Τo House ξεκίνησε τη σεζόν 2004-2005, ως μέρος της πιο εντυπωσιακής σοδειάς rookie shows σε όλα αυτά τα χρόνια που παρακολουθώ αμερικάνικη τηλεόραση. (Σοκαριστικά, δεν είναι το τελευταία εξ αυτών που έχει μείνει στον αέρα. Το Desperate Housewives μάλλον δεν το έχεις νιώσει ότι παίζεται ακόμα, αλλά τελειώνει κι αυτό φέτος το Μάιο, ενώ το Grey's Anatomy είναι ακόμα πολύ καλό κιόλας.)
Συνδυάζοντας εντυπωσιακά τη δομή μιας ιστορίας μυστηρίου του Sherlock Holmes με εκείνην της procedural τηλεοπτικής σειράς, το House του David Shore άφησε κάτι σαν εποχή στην τηλεόραση: Δύσκολα μπορώ να φανταστώ κάποια άλλη σειρά που θα μας έρχεται στο μέλλον ως πιο φυσική απάντηση στην ερώτηση, "Ποιο είναι το καλύτερο procedural που έχεις δει;"
Τη μεγαλύτερη επιτυχία του την είχε όταν έπαιζε μουσικές καρέκλες με το καστ βοηθών του ιδιοφυούς γιατρού. Η 4η σεζόν παραμένει η κορυφαία της σειράς, με τον House να έχει απολύσει όλο του το προσωπικό και να αναζητά τους αντικαταστάτες τους μέσα από μια διαφορετική εκδοχή κάποιου reality show. Η σειρά ανανέωσε τη συνταγή της με στοιχεία από το Survivor και το Bachelor φέρνοντας νέους χαρακτήρες στην παρέα σαν την "Cutthroat Bitch" Amber ή την "Thirteen" ή τον φανταστικό Taub.
Οι σχέσεις με το αρχικό καστ πέρασαν από διάφορα κύματα καθώς η σειρά προσπαθούσε να βρει διαρκώς νέα πράγματα να κάνει. Μιας και οι όποιες απόπειρες σε story arcs συνάντησαν διάφορα επίπεδα αποτυχίας (εκείνο με τον μπάτσο του David Morse από την 3η σεζόν μάλλον ξεχωρίζει ως ο πάτος), η αφηγηματική ανανέωση της σειράς επαφιόταν πάντα στην εξέλιξη της επικοινωνίας του House με τον εαυτό του και με τους ανθρώπους του. Κι ενώ η φιλία του με τον Wilson δε σταμάτησε ποτέ να είναι απόλυτα συναρπαστική, η σχέση του με την Cuddy έφερε τους χαρακτήρες σε σημείο απέχθειας - κάπου ανάμεσα στην 6η και 7η σεζόν παράτησα οριστικά τη σειρά, εξαιρουμένων κάποιων περιστασιακών επισκέψεων.
Ακόμα κι αν η φόρμα συχνά έφτανε στο σημείο της κουραστικής επανάληψης, αυτή η σειρά διαδικασίας κατάφερε περισσότερες του αναμενόμενου φορές να εκπλήσσει και να επανεφευρίσκει τον εαυτό της. Στην τρέχουσα 8η σεζόν το καστ φρεσκάρεται εκ νέου και η σειρά γίνεται ξανά καλή επιστρέφοντας στις ρίζες της. Υπάρχουν επεισόδια σαν το 'Three Stories', ένα θαυμάσιο πείραμα στο storytelling που ξεπερνά την άσκηση ύφους και φτάνει να είναι μια σπουδή πάνω στο τι κάνει αυτό τον συναρπαστικό χαρακτήρα να λειτουργεί.
Και στο κέντρο όλων, ένας μεγάλος Hugh Laurie, σε μια από αυτές τις ερμηνείες που καταδικάζουν έναν ηθοποιό στο να απαντά αιώνια στο όνομα του ρόλου του.
Αντίο σε μια από τις κορυφαίες, πιο χαρακτηριστικές και πιο επιδραστικές σειρές των '00s.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου