Skins: Grace

Spoilers για το προτελευταίο φετινό Skins.

Καταρχάς να πούμε πόσο γαμάτο ήταν όλο αυτό το setting με την σεξπιρική παράσταση και τους χαρακτήρες σε κουστούμια εποχής. Very nice. To ανακάτεμα των ρόλων που επέβαλε η Grace στους φίλους της έδωσε στην παράστασή της το έξτρα edge που επεδίωκε και ταυτόχρονα είχε σαν αποτέλεσμα η Liv και η Franky να δώσουν συνταρακτικές ερμηνείες λόγω του real-life tension μεταξύ τους.

Καταστάσεις που σε άλλη σειρά θα μπορούσαν να μοιάζουν βεβιασμένες, εδώ προκύπτουν με τρόπο συνεπή ως προς τη ματιά του κάθε χαρακτήρα. Είναι λογικό για το επεισόδιο που 'αφηγείται' η Grace μια μέρα να ξεκινάει με τους γονείς της να χορεύουν ενώ η boyfriend κάνει ηρωική έξοδο, και είναι λογικό μια νύχτα να τελειώνει με τον boyfriend να της απαγγέλει κάτω από το μπαλκόνι της και μετά να σκαρφαλώνει για να τη σώσει από το κάστρο της. Και είναι συνεπές, οι αντιμαχίες να έρχονται σε κλιμάκωση μέσα από ένα θεατρικό, μέσα από μια ιστορία.

Αυτό συμβαίνει όσο η Grace προσπαθεί κι αυτή με τη σειρά της καταλάβει ποιο κομμάτι του εαυτού της είναι αληθινό και ποιο ακολουθεί το storyline που προσπαθούν να επιβάλλουν οι γονείς της. Στην τελική, μοιάζει να μας λέει το Skins, η αλήθεια του καθενός μας είναι πράγμα απολύτως σχετικό. Η αλήθεια εν τέλει απλά καθορίζεται από το ποια ιστορία επιλέγεια να ακολουθήσεις ως το τέλος της. Για την Grace, το storyline που έχουν γράψει γι'αυτήν οι γονείς της είναι πεζό, ενώ εκείνο που επιλέγει τελικά, το σεξπιρικό, εκείνο όπου ο ηρωικός boyfriend σκαρφαλώνει στο παράθυρό της και τη ζητάει σε γάμο, είναι αυτό που επιλέγει να εκπληρώσει. Αυτό είναι που το κάνει και αληθινό.

Και μόνο για στιγμές σαν αυτές, το επεισόδιο κερδίζει τη θέση του μέσα σε αυτή την αψεγάδιαστη σεζόν - έστω κι αν σε σημεία έμοιαζε κάπως άτεχνο, κυρίως στον τρόπο με τον οποίον εμφανέστατα κουνούσε κάποια πιόνια για να φέρει τους χαρακτήρες στην απαιτούμενη θέση ενόψει του φινάλε (και φυσικά αναφέρομαι εδώ στην τριπλέτα Matt/Liv/Franky, και στο πώς η Grace διαρκώς έχανε και ξαναμάζευε κόσμο για το καταραμένο θεατρικό. Εντάξει, στα βραβεία ρυθμού αυτό το επεισόδιο δε θα είναι υποψήφιο.

Αλλά εκπλήρωσε άψογα το δικό του storyline, αυτό της Grace. Και όπως και το 'Effy' της 2ης σεζόν, έριξε διακριτικές ματιές στο ίδιο το κοινό, ανοίγοντας ένα μικρό παραθυράκι στον τέταρτο τοίχο. Τώρα πια δεν έχει ανάγκη να μας υπενθυμίσει ότι είναι έργο τέχνης. Απλά ότι οι χαρακτήρες του αποκτούν συναίσθηση της ιστορίας που -όπως όλοι μας- υπηρετούν. Κι αυτό τους κάνει πέρα για πέρα αληθινούς.

Την επόμενη βδομάδα, στο φινάλε: Ένας γάμος; Όντως;

.