Skins: Rich

O καλύτερος τρόπος να κάνεις εμφατική την επιστροφή σου φόρμα: Μια επεισοδιάρα μετά από μια επεισοδιάρα.

Κατ'αρχάς πρέπει κάποιος να δώσει τα εύσημα στους συγγραφείς γιατί δε νομίζω να έχει ξαναπάει δύο συνεχόμενα επεισόδια στην ιστορία της η σειρά δίχως κάποια σκηνή σεξ. Ναι, ακόμα για το Skins μιλάω, μη φεύγετε.

Αυτό είναι και η καλύτερη απόδειξη πως μπήκαν στο παιχνίδι αποφασισμένοι, πως επέλεξαν μια νέα κατεύθυνση που να διαφοροποιείται από όσα έχουν κάνει στο παρελθόν, και θα μείνουν πιστοί σε αυτή τους την επιλογή. Την επιλογή να μιλήσουν με ηρεμία και ειλικρίνεια, δίχως να βρίσκονται σε αγώνα δρόμου και εντυπωσιασμού με τους εαυτούς τους. Όχι πως θα συνεχιστεί για πολύ η αφλογιστία, εξάλλου είναι εμφανές πως αργά ή γρήγορα ο μεταλλάς Rich θα κοιμηθεί με την μπαλαρίνα Grace. Όμως τη διαφορά πάντα σε αυτές τις ιστορίες την κάνει ο χειρισμός αυτού του υλικού.

Και το Skins, σε αυτό το δεύτερο επεισόδιο της τρίτης του γενιάς, παραδίδει και πάλι μαθήματα τηλεοπτικής ποίησης, της ίδιας ποίησης που έκανε τις πρώτες σεζόν essential TV. Το πιο απίστευτο είναι πως το κομψό επεισόδιο εδώ και χρόνια, είναι εκείνο που ακολουθεί τον μεταλλά της παρέας. Μια από τις βασικές αρχές της σειράς είναι πως κάθε επεισόδιο διαφέρει σε ρυθμό και σε στυλ, αναλόγως ποιου χαρακτήρα τη ματιά δανειζόμαστε, και εδώ οι μουσικές επιλογές, τα απότομα κοψίματα, τα κιθαριστικά ουρλιαχτά σε κάθε κενό διαλόγου, όλα μας μετέφεραν την οπτική του Rich.

(Υποσημείωση. Ενώ ποτέ δεν άκουγα metal -ούτε μου είναι δυσάρεστο ή ανυπόφορο, από την άλλη- αναγνώρισα έναν ανησυχητικά μεγάλο αριθμό κομματιών αυτού του επεισοδίου. Ίσως αυτό να συνεισέφερε λίγο και στον ενθουσιασμό μου για τις εντελώς διαφορετικές, από τις συνήθεις, μουσικές επιλογές της σειράς.)

Το προηγούμενο θαυμάσιο επεισόδιο μίλησε με ιδανικό τρόπο για τη σύγχυση ενός νεαρού κοριτσιού σχετικά με το ποια είναι πραγματικά. Η γενναία απόφαση της Franky καθόρισε την αληθινή της ταυτότητα, και μετά από ένα τέτοιο επεισόδιο μου αρέσει που το Skins όχι απλά επανέρχεται με παρόμοια θεματική (δίνοντας ταυτότητα, αν μη τι άλλο στην σεζόν) αλλά το κάνει με εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Ο Rich επιμένει κι εκείνος στην αυθεντικότητα του χαρακτήρα του, αλλά σε αντίθεση με την Franky η σειρά τον βγάζει και λιγάκι μαλάκα. Όχι επειδή η σειρά αγκαλιάζει το ένα στυλ και απορρίπτει το άλλο, αλλά επειδή διαφέρουν οι λόγοι και επειδή διαφέρουν τα αποτελέσματα. Ο Rich, για να το θέσω απλά, δε νιώθει. Και λάτρεψα λάτρεψα λάτρεψα που στο τέλος κατάπιε τη γλώσσα του και κόμπλαρε μπροστά στην Grace - οτιδήποτε άλλο θα έμοιαζε ψεύτικο και υπερβολικά γρήγορο και εύκολο ως εξέλιξη. Όμως για δες: Μπορεί να κώλωσε, όμως αποδέχτηκε την ομορφιά στην κουλτούρα της Grace, κι εκείνη στην δική του. (Όπως φάνηκε από τη χειρονομία που του έκανε φεύγοντας με την Mini.)

Είναι απίστευτο, αλλά στα μάτια του Rich η Grace δεν ήταν καν όμορφη μέχρι εκείνο το σημείο. Ή ίσως ήταν, αλλά σε ένα διαφορετικό επίπεδο, που δεν είχε κανένα σημείο τομής με το δικό του. Αυτές οι ασύμβατες ευθείας ήρθαν σε επαφή στην ονειρώδη σκηνή της συναυλίας των Napalm Death, όπου δύο τόσο διαφορετικά πράγματα ήρθαν μαζί δημιουργώντας την τέλεια βουβή αρμονία. Ο Rich και η Grace παραμένουν αυτό που ήταν, αλλά μαζί είναι κάτι διαφορετικό.

Το επεισόδιο ήταν πολύ αστείο, ήταν απολαυστικά εξοργιστικό (χάρη στις συμπεριφορές του Rich εδώ κι εκεί), ήταν όμως φοβερά γλυκό, αληθινό, και συνέχισε την δύσκολη αναζήτηση που ξεκίνησε η πρεμιέρα της προηγούμενης βδομάδας. Στο ίντερνετ πέτυχα την φανταστική περιγραφή “If last week's opener was Mean Girls starring La Roux, then this week is Pretty In Pink with Ozzy Osbourne.”

Ε, ναι. Πώς να μην είμαι ενθουσιασμένος.

.