Δηλαδή είναι, αλλά πίσω αυτό είναι μια ταινία για τη μετάλλαξη του τρόπου που έχουμε μάθει να επικοινωνούμε, και άρα κατ' επέκταση να σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε. Η πρώτη σκηνή του φιλμ είναι μια σκηνή χωρισμού, ανάμεσα στον Μαρκ και τη -σύντομα- πρώην κοπέλα του. Ο τρόπος που ο Μαρκ μιλάει, ειρωνεύεται, αναρωτιέται, και αναπτύσσει εν γένει τη σκέψη του, θα σου φανεί γνώριμος. Επειδή τα κάνει όλα σαν να μιλάει με κάποιον στο Ίντερνετ. Συζητάει σαν να βρίσκεται στο MSN, προσβάλλει σαν να σχολιάζει ανώνυμα σε κάποιο μπλογκ, ξεπετάει πληροφορίες σαν να τουιτάρει, αναλύει δεδομένα σαν να είχε μπροστά του το wall του Facebook της κοπέλας του. Όλα αυτά πριν από το Twitter. Πριν από το Facebook. Σε μια μόνο σκηνή, έχεις τον κόσμο πριν από το Social Network, και μετά.

Δες το υπόλοιπο κείμενο εδώ και έλα μετά μετά το άλμα για περισσότερα σχόλια, για spoilers και για να το συζητήσουμε το θέμα.

~~~

Μερικά ακόμα σχόλια σε μορφή bullets:

*Στο κείμενο δεν το ανέφερα καθόλου γιατί δεν είναι δυστυχώς εξίσου διάσημο με τις υπόλοιπες ταινίες του Fincher, αλλά το Social Network μου θύμισε σε πολλά πράγματα δομής και ανάπτυξης κυρίως, το Zodiac. Υπό την έννοια ότι είναι φιλμ βασισμένο σε αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά δεν θεωρεί ποτέ τον εαυτό του κανονική βιογραφία. Το σκορσεζικό μοντέλο ανόδου και πτώσης δεν υφίσταται στις ταινίες του Fincher. Ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται να δώσει μια τσάμπα λύτρωση στους ήρωές του- οι ταινίες του ξεκινούν, συνεχίζουν, σε παρασύρουν, χάνεσαι μέσα τους, και μετά τελειώνουν, και θα μπορούσαν κάλλιστα να μην είχαν τελειώσει. Makes sense;

*Επίσης, όπως έκανε με το Zodiac (και με το Fight Club, βασικά), ο Fincher εστιάζει στην ιστορία δύο, τριών ανθρώπων αλλά μέσω αυτών σημαδεύει όλη τους την εποχή.

*Η σκηνή στο κλαμπ με τον Mark και τον Εωσφόρο Sean Parker ήταν ανατριχιαστική, ίσως η καλύτερη ταινίας, και όλα όσα είναι η ταινία, μέσα σε 5 λεπτά. (Αν μπορούμε να κάνουμε μια τέτοια απλούστευση, που δεν μπορούμε, αλλά τελοσπάντων.)

*Πόσο καλός ο Justin Timberlake; Το παίζει τέλεια το Tylerdurden-esque 'inspirational wacko'.

*"You know what's cooler than a million dollars? A billion dollars." Γεια σου ρε Sorkin.

*Όταν πέφτει λευκό μετά τη σκηνή στο κλαμπ αναρωτήθηκα στιγμιαία πως θα ήταν ποτέ δυνατόν να μη με ξενερώσει οτιδήποτε ακολουθήσει. Και ο θεός ο Fincher πήγε και έβαλε αυτή την fever dream ονειρική σκηνή της κωπηλατικής μάχης με ηχητικό background τον Grieg πειραγμένο από Trent Reznor. Μαγεία. Τι να τα κάνεις τα ναρκωτικά.

*Ο Sorkin είναι συγγραφέας με λόγο-πολυβόλο, οπότε for the life of me δε μπορούσα να δω πώς θα ταίριαζε με τον Fincher, ο οποίος έχει τελείως διαφορετικούς ρυθμούς στις ταινίες του. Με έναν απίστευτο τρόπο, ταιριάξανε τέλεια. Ούτε ο Fincher έχασε τίποτα από το mood και από τη νευρική νωθρότητά του, ούτε ο Sorkin κράτησε πίσω την ταχύτητα των διαλόγων του ή το πνεύμα τους. Και μάλιστα τα στοιχεία του ενός ανέδειξαν ακόμα περισσότερο τις αρετές του άλλου: Το ύφος και ο ρυθμός της ταινίας είναι τελικά κάτι πραγματικά μοναδικό.

*Το φινάλε το λάτρεψα. Αναρωτιόμουν με ποιον τρόπο θα μπορούσε ποτέ να τελειώσει αυτή η σκηνή, και άρα η ταινία, δίχως να είναι προφανής και τετριμμένος. Και ιδού. Με ένα αέναο refresh. Το refresh του Schrödinger αν θες.

*Και το καλύτερο είναι ότι τελικά ο Mark δεν πήδηξε. Δηλαδή ναι, είδαμε ένα τσιμπούκι μέσα σε μια τουαλέτα, ΟΚ, αλλά αυτό που φανταζόταν, αυτό που περίμενε, να γίνει δηλαδή ένας Sean Parker (ή αν το πιάσουμε το θέμα από την ακαδημαϊκή πλευρά των κινήτρων του, ένας Winklevoss), αυτό δεν έγινε ποτέ. Επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε, και αυτό του πήρε κάμποσο για να το καταλάβει, κι ακόμα στο τέλος της ταινίας αυτό είναι που προσπαθεί να κατανοήσει ο Mark. Δε θα γίνει ποτέ Parker, δεν θα γίνει ποτέ Winklevoss, πρέπει απλώς να καταλάβει ποιος στο διάολο είναι.

*Έγραψα στο κείμενο για την θαυμάσια πρώτη σκηνή, όπου η Ronney Mara μου έδωσε έναν λόγο να είμαι exited για το επερχόμενο Girl with the Dragon Tattoo του Fincher, στο οποίο θα είναι πρωταγωνίστρια. Γιατί κατά τα άλλα δεν είμαι, νιώθω πως το project είναι πολύ κατώτερο του Fincher, και δεν ξέρω καν αν το έχει ανάγκη.

*Αλλά από την άλλη, το ίδιο σκεφτόμουν κι όταν επρόκειτο να σκηνοθετήσει "την ταινία για το Facebook", και να τώρα.

.