Και φτάσαμε στη μεσαία εβδομάδα που ενώ ήταν η πρώτη που έβλεπα κυριολεκτικά κάθε πρωί με το που κυκλφορούσε το κάθε επεισόδιο, ειρωνικά είναι αυτή που έχω καθυστερήσει περισσότερο από όλες λόγω διαφόρων υποχρεώσεων. Spoilers μετά το άλμα λοιπόν, αγνοώντας το ό,τι έχει ήδη βγει από την 6η εβδομάδα, την οποία και δεν έχω ξεκινήσει ακόμα.
Γενικά νομίζω οτι η σειρά κινείται περίφημα, αλλά θέλω να ξεκινήσω από το πιο προβληματικό της κομμάτι για αυτό το σετ επεισοδίων, δηλαδή το session του Alex. Όπου βλέπω απόλυτα από πού έρχεται ο Garcia και τον βάζει να περάσει ξεκάθαρα τα όρια. Μιλάμε για ένα ανεπανάληπτο control freak, με τις καφετιέρες του και τις έρευνές του και τη Laura/Ασθενή Του Paul του, και τα όλα του, συνεπώς με τη θεραπεία να πηγαίνει τόσο καλά και τον Paul να ανακαλύπτει πτυχές του εαυτού του που ήταν κρυμμένες για ένα λόγο (τι θα γίνει όταν ο Alex αναγκαστεί να αντιμετωπίσει ευθέως το οτι είναι closeted gay;) ήταν μόνο λογικό οτι θα συνέβαινε μια τέτοια έκρηξη.
Όμως ο χειρισμός της ήταν παιγμένες με έναν αθέλητα over-the-top τρόπο, με τον Alex να συμπεριφέρεται τόσο arch που αναρωτιόμουν σε ποιο σημείο θα αποκαλυπτόταν ως Sylar. Με νεύρο σκηνοθετημένο από τον εξαιρετικό Paris Barclay, το επεισόδιο σίγουρα ταρακουνάει το θεατή όπως και το συμβάν ταρακούνησε τον Paul, αλλά κάτι από τις προθέσεις χάνεται στην προβληματική εκτέλεση.
Παρόμοιο πρόβλημα δεν υπάρχει με τα διαρκώς τελειότερα sessions της Sophie, μια τηλεοπτική ώρα τόσο ανεκτίμητη που θα έμπαινα στον πειρασμό να ευχηθώ να ήταν ανεξάρτητη σειρά μέχρι να συνειδητοποιήσω οτι είναι και οι αντιθέσεις με την υπόλοιπη εβδομάδα που κάνουν αυτήν, τόσο συγκλονιστική. Δεν σταματά ποτέ να συναρπάζει ο τρόπος με τον οποίον ο Paul πετυχαίνει με τη Sophie όλες τις σωστές νότες τις οποίες συνεχίζει να χάνει με αξιοθαύμαστη συνέπεια όταν πρόκειται για τη δική του οικογένεια.
Πρέπει να πω οτι με ικανοποίησε η ομολογία του στη μικρή γυμνάστρια για το δίλημμά του σχετικά με το αν πρέπει να καταδώσει τον Cy ή οχι, δίλημμα που θα με βασάνιζε κι εμένα στη θέση του. Από τη μία έχεις ένα τέρας, έναν άνθρωπο που ενδεχομένως και να καταδίκασε μια νέα κοπέλα σε μια βαθύτατα προβληματική ζωή, αλλά από την άλλη ο τρόπος που χειρίζεται ο Paul την "ανάρρωσή" της αφήνει ίσως περιθώρια μέσα από λεπτούς χειρισμούς και ισορροπίες, σωτηρίας της Sophie. Και η ταραχή που θα έφερνε μια δημοσιοποίηση της πράξης του Cy νομίζω πως θα έδινε το τελειωτικό χτύπημα στην έτσι κι αλλιώς ασταθή αυτή προσωπικότητα.
Συγκεκριμένα, με τη Sophie τρεμώ πως το παραμικρό μπορεί να της στείλει και πάλι εκτός τροχιάς, αλλά αυτός που μοιάζει πιο σίγουρος είναι ο Paul, κι αυτό έχει σημασία. Ακόμα και τη στιγμή που μέσα μου σκέφτηκε πως όλη η προσπάθεια πήγε στράφι (όταν η μητέρα της όρμησε μέσα στο γραφείο απαιτώντας πως η κόρη της δε θα ξαναπάει στο γυμναστήριο) ο Paul μπόρεσε να επιβάλλει την πατρική φιγούρα του στη μικρή και να την κάνει να υποσχεθεί πως θα τηρήσει τη συμφωνία τους.
Γενικά αυτή ήταν μια μεγάλη βδομάδα για τον Paul, από την αρχή ως το τέλος. Στο πρώτο κιόλας session είχαμε μια πολύ μεγάλη στιγμή, με τη Laura να τον δοκιμάζει και να τον τεστάρει, κι αυτός να στέκεται στο ύψος του. Ορκίζομαι οτι στα τελευταία δευτερόλεπτα του επεισοδίου μίλαγα στην οθόνη μου, με ολοένα αυξανόμενης έντασης "Μην το κάνεις!" να βγαίνουν από το στόμα μου. Και όταν έπεσε μαύρο με τον Paul, πράγματι, να μην το έχει κάνει, ύψωσα και μια γροθιά στον αέρα, και αν είχα καμιά μπύρα τριγύρω θα την έπινα στην υγειά του.
Στο τέλος της βδομάδας τώρα, μπόρεσε να βρει τη δύναμη να φέρει την Kate στο session του με τη Gina, πράξη που δίχως άλλο θα γνώριζε τι συνέπειες θα είχε, και όταν πράγματι αυτές οι συνέπειες έκαναν μια πρώτη εμφάνιση, δεν έτρεξε μακριά από τις ευθύνες. Δεν έκρυψε την κατάσταση με τη Laura, ούτε την παρουσίασε πιο μαλακή-- αλλά από την άλλη πρέπει να δώσω δίκιο και στην Kate. Όχι επειδή θυμώνει στον Paul για τη Laura. (εκεί πιστεύω οτι εν τέλει έχει ενεργήσει με σωστό τρόπο, αλλά μπορεί και να είμαι επηρεασμένος από την αντίστασή του τη Δευτέρα.) Αλλά επειδή βλέπει τον αληθινό λόγο που ο σύζυγός της έγινε ποτέ σύζυγός της. Κοιτάω αυτούς του δύο, και μεταξύ τους δε βλέπω πάθος, δε βλέπω αγάπη. Βλέπω μόνο τον έναν να συμπληρώνει ανάγκες του άλλου. Έτσι, πεζά.
(Μια καλή ερώτηση εδώ θα ήταν αν υπάρχει, στην πραγματικότητα, ποτέ τίποτα άλλο πέρα από αυτό, μπαίνοντας έτσι σε Patrick Marber-esque αναζητήσεις που σίγουρα θα μας απασχολήσουν κι άλλο παρακάτω στη σειρά.)
Υπό αυτό το πρίσμα, ταιριάζει επιτέλους απόλυτα στη μεγάλη εικόνα και το session των Jake & Amy. Σε αυτούς ο Paul βλέπει ένα ζευγάρι που απλώς αλληλοσυμπληρώνει τις προσωπικές ανασφάλειες του έτερου ήμισυ του καθενός. Όμως πώς αποτυγχάνει να δει το ίδιο ακριβώς πράγμα και στον εαυτό του; Ίσως το session με τη Gina να τον βοηθήσει να δει αλήθειες που περνούν μπροστά του σε εβδομαδιαία βάση αλλά αρνείται να τις προσαρμόσει στον εαυτό του. Έχουμε δρόμο ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου