Κόλαση για αυτούς τους τρεις χαρακτήρες, παράδεισος για τους θεατές. Ο Vic Mackey, η Nancy Botwin και ο Dexter Morgan προσέφεραν τρεις διαφορετικές εκδοχές του αντιήρωα τη χρονιά που πέρασε, καθώς βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια του ταξιδιού τους προς την εξιλέωση ή απλώς, την θεία τιμωρία. Πρώτος, καλύτερος (δηλαδή χειρότερος) και πιο κοντά στο τέλος της διαδρομής του, ο Vic Mackey του "Shield". Σε μια σεζόν-γέφυρα ο Shawn Ryan τον έβαλε ιδιοφυώς στη θέση του self-righteous απογυμώνοντας έτσι στο κοινό τον ήρωά του και το σαθρό του ηθικό οικοδόμημα. Ο Vic είναι το χειρότερο είδους τέρατος: όχι ακριβώς κοινωνιοπαθής (αισθάνεται οργή, λύπη, χαρά) αλλά περισσότερο το είδους ανθρώπου που αναπροσαρμόζει τις αρχές του ανάλογα με το πού θα τον οδηγήσουν οι πράξεις του. Και τώρα πλέον, βλέποντας απέναντί του μια νεότερη, διεστραμμένη εκδοχή του εαυτού του στο πρόσωπο του Shane (ένας Walton Goggins αποκάλυψη), προσπαθεί να πείσει όλους, ακόμα και τον ίδιο, οτι ο ίδιος είναι διαφορετικός, είναι καλύτερος. Αλλά ευθύνεται διπλά γιατί όχι μόνο καλλιέργησε την εγκληματική περσόνα του ελισσόμενος διαρκώς σα φίδι, αλλά και γιατί αυτός ο Shane είναι αποκλειστικά δικό του δημιούργημα. Καμία τιμωρία δε θα είναι αρκετή για τον Vic Mackey.
Αντιθέτως, ο Dexter Morgan είναι ο ορισμός του κοινωνιοπαθούς, και ό,τι κοντινότερο στον Tony Soprano υπάρχει πλέον στην τηλεόραση. Μπορεί η ηθική τους να διαφέρει (ο Dexter ακολουθεί τον Κώδικά του, ο Tony κανέναν απολύτως) όμως και οι δυο τους ξεκίνησαν από το ίδιο σημείο της παντελούς απάθειας προς τον εξωτερικό κόσμο, προς οτιδήποτε δεν αφορούσε άμεσα το (ευ) ζην τους. Και όπως και ο Tony, έτσι και ο Dexter εξελίσσεται με προσοχή, σχέδιο και λεπτομέρεια από τους συγγραφείς του show σε ένα πλάσμα που, αρχίζοντας να συνδέει την ύπαρξή του με αυτήν της οικογένειάς του, διακινδυνεύει να αλλοιώσει τα πιστεύω του και να μπασταρδεύσει το worldview του σε κάτι ολότελα νέο και πολύ πιο επικίνδυνο. Περισσότερα λόγια για τη δεύτερη σεζόν του "Dexter" είπα πρόσφατα, οπότε εδώ θα περιοριστώ απλώς σε ένα: όσο κι αν το κλείσιμο δείλιασε και δεν απάντησε το θεμελιώδες ερώτημα που είχε στήσει ολόκληρη η σεζόν, η πορεία του χαρακτήρα δε μπορεί να αρνηθεί κανείς οτι αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα arcs του σημερινού τηλεοπτικού τοπίου. Επιπλέον, τον Michael C. Hall θα τον έβλεπα να παίζει και τον τηλεφωνικό κατάλογο ή ακόμα και κάποιον ήρωα του Paul Haggis.
Με διασκεδάζει αφάνταστα το πόσο εύκολα η βιομηχανία έχει χρεώσει το "Weeds" ως κωμωδία, τη στιγμή που θεματικά ακολουθεί τις παραπάνω σειρές και δεν παίρνει τον εαυτό του καθόλου στην πλάκα. Υπάρχει το περιστασιακό αστείο, αλλά στο τέλος κάθε επεισοδίου νιώθω κυρίως μια μαυρίλα να με περιβάλει καθώς αναλογίζομαι το downward spiral στο οποίο έχει βρεθεί (ανεπιστρεπτί?) η Nancy. Πιο κωμικό θεωρώ οτι είναι το "Dexter" ή το "Sopranos" έτσι όπως καυτηριάζουν κοινωνικές συμπεριφορές, παρά η σειρά της Jenji Kohan, αλλά μάλλον ξεφεύγω. Η ουσία εδώ είναι οτι η Nancy, ερμηνευμένη με νεκρό πάθος από τη Mary-Louise Parker (δεν ξέρω αν αυτή η έκφραση ήταν valid μέχρι πριν λίγα δευτερόλεπτα, αλλά στο μυαλό μου περιγράφει ιδανικά τη σπουδαία παρουσία της Parker), στοχεύει κι αυτή τον ίδιο προορισμό με τους παραπάνω κυρίους, αλλά σε αντίθεση με τον Vic αντιλαμβάνεται την πορεία της (αλλά διαρκώς αποτυγχάνει να τη διορθώσει, κάνοντας την περσόνα της ένα walking and talking δράμα, και το season finale εν δυνάμει λυτρωτικό) και σε αντίθεση με τον Dexter δεν καταφεύγει ούτε για μια στιγμή σε χρυσούς ηθικούς κώδικες για να βρει κάτι να πιαστεί-- είναι πολύ ικανή να αισθανθεί για τους γύρω της, και αυτό την κάνει ακόμα πιο συγκλονιστική: καθώς πέφτει όλο και πιο βαθιά, βλέπουμε την ανθρωπιά της να χάνεται ουγιά μετά την ουγιά. Ο Dexter ήταν πάντα τέρας, ο Vic νομίζει οτι δεν είναι-- η Nancy έχει πλήρη συναίσθηση της κατάστασής της, και ανήμπορη βλέπει τον εαυτό της να εξαφανίζεται αργά και βασανιστικά. Η επί γης κόλαση του φινάλε θα αποτελέσει wake-up call, ή άραγε μια Soprano-esque χαμένη δεύτερη ευκαιρία-καταδίκη?
(The Shield, Season 6)
(Dexter, Season 2)
(Weeds, Season 3)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου