Doctor Who: Asylum of the Daleks


Spoilers μετά το άλμα για την ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ του Doctor Who.

Μου άρεσε το πώς συνέπεσε αυτή η επιστροφή για εμάς, το κοινό, και για τον Rory με την Amy, υπό μία έννοια. Ένα πραγματικά δύσκολο πράγμα να πετύχεις όταν γράφεις μια (ειδικά τόσο μακρά) ιστορία σε μη ευθεία χρονική γραμμή, είναι η απόδοση του χρόνου, του αληθινού χρόνου, που περνάει για τους πρωταγωνιστές.

Η Amy κι ο Rory βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση στο γάμο τους όταν ξεκινάει το επεισόδιο, αλλά μέχρι το τέλος γίνεται σαφές πως δεν πρόκειται για κάποιο σαπουνοτρίκ ώστε να έχει κάτι να κάνει με αυτούς η σειρά. Μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους είναι ξανά μαζί - όμως αυτό το προσωρινό σχίσμα δίνει υπόσταση στην κεντρική ιδέα πίσω από το επεισόδιο (και από τη σειρά ολόκληρη επί Moffat, στην πραγματικότητα) για την αγάπη -και το μίσος- ως συναισθήματα που στην πιο αγνή τους μορφή μπορούν να επιβιώσουν οτιδήποτε πετάξει το σύμπαν προς το μέρος τους. Ακόμα και το χρόνο.

Αυτό προκύπτει τόσο μέσα από το πώς η Amy πρέπει να συνεχίσει να ανασύρει αγάπη από μέσα της για τον Rory, όσο κι από το πώς τα Daleks, εξελιγμένα πλέον, με τα χρωματάκια τους, με το κοινοβούλιό τους, με τα απ'όλα τους, μπορούν να κοιτάξουν μέσα στο συλλογικό τους ασυνείδητο και να βρουν μόνο αυτό: Μίσος, για το μόνο ον στο σύμπαν για το οποίο θα ένιωθαν φόβο αν τα Daleks ήταν ικανά να νιώσουν φόβο.

Η ιδέα είναι γαμάτη, εν ολίγοις: Τα Daleks ζητούν τη βοήθεια του Doctor για να αντιμετωπίσουν την απειλή των χαλασμένων, πιο παρανοϊκών, πιο επικίνδυνων Daleks. ("This is new", indeed!) Αν έχω ένα παράπονο εδώ, είναι ότι στην πραγματικότητα ποτέ δεν νιώθουμε αυτή την ενισχυμένη απειλή. Απλά ακούμε για αυτή. Δεν είναι κάτι περίεργο αυτό, έτσι κι αλλιώς μιλάμε για μια σειρά που πάντα έπαιζε κρυφτούλι με τους θεατές γύρω από τις Μεγάλες Ιδέες της, με τον ίδιο τρόπο που οι χαρακτήρες παίζουν κρυφτούλι με τους εχθρούς τους εντός της αφήγησης. (Επί Moffat αυτό είναι κάτι που χρησιμοποιείται συχνά.)


Όμως υπάρχαν εδώ πολλά άλλα πράγματα για να καλύψουν αυτό το αρνητικό. Στην πρώτη, εξ ορισμού πολυαναμενόμενη, ιστορία Daleks που γράφει ο Moffat, είχε ενδιαφέρον να δούμε πώς το ταλέντο του Σκοτσέζου για να δημιουργεί φανταστικά τέρατα θα συνδυαζόταν με την δεδομένη ύπαρξη των τεράτων-κατεστημένο της σειράς. Νομίζω πως τα ανθρωπο-Daleks που είδαμε προσέφεραν αρκετό υλικό για μικρούς εφιάλτες και κερδίζουν τη θέση τους στο πάνθεον των Moffatοτεράτων. Αν όχι τα εν ζωή, τότε σίγουρα τα σκελετωμένα.

To επεισόδιο ήταν γεμάτο με επιμέρους απολαυστικές στιγμές (ο Doctor να στέλνει το Dalek-suicide bomber πίσω καταστρέφοντας τα υπόλοιπα, η πανέμορφη/creepy εικόνα της Amy καθώς φανταζόταν τα σκουριασμένα Daleks σαν ανθρώπους, η πρώτη μας ματιά στο κοινοβούλιο - όλες σκηνές ανθολογίας πιστεύω), αλλά καμία δεν ήταν σαν αυτή που κλείνει το επεισόδιο: Ο Doctor και οι companions έχουν επιστρέψει στο Dalek central, όπου διαπιστώνει πως η μνήμη των Daleks, ύστερα από το κόλπο της Oswin, δεν τον περιέχει πια. Τα Daleks τότε, εν χορώ, φωνάζουν, "Doctor Who?".

Δεν ξέρω αν είναι μια στιγμή που θα έρθει να δέσει με το μεγάλο cliffhanger της περσινής σεζόν (γύρω από τη μία, μεγάλη ερώτηση που η Silence ήθελε να, εχμ, σωπάσει) αλλά μοιάζει πολύ ύποπτο να μην έχει σχέση, σωστά; Σε κάθε περίπτωση, ανατριχιαστική στιγμή. Κανονικότατα, πλήρως, ανατριχιαστική.

Και, α, ναι η Oswin. Ήταν πιστεύω προφανές σε όλους μας εξαρχής πως η Oswin ήταν, κάπως, κομμάτι του όλου 'συστήματος' και πως δεν θα μπορούσε να είναι αυτό που νόμιζε πως είναι. Τώρα, ότι θα ήταν κυριολεκτικά ένα Dalek; Δεν ξέρω, κι επίσης ήταν πολύ δυνατή η σκηνή που μαθαίνουμε, μαζί με αυτήν, τα τι και τα πώς. Ο Moffat ξέρει να λέει πολύ καλά αυτού του είδους τις ιστορίες, και της Oswin ήταν κάπως συγκινητική, ειδικά χάρη στο πώς, ακόμα κι αφού συνειδητοποίησε την αλήθεια, πείσμωσε και έσωσε τον Doctor, βουτώντας βαθιά στη μνήμη (να το πάλι) ή στο ότι ήταν αυτό που την έκανε άνθρωπο.


(Τώρα, υπάρχει κάτι που δεν ξέρω πόσοι το ξέρουν, αλλά όσοι το ξέρουν, δεν ξέρω αν πρέπει να το θεωρήσουμε spoiler ή όχι. Πόσο κοινή γνώση είναι αυτό που ξέρουμε και που καταλαβαίνετε τι εννοώ -όσοι το ξέρουν- σε αυτό το σημείο; Δεν ξέρω τι να κάνω με το spoiler warning εδώ. Υποθέτω για την ώρα ας μη συζητηθεί τίποτα σχετικό για αυτό που ξέρουν όσοι έχουν την παραμικρή ιδέα για τι στα κομμάτια μιλάει αυτή η παράγραφος, και στο μέλλον θα έχουμε την ευκαιρία να το κουβεντιάσουμε κι αυτό.)

UPDATE: Τα σχόλια είναι ανοιχτά για αυτό 'το θέμα'. Είναι κάπως κοινή γνώση γενικώς, με επίσημες ανακοινώσεις κλπ κλπ, αλλά αν κάποιος παρόλαυτά δε θέλει να γνωρίζει απολύτως τίποτα, ας αποφύγει τα σχόλια.

Κάτι άλλο που με ιντριγκάρει αυτή τη στιγμή: Ύστερα από τα γεγονότα της περασμένης σεζόν, η βασική ιδέα εδώ είναι πως 'το σύμπαν' θεωρεί τον Doctor νεκρό. Είχα λοιπόν την απορία πως θα τα βάλει ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ DALEKS καταφέρνοντας να διατηρήσει μυστικό το ότι είναι ακόμα ζωντανός, και υποθέτω αυτή η απορία μας λύθηκε καθότι πλέον τα Daleks δεν ξέρουν καν ποιος είναι ο τύπος. Όμως μια απορία παραμένει: Αν ήταν τόσο απλό το να τον βρουν, παρόλο που ήξεραν πως θεωρητικά είναι νεκρός, τότε πόσο καιρό θα πάρει στην Silence να ανακαλύψει τα βήματά του; Θα δείξει.

Για την ώρα κυρίως χαίρομαι που η σειρά, και ο Doctor, είναι ξανά κοντά μας. Μέσα από όλο το backstory του προς στιγμήν χωρισμού της Amy και του Rory (και της στιγμής όπου η Amy λέει στον Doctor, "ζωη, ξέρεις, αυτό που συμβαίνει όταν εσύ δεν είσαι εκεί"), περνάει αυτή η υπέροχη ιδέα, του Doctor σαν ένα είδος Peter Pan. Που όσο δεν είναι εκεί, οι άνθρωποι που αφήνει πίσω του είναι αναγκασμένοι να κάνουν αυτό το πεζό και βαρετό πράγμα: Την καθημερινότητα και τα προβλήματά της.

Από την πρώτη στιγμή η σειρά, επί Moffat ιδίως, μας έλεγε πως αν ξέρεις πώς να κοιτάξεις γύρω σου, θα μπορέσεις να ταξιδέψεις όπου σε φτάνει η φαντασία σου.

Όπως λέει κι η Amy λίγο πριν τα Daleks του στείλουν στον πλανήτη-άσυλο,

"Is it bad that I've really missed this?"


.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου