Μερικά φινάλε: Grey's Anatomy

Μια σειρά από μικρά, καθυστερημένα ποστ για φινάλε που είδα το τελευταίο διάστημα. Spoilers μετά το άλμα για το τέλος της σεζόν του Grey's Anatomy, το οποίο με έκανε έξαλλο.

Όπως έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν στο blog, το Grey's Anatomy είναι κάτι σαν κακή συνήθεια που ξέρω πως δεν πρόκειται να κόψω ποτέ. Αλλά όχι με τρόπο μαζοχιστικό. Δεν βλέπω "για να δω τι θα γίνει". Στην πράγματικότητα ελάχιστα με νοιάζει τι θα γίνει. Βλέπω απλώς επειδή ακόμα και στις τόσο προχωρημένες σεζόν της, η σειρά καταφέρνει αραιά και πού (όλο και πιο αραιά πάντως, ας παραδεχτούμε) να είναι τόσο καλογραμμένη και εφευρετική και συγκινητική, όσο δεν έχει δικαίωμα να είναι μια σειρά στην 8η σεζόν της.

Οπότε βλέπω. Και θα βλέπω. Πιθανώς για πάντα. Σίγουρα όσο ασχολείται ακόμα η Shonda Rhimes και οι υπαρχηγοί της.

Αλλά επεισόδια σαν αυτό το φινάλε μου το κάνουν πολύ δύσκολο, διάολε. Αν μη τι άλλο, τα φινάλε των σεζόν αυτής της σειράς είναι σταθερές αξίες. Ξέρεις πως πιθανότατα θα κλάψεις, σίγουρα θα συγκινηθείς, 100% θα εμπλακείς, θα σε νοιάζει, θα δες να δεις παρακάτω. Αυτή η σαχλαμάρα δεν μου έκανε τίποτα από τα προηγούμενα.

Καταρχάς η όλη η ιδέα της συντριβής αεροπλάνου ήταν τόσο εξωπραγματική και από το πουθενά, ακόμα και για τα δεδομένα του Grey's, που το μόνο που μου φαινόταν ταιριαστό ήταν να σκεφτούμε εμπνευσμένα αστεία για το Lost παρά να παρακολουθήσω προσποιούμενος πως παρακολουθώ ένα αληθινό επεισόδιο της σειράς κι όχι τον εφιάλτη του J.R. Ύστερα, ξεκινά το φινάλε, ακόμα κι έτσι, ακόμα και παρά τις κωμικές ηθοποιίες, παρακολουθώ. Και ξαφνικά από το πουθενά σκοτώνεται η Lexie.

Δε σπάζομαι ιδιαίτερα όταν πεθαίνουν αγαπημένοι μου χαρακτήρες, αλλά διάολε, γιατί έπρεπε να πεθάνει η καημένη Lexie; Οτιδήποτε συμβαίνει ποτέ στο Grey's Anatomy, όσο ακραίο κι αν είναι, πάντα ακολουθεί μια εσωτερική λογική, μια συνεπή και φροντισμένη εξέλιξη των χαρακτήρων. Αυτό ισχύει είτε μιλάμε για συγκινησιακά έπη σαν το θάνατο του Denny, είτε για τεράστια σοκ σαν το θάνατο του George, είτε ακόμα και για τίμιες αποτυχίες σαν τον Denny το φαντασματάκι. Αυτό όμως τι ήταν; Το ένα πράγμα που ποτέ δεν έκανε η σειρά, ήταν να κάνει πράγματα απλά για να κάνει πράγματα. Μέχρι και τον Burke όταν ήθελε να διώξει επειδή ο ηθοποιός ήταν μια PR καταστροφή, το έκανε ύστερα από μια season-long ιστορία.

Μου τη δίνει να νιώθω πως κάτι συμβαίνει μόνο για shock value, και εδώ αυτό μόνο ένιωσα. Μην πω ψέμματα: Η σκηνή που της πιάνει το χέρι ο Mark και της λέει πόσο την αγαπάει, ήταν φανταστική. Ήταν φανταστική γιατί εμείς μπορεί να ξέραμε πως της έλεγε την αλήθεια, όμως εκείνη δεν το ήξερε. Δεν το ήξερε όταν ξεκίνησε να της μιλάει, αλλά ήταν τόσο σπαρακτικός που μέχρι η Lexie να αφήσει την τελευταία της ανάσα, το είχε καταλάβει πως ό,τι της έλεγε το εννοούσε.

Πόσο κρίμα να πρέπει να αποχαιρετάς έναν τόσο συμπαθή χαρακτήρα με έναν τόσο ξαφνικό τρόπο και ως μέρος ενός storyline τόσο ακραίου που δε σου πάει η καρδιά να το θεωρήσεις αληθινό! Αυτό που θα έβρισκα αρκετά ποιητικό (έστω με έναν αρρωστημένο τρόπο) θα ήταν να πέθαινε και ο Mark, αλλά αντί να γίνει αυτό καταλήξαμε σε ένα κουρασμένο cliffhanger-ξεφούσκωμα ύστερα από από ένα β' μισό επεισοδίου που σχεδόν καθόλου δεν εκμεταλλεύτηκε την συναισθηματική φόρτιση που δημιούργησε αναπόφευκτα ο θάνατος του πρώτου δεκαπεντάλεπτου.

Τελοσπάντων, σε κάθε περίπτωση θα συνεχίσω να βλέπω, απλά είναι κρίμα γιατί συνήθως τα φινάλε της σειράς με διαλύουν. Αυτό απλά με άφησε απορημένο. Συμβαίνει και στους καλύτερους.

.