(δίκαια φωτό από τα λαγούμια του subway της Νέας Υόρκης)
Η σειρά βασικά έχει για ήρωες μια ομάδα κακών (ή κάτι αρκετά κοντά σε villain στην εποχή που ζούμε) και τους παρουσιάζει καθώς κάνουν κακές πράξεις ακόμα και δεδομένου του πόσο κακοί είναι. Είναι για μια ομάδα συμβούλων μεγάλων πολυενθικών που τους καθοδηγούν στην επίλυση κρίσεων (βοηθούν τις επιχειρήσεις άρα villains) αλλά που στην πραγματικότητα στήνουν κομπίνες που απομυζούν τις εταιρείες αυτές από χρήματα, κάνοντάς τες να νομίζουν πως τους χρειάζονται. Όμως παρότι λειτουργούν υπό μία έννοια εναντίον των villains της σύγχρονης κοινωνίας, αυτό δεν τους κάνει Ρομπέν των Δασών.
Ο Matthew Carnahan δημιούργησε μια σειρά όπου με το καλημέρα συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχει τίποτα να υποστηρίξεις σε αυτήν.
Ωραίος.
Ο τόνος της σειράς είναι επί της ουσίας κωμικός αλλά δεν πετυχαίνει μεγάλα γέλια, ένα πρόβλημα που παρουσιάζεται γενικώς στην κωμωδία των καλωδιακών καναλιών. (Φίλοι της ποιότητας: Δεν υπάρχει απολύτως κανένα πρόβλημα στο να γελάς δυνατά με ανωριμότητες. Είναι κωμωδία. Γιατί μόνο το FX το καταλαβαίνει αυτό;)
Δανείζεται πολλά από το ύφος ας πούμε ενός Ferris Bueller (ο πρωταγωνιστής-αφηγητής σταματά συχνά για να μας εξηγήσει τι βλέπουμε, αλλά δίχως ιδιαίτερο πνεύμα), αλλά το διατρέχει ο κυνισμός και η εξιδανίκευση της βρώμικης τελειότητας που το Showtime εξυμνεί μέσα από τις περισσότερες σειρές του. Έχει κάτι το ενοχλητικά αυτάρεσκο δηλαδή. Επιλέγει να πιστεύει πως όταν λέει ένα αστείο είναι καταπληκτικό. Όταν κάνει κάτι πονηρό είναι παμπόνηρο. Όταν βυθίζεται μέσα στην ενήλικη παρακμή του, πνίγεται κανονικά.
Έχει το πρόβλημα των περισσότερων σειρών του καναλιού, εν ολίγοις. Κάθε του σκηνή μοιάζει να είναι φτιαγμένη από ανθρώπους τόσο ενθουσιασμένους με την ιδέα του καλωδιακού καναλιού, που προσπαθούν απεγνωσμένα να γίνουν ακραίοι δίχως να διατρέχει λόγος, αλλά το κάνουν προσπαθώντας να παραμένουν cool την ίδια στιγμή. Όχι, ευχαριστώ.
Δεν είναι φρικτό. Όλα τα παραπάνω δηλαδή είναι συμπτώματα αμέτρητων σειρών. (Αν μη τι άλλο το κανάλι έχει έναν χαρακτήρα και είναι συνεπές ως προς αυτόν.) Όμως παρά τις διάφορες διασκεδαστικές χαριτωμενιές που πέταγε προς το μέρος μας, τίποτα δεν ήταν πράγματι, όντως, τρομερά διασκεδαστικό.
Και στο μεταξύ, οι αστοχίες συνεχίζουν να μαζεύονται: Η ομάδα του Marty(*) υποθέτει κανείς πως είναι και γαμώ για να στήνει και να συντηρεί τέτοιες μπλόφες, αλλά στην πράξη σου μοιάζουν ψιλοτυχεράκηδες τυχοδιώκτες. ("Κλασικός κοντράκιας," όπως θα λέγαμε αν ήταν ποδοσφαιρστής.) Ο ίδιος ο Marty είναι μπασταρδάκος αλλά είναι και καρδιά από χρυσάφι και η σειρά δεν πηγαινοέρχεται με ιδιαίτερη χάρη ανάμεσα στα δύο, και να αναφέρουμε btw την φανταστική σύμπτωση να δουλεύει η πρώην γυναίκα του σε αυτήν ακριβώς την εταιρεία. Η χημεία του Marty με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας είναι μια χαρά και αν μη τι άλλο είναι αυτό που κουβαλάει το House of Lies όσο κουβαλιέται, διότι αγαπάμε Kristen Bell(η πιο αναίτια χαραμισμένη καριέρα ως τώρα στα '00s), και αγαπάμε Jean Ralphio, και τους αγαπάμε όλους αυτούς μαζί.
Όμως;
Ο ίδιος ο Don Cheadle, ωραίος δε λέω, τίμιος, τον καλούσες στη γιορτή σου, τον φώναζες για β' ρόλο στην ταινίας σου, κλπ κλπ, αλλά εδώ τον βλέπουμε σε έναν ρόλο που κάποιες στιγμές αναρωτιόμουν αν οι παραγωγοί της σειράς νόμιζαν πως τον είχαν δώσει σε κάποιον άλλον ηθοποιό. Όπως πχ τον Samuel Jackson. Ή τον Terrence Howard. Ή ξερωγώ τον Nathan Fillion ή τελοσπάντων όχι τον σεβάσμιο κύριο Don "Hotel Rwanda" Cheadle, σωστά; Είμαι μόνος μου σε αυτό; Δε με έπεισε ούτε δευτερόλεπτο.
Αν εξαιρέσεις όλα αυτά, μια χαρούλα ήτανη σειρά. Ευχάριστα κυλάει, δεν είναι ότι σε προσβάλει ή τίποτα τέτοιο. Απλά το ξέρω ρεαλιστικά πως αν αποφάσιζα να την παρακολουθήσω, θα μάζευα επεισόδια μέχρι που κάποια στιγμή θα παρατηρούσα πως έχουν ξεμείνει 7-8 από δαύτα και πως ρεαλιστικά δεν πρόκειται να τα δω ποτέ, και τότε θα πάταγα shift+del.
Οπότε ας το κάνω μια ώρα αρχύτερα.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου