Fringe: Immortality

Ειρωνικός τίτλος για τη σειρά που μοιάζει κάθε άλλο παρά immortal αυτή τη στιγμή, αλλά ας μην ξεφεύγουμε.

Πάντα μου αρέσει όταν γίνεται πάσα στο παράλληλο σύμπαν γιατί ακόμα και μια υπόθεση της βδομάδας μπορεί να μοιάζει ως κάτι το ξεχωριστό. Ασχέτως, that is, του αν στο τέλος θα προκύψει όντως κάποια σημαντική εξέλιξη από αυτήν - όπως εδώ η γέννηση της Μητέρας Σκαθαριού (ή ό,τι ήταν αυτά τα πράγματα) που μπορεί ή μπορεί να μην παίξει κάποιο ρόλο στη συνέχεια.

Πάντως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, πέραν της χαράς που είδα τον Charlie Lincoln να γίνεται αφεντικό στη θέση του ξεσκισμένου Broyles, δεν ενθουσιάστηκα από το επεισόδιο. Η βασική πλοκή παραήταν απλή και ισχνή για να αρκέσει για ολόκληρη την procedural ώρα. Δεδομένου πως τα αισθηματικά της Fauxlivia δεν είναι ακριβώς και το αγαπημένο μου πράγμα στη σειρά, βρήκα πως σε κάποιες στιγμές του επεισοδίου έκανα προσπάθεια για να διατηρήσω το ενδιαφέρον μου. Ήταν πασιφανές ότι υπήρχαν ζόρια με το παλιό της αίσθημα, και όταν έσκασε και η πρόταση γάμου σχεδόν τραάβαγα τα μαλλιά μου: ΟΚ, δε χρειάζεται να το τεντώσουμε τόσο πολύ το ζήτημα. Είναι εμφανές ότι στο μέλλον τους δεν διαγράφεται happy end, ας το μαζεύουμε χωρίς πολλές υπερβολές.

Και κάπου εκεί ήρθε το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό χτύπημα, μια σεναριακή εξέλιξη που θα έκανε την Shonda Rhimes να γελάσει κοροϊδευτικά: Η εγκυμοσύνη από την κόλαση - ή, για την ακρίβεια, από την άλλη διάσταση. Ερμ, ΟΚ. Από ό,τι φαίνεται δεν την γλιτώνουμε την κορύφωση με το ερωτικό τρίγωνο του Peter και των δύο Olivias.

Τι μου άρεσε, από την άλλη; Η άρνηση του Walternate να χρησιμοποιήσει παιδιά για τα πειράματα. Και η cute-while-awkward σκηνή του Charlie με την κοπελίτσα που του την έπεφτε.

Ε, και το πλάνο που άνοιξε το επεισόδιο.

.