Βασικά εμένα με ευχαρίστησε η τόσο βαριά επιρροή από Buffy και Angel που μοιάζουν να είχαν οι Julie Plec και Kevin Williamson στον σχεδιασμό αυτού του φινάλε. Δηλαδή ναι, όλα θα έμοιαζαν διπλά συναρπαστικά αν δεν τα είχαμε ξαναδεί, αλλά και πάλι, η σωστή χρήση Whedon-ικών επιρροών είναι κάτι που σπάνια βλέπουμε, οπότε καμία γκρίνια εδώ.
Ξεκινώντας από το τέλος. Το οποίο έδωσε ένα αληθινά γαμάτο cliffhanger, όχι του σοκ ή της φτηνής έκπληξης, αλλά του ειλικρινούς "WTF is going on here". Νωρίτερα στο επεισόδιο, όταν ο Jeremy έφαγε αδέσποτη σφαίρα από την Κακιά Ρατσίστρια μπατσίνα (και όσο λιγότερα πούμε για όλο αυτό το στόρι διαμέσου της σεζόν, τόσο καλύτερα) τουλάχιστον πίστεψα ότι θα ξεφορτωνόμασταν έναν από τους λίγους πραγματικά εκνευριστικούς χαρακτήρες της σειράς, και όταν η Bonnie τον έφερε πίσω χρησιμοποιώντας τα ακαθόριστα μαγικά της ψιλοξενέρωσα. (*) Και μετά φάνηκε ότι κάτι περίεργο συμβαίνει με αυτόν - οπότε επέστρεψα στο 'intrigued'. Μέχρι το φινάλε.
(* Αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Στο προηγούμενο επεισόδιο μας άδειασε τη γωνιά η Jenna, ο πλέον περιττός και βαρετός χαρακτήρας της σειράς. Το ότι, σε συνδυασμό με τη θυσία του Γαμάτου Θείου Mr. Sark, έγινε η όλη εξέλιξη έστω και οριακά συγκινητική, είναι μαγκιά που χρεώνεται απόλυτα στους σεναριογράφους.)
Το οποίο ήταν πέρα από ό,τι είχε περάσει από το μυαλό μου ως εκείνη τη στιγμή. Δεν ξέρω αν οι επιστροφές των δύο ηθοποιών είχαν γίνει γνωστές στα γνωστά spoilerοsites (δε θα το ήξερα γιατί δεν ακολουθώ κανένα από αυτά, στην προσπάθειά μου να έχω όσο πιο αγνό viewing experience γίνεται) αλλά για μένα ήταν μια φοβερά ευχάριστη έκπληξη. Αρχικά βλέποντας την Vicki και -πριν προλάβω να το επεξεργαστώ- αμέσως μετά την Anna. Nice!
Χάρηκα ιδιαίτερα για την επιστροφή της Melese Jow, μιας και ο χαρακτήρας της ήταν ένας από τους λόγους που άρχισα να γουστάρω πραγματικά τη σειρά από τα μέσα και μετά της 1ης σεζόν. Ξενέρωσα φοβερά όταν πέθανε η Anna στο προηγούμενο φινάλε, αλλά ήταν γενικά τόσο ικανοποιητικό που δεν εστίασα εκεί. Το τι σημαίνει η επιστροφή της είναι ωραίος γρίφος για τους επόμενους μήνες. Ο Jeremy βλέπει φαντάσματα τώρα; Μόνο φαντάσματα των κοριτσιών που αγάπησε; Είναι όντως φαντάσματα -είναι εκεί δηλαδή, γύρω του, γύρω μας;- ή απλώς νιώθει κάποιες προβολές τους; Ή, χειρότερα, τα φαντάζεται, α λα Grey's Anatomy; (μπρρρρ να μια τρομακτική σκέψη)
Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως έχουμε μια περίπτωση σαν το First στην Buffy. Η Bonnie ουσιαστικά ταρακούνησε τη φυσική ισορροπία (ή κάτι) οπότε τώρα η 'άλλη πλευρά' ξύπνησε τσαντισμένη. Δε σε χάλασε.
Αυτό δεν ήταν το μόνο πράγμα στο φινάλε που με έστειλε προς το Buffyverse. Η όλη φάση του Stefan ήταν αγνά Angel-ική, και δεν το λέω σαν αρνητικό αυτό. Νισάφι πια με τον αγνό ήρωα, θέλουμε επιτέλους οι 'ηρωικοί' χαρακτήρες να βρωμίσουν λίγο τα χέρια τους. Ή, ξέρωγώ, να ματώσουν λίγο τα δόντια τους.
O Stefan λοιπόν αναγκάζεται να γίνει wingman του Klaus (και ΠΟΣΟ γαμάτη χρήση της λέξης wingman σε αυτό το πλαίσιο) σε αντάλλαγμα για το αίμα του που, όπως μπορούσαμε φαντάζομαι όλοι μας να προβλέψουμε, είναι το αντίδοτο για το δάγκωμα λυκανθρώπου που υπέστη ο Damon.
Ο οποίος με τη σειρά του δε χαλάστηκε από την όλη ιστορία, να τα λέμε κι αυτά. Έκανε ωραίος και κύριος την ερωτική του εξομολόγηση στην Elena, έλαβε και την (σε κάποιο βαθμό έστω) ανταπόδοσή του, μια χαρούλα. Τώρα λίγο άβολο βέβαια, γιατί όλα αυτά τα μπλεγμένα αισθήματα είναι εκεί έξω φόρα παρτίδα και ο Damon καθόλου δεν πρόκειται να πεθάνει (duh), και η Elena τώρα ως Σωστό Κορίτσι θα τραβήξει τα ίδια ζόρια που τράβηξε και η Buffy (και η Rory Gilmore, for that matter) αλλά εντάξει, ξέρουμε πού οδηγεί όλο αυτό.
(Και για όσους πιστεύουν ότι ο Damon θα είναι απλά μια παράκαμψη, και πως η Elena θα καταλήξει καλά και ντε με τον Stefan, να υπενθυμίσω πως έληξε το ερωτικό τετράγωνο του Dawson's Creek ο Kevin Williamson.)
Αλλά όσο αυτά τα δύο τρελόπαιδα θα ψάχνουν τον Stefan και τον Klaus, ενδεχομένως με τη βοήθεια της Katherine ή ίσως και όχι (*), ο Klaus θα αλωνίζει τον κόσμο μακριά από το Mystic Falls με σκοπό ποιος ξέρει τι. Πάντως για την ώρα αυτή η εισαγωγή στη διαφθορά για τον Stefan είναι γαμάτη φάση. Η εικόνα του αγέρωχου ήρωα στα πατώματα, ένα βήμα (ή επίσης ένα σακουλάκι αίματος) πριν την εντελώς ζωώδη κατάσταση, προαναγγέλει ωραίες καταστάσεις.
(* Η οποία χαίρομαι που δεν πέθανε, παρόλο που η συνεχής παρουσία της έχει αρχίσει να αγγίζει τα όρια της παρωδίας. Ο χαρακτήρας της όμως δίνει πράγματα στη σειρά, αρκεί να τύχει πιο σωστής χρήσης στις επόμενες σεζόν -όπως, πχ, το να μην είναι καλά και ντε εκεί όλη τη γαμημένη ώρα.)
Και φυσικά, που να με κοπανάς ανάποδα, δεν πιστεύω στιγμή ότι είδαμε ό,τι είχαμε να δούμε από τον Elijah. Ο τύπος θα γυρίσει και θα είναι τσαντισμένος, όχι μαλακίες.
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να φτάσει σε αυτό το τελευταίο 10-15λεπτο, το επεισόδιο κάπως σερνότανε, κυρίως γιατί τα ίδια τα storylines δεν έκρυβαν κάποια τρομερή έκπληξη στην ανάπτυξή τους. Αλλά μου άρεσε το πού εν τέλει έφτασαν, τόσο γιατί δόθηκε ένα ικανοποιητικό κλείσιμο στη σεζόν, έστω σε κάποιο βαθμό (*), όσο και γιατί έκαναν set-up μιας νέας κατάστασης που προμηνύεται φοβερή.
(* Μου αρέσει γενικά οι σειρές μου να έχουν λόγο που χωρίζονται σε σεζόν, πέρα από τον πρακτικό. Το Vampire Diaries το κατάφερε ιδανικά αυτό πέρσι -η σεζόν είχε θεματική αρχή, μέση και τέλος- και έμοιαζε να το καταφέρνει και φέτος. Άφησε ίσως λίγο περισσότερα ανοιχτά μέτωπα από όσα θα ήθελα, αλλά το σκηνικό μοιάζει να αλλάζει τόσο δραματικά από εδώ και μετά, που η έννοια της σεζόν εξακολουθεί να έχει νόημα.)
Με όλα αυτά θέλω να πω ότι η 2η σεζόν μου άρεσε, σε κάποια σημεία περισσότερο, σε κάποια λιγότερο, ποτέ δεν έπεσε κάτω από ένα αρκετά καλό επίπεδο - και κυρίως, δε βλέπω την ώρα για την 3η.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου