Skins the Third: Be yourself

Πώς είναι η νέα-νέα γενιά των Skins;

Παραλίγο δε θα το ήξερα ποτέ, αλλά είναι μια χαρά. Δηλαδή, ας το παραδεχτούμε, μεταξύ μας είμαστε: Η 2η γενιά των Skins ήταν χάλια. Μια απεγνωσμένη απόπειρα να ξεπεράσουν δημιουργοί και καστ τον θρύλο των 2 πρώτων σεζόν, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση, χωρίς στιγμές που έκαναν την υπέρβαση, χωρίς χαρακτήρες που σε τράβαγαν από τη μύτη. Τελικά, την 3η σεζόν την είδα ευχάριστα (απλά αποδεχόμενος ότι είναι κάτι άλλο από τις 2 πρώτες) και την 4η την παράτησα στη διαδρομή.

Μέσα σε όλα είχαμε κι αυτό το παντελώς αχρείαστο όσο και παντελώς λάθος, πιστό ριμέικ της σειράς από το αμερικάνικο MTV, και κάπου εκεί άρχισα να νιώθω πως το Skins είχε πια πεθάνει για μένα.

Αλλά όχι, γιατί ένας καταπιεσμένος κλώνος της Elly των La Roux που ψάχνει να βρει τη θέση της στον κόσμο, αρκούσε για να με τραβήξει ξανά πίσω.

H La Roux-alike είναι η Dakota Blue Richards, εκείνο το απίστευτο μούτρο από το Golden Compass. Εδώ παίζει την Franky, μια έφηβη που έχει κλειδαμπαρωθεί στον εαυτό της λόγω ενός πολύ άσχημου περιστατικού που κρύβει στο πρόσφατο παρελθόν της. Γεμίζει τον χρόνο της βλέποντας (υποθέτουμε λόγω μιας αφίσας) γαμάτες ταινίες, ακούγοντας (duh) La Roux και (σε μια πιο σοβαρή νότα) αναπαριστώντας το εχθρικό, όπως η ίδια το αντιλαμβάνεται, περιβάλλον της με γαμάτα stop-motion animation βιντεάκια που σκηνοθετεί στο δωμάτιό της.


Η σειρά κάνει την κίνηση-ματ να εισάγει αυτή την 3η γενιά μέσα από τα μάτια της Franky, έναν χαρακτήρα που δε μοιάζει με κανέναν από όσους έχουμε δει στο παρελθόν. Δεν είναι φωνακλού, δεν επιζητά την προσοχή, δεν είναι σεξομανής, δεν είναι εκνευριστική, δεν κάνει χαζά αστεία, δεν είναι τρελή. Είναι κάτι άλλο. Ακόμα πιο συναρπαστικά, δεν ξέρει ούτε η ίδια τι είναι, και θέλει να το μάθει. Όχι στην αρχή, αλλά μετά από μια -αναμενόμενη- προδοσία, που την πεισμώνει.

Η Franky είναι πληγωμένη, αλλά δεν γκρινιάζει. Και ούτε έχει νευράκια όλη την ώρα, ούτε αλλάζει τη διάθεσή της με τρόπο εκνευριστικό και τυχαίο. Δοκιμάζει να αλλάξει, να δώσει μια νέα ευκαιρία στον εαυτό της, αλλά η αλλαγή έρχεται δικαιωματικά και καθόλου εύκολα. Και τελικά δεν ξέρεις πού οδηγεί. Το ερώτημα που επαναλαμβάνεται είναι αν καθορίζουν οι επιλογές μας το ποιοι είμαστε, και αυτή η απάντηση που έδωσε η σειρά (έστω κι αν δεν της έδωσε λόγια) με βρίσκει σύμφωνο.

Γενικά όλη η ώρα με κράτησε κολλημένο στην πολυθρόνα μου, γιατί ένιωθες πως κρύβονται πράγματα πίσω από κάθε τι που συνέβαινε ή λεγόταν. Και κάθε μικρή ανατροπή, με κέρδιζε όλο και πιο πολύ. Η κακιά Mini θα έκανε την Tina Fey περήφανη, και αν κρίνουμε από τα σύντομα ενοχικά της βλέμματα, δεν είμαι απολύτως βέβαιος πως την ευχαρίστησαν τα καψώνια που επέβαλε στην Franky. Η Grace φαινόταν πως έχει μια διαφορετική ευαισθησία από τις υπόλοιπες plastics, αλλά αυτό που με ευχαρίστησε πραγματικά ήταν το πόσο γρήγορα επέτρεψε στον εαυτό της να το δείξει. Η σκηνή του τέλος στην πισίνα με τους άλλους δύο χαζούλιακες εφήβους* (που δε συγκράτησα τα ονόματά τους) και την Franky είναι ήδη πιο συναισθηματικά πλήρης από όλα τα επεισόδια 2ης γενιάς μαζί.

(* Και να, btw, πώς γίνεται απλά κι ωραία να έχεις ανώριμα αγγλάκια στο ensemble σου χωρίς να είναι α) η πιο εκνευριστική ύπαρξη του σύμπαντος ή/και β) η πιο βαρετή)

Όλα όμως αρχίζουν και ξεκινάνε στην εμφατική αλλαγή ταχυτήτων που επεδίωξε και πέτυχε η σειρά, εισάγοντας την 3η γενικά μέσα από τα μάτια της Franky. Νιώθω επιτέλους πως έχει κάτι καινούριο να πει, κάτι διαφορετικό να αναζητήσει, από το να προσπαθεί απλώς να ξεπεράσει τον ίδιο της τον εαυτό, δίχως σκοπό ή συναίσθημα. Η Franky τι θα έλεγε για όλα αυτά;

.