Με χαρακτηριστική καθυστέρηση και έχοντας τουλάχιστον δει το επεισόδιο μια δεύτερη φορά, spoilers μετά το άλμα για το φετινό Χριστουγεννιάτικο επεισόδιο της σειράς- σημαντικότερο από ποτέ.
Μια από τις αγαπημένες μου, τι-να-κάνω-μπορώ-κι-αλλιώς συνήθειες στις σειρές είναι να συγχωρώ ανόητες ή βαρετές πλοκές όταν από πίσω συμβαίνουν υπέροχα πράγματα. Όχι πως το 'Snowmen' ήταν ανόητο η βαρετό, αλλά δεν είναι ότι θα το θυμάσαι και ποτέ ως χαρακτηριστικό παράδειγμα επί του αντιθέτου, παρά τα οπτικά γαμάτα, τυπικά Moffat-esque σύλληψης τέρατα.
Γιατί όμως θα το θυμόμαστε; Για την Carla. Την Oswin. Την Όπως Τη Λένε, τελοσπάντων.
Μπήκα στο επεισόδιο με λίγη επιφυλακτικότητα, επειδή αυτό που πολλοί είχαμε καταλάβει πως υπονοήθηκε στην πρεμιέρα της 7ης σεζόν για τη νέα companion, έφερνε μαζί του ένα μεγάλο 'χμμμ'. Μπορεί ο Moffat να πήγαινε να κάνει δεύτερη φορά το ίδιο πράγμα; Πάλι companion που πεθαίνει στην πρώτη της συνάντηση με τον Doctor; Όχι, δε μπορεί, κάτι άλλο θα είχε υπόψη του, σωστά;
Εμ, ναι, σωστά, όντως. Η τελική ανατροπή με την αποκάλυψη γύρω από το μυστήριο της Carla ήταν σαν φρέσκο αεράκι, πρώτα απ'όλα επειδή ο ίδιος ο Doctor το κατάλαβε και θα βάλει στόχο να το λύσει. Το να τη δούμε να πεθαίνει ξανά δεν ήταν κάτι που περίμενα- η ιδέα πως αυτό μπορεί να συνεχίσει να συμβαίνει είναι μια φανταστική έκπληξη. Όχι φυσικά γιατί έχουμε ανάγκη ένα θηλυκό, live action αντίστοιχο του Kenny, αλλά επειδή το μυστήριο γύρω της είναι ξαφνικά συναρπαστικό.
Ποια είναι; Γιατί πεθαίνει ξανά και ξανά όταν συναντά τον Doctor; Οι θάνατοί της έχουν σχέση με αυτόν ή συνέβαιναν από πάντα κι απλά τώρα την πέτυχε ο Doctor; Κι αν συνδέεται μαζί του, έχει σχέση με τον ίδιο ή/και τους Silence;
~-~
Εκτός από επιφυλακτικότητα, στην αρχή του επεισοδίου είχα και λιγότερη ενθουσιώδη προσμονή από συνήθως. Φαντάζομαι ήταν επειδή ο αποχαιρετισμός των Ponds ήταν τόσο γεμάτος και πλήρης που δε σε άφηνε με πολλά ζητούμενα στο άμεσο μέλλον. Ένιωθα, υπό μία έννοια, σα να έβλεπα κάτι να ολοκληρώνεται. Τίποτα εναντίον της Oswin, αλλά δεν ένιωθα έτοιμος για το επόμενο κεφάλαιο- ή ίσως και να μην ένιωθα πως το είχα ανάγκη ακόμη.
Όμως μετά ήρθε η Clara. Το ότι κυνήγησε τον Doctor μες στα χιόνια απλά για να τον ρωτήσει 'Doctor who?'. Το ότι ανακάλυψε τη σκάλα, ανέβηκε στα σύννεφα, χτύπησε την πόρτα του TARDIS, απαίτησε και κέρδισε τη θέση της σε αυτό. Έσυρε τον Doctor μακριά από τη φάση της απομόνωσής του (την οποία υπέροχα ο Moffat είχε υπονοήσει από την σεζόν 7a κιόλας, οπότε στο σύντομο διάστημα επί της οθόνης που καταλαμβάνει εδώ, δε νιώθεις πως έρχεται από το πουθενά ή τελειώνει πολύ εύκολα), μπήκε στο TARDIS και απεφάνθη πως 'είναι μικρότερο απ'έξω'.
Είναι. Μικρότερο. Απ'έξω.
Ήταν υπέροχη, ανέβηκε ψηλά, άγγιξε τα αστέρια, γνώρισε τον Impossible Man, και λίγο μετά...
Έπεσε από τα σύννεφα.
~-~
Κλείνοντας αυτό το επεισόδιο νοιάζομαι ήδη για έναν νέο πρωταγωνιστικό χαρακτήρα- είμαι γεμάτος από νέες φοβερές απορίες- ενδιαφέρομαι για το φρέσκο συναισθηματικό arc του Doctor.
Κι αυτό ήταν απλά το Christmas Special.
~-~
Η νέα σελίδα για τον Doctor και την Oswin δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει, όμως ξέρουμε πως η συγκυρία είναι ιστορική: Μπαίνουμε στην 50ή επέτειο της σειράς. Κι όπως ο James Bond στη δική του αντίστοιχη επέτειο βρήκε την παλιά του Aston Martin κι επέστρεψε στο πατρικό του, έτσι κι ο Doctor ήρθε με μπόλικες αναφορές.
Στη σύγχρονη μυθολογία του (οι διαρκείς αναφορές στο παγωμένο 'pond', η λέξη 'rose' εκεί που δούλευε η Clara) όσο και στην παλιά (στους τίτλους αρχής βλέπουμε το πρόσωπο του Matt Smith (*) όπως κάποτε εκεί εμφανιζόταν εκείνο του Tom Baker, τον βασικό εχθρό τον υποδύεται ο Richard E. Grant που κρατάει το ρόλο του Doctor στις ραδιοφωνικές παραγωγές).
(*Θα χρειαστεί να το συνηθίσω λίγο. Οι προηγούμενες σύγχρονες εκδοχές μου έχουν αρέσει όλες πάρα πολύ ως τώρα.)
Αναρωτιέμαι αν η ρετρό διάθεση θα επεκταθεί και στην υπόλοιπη σεζόν, πιάνοντας και την ίδια την ιστορία (αναφορικά με το τι είναι η Clara, αν κρύβεται κάποιος παλιός villain από πίσω, κλπ) ή αν απλά επρόκειτο για τη στάνταρ μέθοδο του Moffat να αποτίει φόρο τιμής στο παρελθόν. Το έκανε εξάλλου και στο 'Eleventh Hour', όταν η Ιστορία του Doctor έπαιξε βασικό ρόλο στην κατατρόπωση του κακού.
Αν ισχύει το δεύτερο, τότε είναι εμφανές πως ο Moffat (που γενικά δεν είναι ιδιαίτερα ετεροαναφορικός σεναριογράφος) βλέπει το 'Snowmen' ως ένα 'επεισόδιο-πιλότο' όπως το 'Eleventh Hour'.
(Εφόσον αληθεύει αυτή η συλλογιστική, είμαι πολύ χαρούμενος που ένα στοιχείο που επέλεξε να μεταφέρει είναι αυτό το τρομερά διασκεδαστικό καστ β' ρόλων που δίνουν στο επεισόδιο έναν πολύ διασκεδαστικό τόνο. Θα μπορούσα να τους βλέπω για ώρες, απλά τους τρεις τους.)
~-~
Φυσικά, αυτό το Χριστουγεννιάτικο επεισόδιο έληξε με αυτό το πράγμα που ο Moffat ξέρει να κάνει τόσο πολύ καλά: Να κλείνει μια ιστορία με έναν τραγικό θάνατο, κι όμως να βρίσκει τρόπο να σε κάνει να φύγεις από αυτήν με αγνό ενθουσιασμό.
Η νέα εποχή για τον Eleven είναι εδώ, όμως αυτό ευτυχώς παραμένει αναλλοίωτο.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου