Community: Competitive Wine Tasting

Από τα πιο αστεία φετινά επεισόδια της σειράς, με μικρές meta εκλάμψεις μεγαλείου.

Δεν είμαι σίγουρος πώς (και αν) όλα τα διαφορετικά στοιχεία του επεισοδίου συνέθεταν ένα σύνολο που έβγαζε νόημα, αλλά γεμάτο και πηγμένο σε awesome, που δε με νοιάζει.

Να ξεκινήσω με την πρώτη σκηνή, και το ιδιοφυές αστείο-που-δεν-ειπώθηκε-ποτέ, με την Annie να λέει πως παράτησε την τάξη συγγραφής αστείων μετά το μάθημα για τα set-up, λέγοντας πως “ο καθηγητής ήταν τόσο γέρος...” αλλά μην έχοντας punchline.

OK, φεύγει αυτό. Μπορούμε να μιλήσουμε τώρα λίγο για τον Donald Glover; (MY EMOTIONS.) Όλο το subplot με τον Troy και την Britta ήταν τρομερά αστείο, από τις φρασούλες που ο Troy έλεγε συνεχώς αντί των οπισθίων (“my plop-plop”, “my no-no”) μέχρι τη διαρκή, παιδικού τύπου ενοχή του Troy για το δούλεμα που έριχνε στη Britta, στην τάξη του, στο κοινό του. (Στο meta επίπεδο όπου αυτό το μάθημα ήταν απλά ένα μικρό intro στο τι είναι να είσαι ηθοποιός.) Και λέω παιδικού τύπου, γιατί αρκεί να κοιτάξεις τα μικρά βλεμματάκια του Glover όταν κοιτάει το πάτωμα, όταν το παίζει αδιάφορος, όταν αποφεύγει το βλέμμα του Abed, ξέροντας πως κάνει καφρίλα αλλά δε γίνεται να κάνει πίσω από το δούλεμα. (MY EMOTIONS!)

Η έλξη της Britta βέβαια ήταν από μόνη της πολύ αστεία γιατί απλά ήταν τόσο σωστή, και δεν ξέρω αν οι συγγραφείς έχουν σκοπό να πάνε κάπου με αυτό το ζευγάρι αλλά δε θα με χάλαγε καθόλου - διότι όποτε οι δυο τους μοιράζονται κάποιο storyline πεθαίνω από τα γέλια. Όπως πέθανα από τα γέλια με την κατάληξή του, και τον Troy να τραγουδάει “It's hard being a Jewish in Russia, yo” στο πλαίσιο της παράστασης 'Fiddla, Please'. Δώστε ένα Emmy στον Donald Glover!

Και δώστε κι ένα χειροκρότημα τώρα για την επιστροφή του Professor Professοrson, αυτή τη φορά για να μπαίνει στην τάξη ηθοποιίας φωνάζοντας δραματικά χωρίς λόγο, πετώντας πάντα ό,τι κρατάει στο δίπλα κάθισμα για έμφαση στην είσοδό του, και καταλήγοντας το μη-storyline του με ένα αργό, παρατεταμένο close-up της κάμερας στο πρόσωπό του, καθώς εξηγεί με αχρείαστα δραματικό τόνο ότι το στόρι δεν έχει σημασία, παρά μόνο η ώρα του ηθοποιού στο spotlight. Ανάμεσα σε αυτό το πλάνο και στο δράμα-του-να-μην-έχεις-δράμα του Troy, το όλο 'στόρι' ήταν ένα ευφυέστατο σχόλιο πάνω στην ίδια τη φύση του να είσαι ηθοποιός μέσα στο δεδομένο star system.

Ή απλά, ξέρεις, “For homework, drink a glass of cognac in a bathtub.”

Αλλού, ο Abed πήρε ένα ξεκαρδιστικά obscure μάθημα που θα μπορούσε να υπάρχει μόνο στο κολέγιο που φοιτά ο Abed - μια κριτική ανάλυση του Who's the Boss, από έναν 'ακαδημαϊκό' που υποδύεται ο γαμάτος Stephen Tobolowsky. Ενώ οι αναφορές εδώ αφορούσαν (με πολύ συγκεκριμένο τρόπο) μια σειρά την οποία δεν έχω ποτέ παρακολουθήσει, το point που κάνει ο Harmon είναι σαφές: Οι τύπου #mia_pasa ακαδημαϊκές αναλύσεις ποπ φαινομένων είναι καλό να γίνονται με λίγο πιο χαμηλά σηκωμένο το φρύδι, και με λίγο περισσότερο ανοιχτό το μυαλό.

(Βασικά αυτή είναι μια καλή συμβουλή για τα πάντα στη ζωή.)

Αυτό που θα είχε ενδιαφέρον αν μπορούσαμε να ξέρουμε, είναι το κατά πόσο ο Dan Harmon έχει ο ίδιος συναίσθηση των αναλύσεων για τις οποίες αντικείμενο είναι η ίδια η σειρά του. Δεδομένου πως το Community είναι σημειολογικά η πλουσιότερη ίσως σειρά που παίζεται αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση, δεν είναι καθόλου δύσκολο ή τραβηγμένο να το φανταστούμε μελλοντικά ως ύλη σε διάφορα ακαδημαϊκά courses, πόσο μάλλον θέμα κριτικών αναλύσεων στο ίντερνετ. (Τι μελλοντικά, δηλαδή.)

Μ'αυτά και μ'αυτά, εκείνο που θυμάμαι λιγότερο από το επεισόδιο είναι η βασική του πλοκή, αν μπορείς να ξεχωρίσεις μια τέτοια. Κι εδώ πολλά τα γέλια, από την πανηγυρική απόρριψη του Jeff από την 'Κόκκινο Δράκο' μέχρι το “Stranger things have happened”-“No. No, they haven't.” Όμορφο κομμάτι characterization για τον Pierce, όπως και για τον ίδιο τον Jeff, χάρη στον τρόπο που έδειξε τον μεν να αγκαλιάζει την έμφυτη doucheyness σε μια ενδεχόμενη σχέση, και τον δε να προκύπτει τρομερά ανασφαλής, όπως συχνά αφήνει να φανεί πως είναι.

(Και κάθε αναφορά στη Veronica Mars(*) είναι πάντα καλοδεχούμενη.)

(* Συνειδητοποιώ ότι μου έχει λείψει φοβερά η Veronica Mars ή ένα show σαν τη Veronica Mars, και έχω μια τρελή επιθυμία να δω ξανά τουλάχιστον όλη την πρώτη σεζόν το καλοκαίρι. Άσχετο αυτό.)

Από την αρχή ως το τέλος λοιπόν, ένα επεισόδιο Community που ίσως δε μοιάζει high-concept, αλλά στα μικρά του επιμέρους σημεία είναι και παραείναι. Ίσως επειδή πλέον ο Harmon και οι συγγραφείς του να έχουν φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο που αδυνατούν να κάνουν ένα 'απλό' sitcom. Πρέπει να πω πάντως, το να χάνεσαι μέσα στον κόσμο σου δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά τόσο αστείο.

MY EMOTIONS!

.