Steven Moffat's Doctor Who: Series 1, Episode 1, 'The Eleventh Hour'


Όσοι ακολουθούν αυτό το blog γνωρίζουν την ανυπομονησία με την οποία περίμενα αυτή την πρεμιέρα. Μιας σειράς που χωρίς δισταγμό τοποθετώ ανάμεσα στις αγαπημένες μου την ίδια στιγμή που πρώτος αναγνωρίζω τα μεγάλα της προβλήματα. Πάντα συζητάγαμε με φίλους σε τι μπορεί να οφείλεται αυτό το μοναδικό φαινόμενο του Doctor Who, το να παρακολουθείς δηλαδή κάτι με ένα σωρό προβληματικά στοιχεία αλλά να υποκύπτεις στην ακαθόριστη μαγεία αυτής της υπέροχης υπόσχεσης που κρύβει μέσα του. Αυτή η υπόσχεση έντυνε τη ματιά μας με μια παιδική αίσθηση του θαυμαστού, καθώς οι δυνατότητες που ανοίγονταν μπροστά μας, μας πλημμύριζαν με χαρά, συγκίνηση και θαυμασμό απέναντι σε κάτι αόριστα μεγαλειώδες.

Νιώθω για πρώτη φορά στη διάρκεια των χρόνων που παρακολουθώ Doctor Who, πως με αυτή τη νέα σειρά/σεζόν/εποχή, αυτή η υπόσχεση επιτέλους εκπληρώνεται. Μετά το άλμα θα συζητήσουμε το γιατί.

Ο Steven Moffat είναι μεγάλος παραμυθάς. Το ξέραμε αυτό. Αλλά είναι εύκολο (αν είσαι τόσο καλός) να πλέξεις αυτοτελείς μύθους μέσα σε ένα σύμπαν που άλλοι έχουν δημιουργήσει για σένα, και είναι άλλο πράγμα να πρέπει να καθορίσεις τα πάντα απ'την αρχή. Και ο Moffat, σεβόμενος αρκετά βασικά στοιχεία της σειράς που αγάπησε και ο ίδιος, ως παιδί αλλά και ως συνεργάτης, κάνει αυτό ακριβώς. Πιάνει το σύμπαν και το ξαναφτιάχνει από την αρχή.

Ο Doctor προσγειώνεται σε ένα γραφικό χωριό της αγγλικής εξοχής, γνωρίζει ένα κοριτσάκι και μαζί του μοιράζεται τις στιγμές και της δικής του ανωριμότητας: Γι'αυτές τις στιγμές είναι κι αυτός ένα παιδί, μαθαίνει γεύσεις, κινήσεις, εκφράσεις όλες εκ του μηδενός. Σχηματίζει εμπειρίες που οι 'μεγάλοι' έχουν δεδομένες. Δεν αργούν να σχηματίσουν έναν όμορφο δεσμό, καθώς ο Doctor προσπαθεί να την προστατεύσει από μυστηριώδεις ρωγμές στους τοίχους και από ένα σκιώδες τέρας που κατοικεί στην άκρη της αντίληψής μας.

Και τότε ο Doctor φεύγει. Υπόσχεται πως θα γυρίσει, αλλά δεν το κάνει. Για 12 χρόνια τουλάχιστον, στη διάρκεια των οποίων η Amelia Pond έχει γίνει η Amy, μια τσαμπουκαλεμένη 20χρονη που δεν πολυεμπιστεύεται κανέναν, που δεν ψήνεται να μείνει στάσιμη σε κάτι, που μοιάζει ακαθόριστα απογοητευμένη από τον κόσμο γύρω της. Που έχει περάσει 12 χρόνια προσπαθώντας βίαια να ωριμάσει, να απομακρυνθεί από αυτή την εξωφρενική ιστορία που έλεγε σε όλους από μικρή, για τον φανταστικό φίλο της που ήρθε από τον ουρανό για να την σώσει από τους μπαμπούλες στις ρωγμές.

Σκεφτείτε αυτό λοιπόν. Ο Eleven των Moffat & Smith (θα μιλήσουμε γι'αυτόν μετά) δεν είναι πια ο emo doctor με το βάρος του κόσμου στις πλάτες του. Αυτή δεν είναι πια ένα μελοδραματικό έπος μικροαστικών chav ονειρώξεων. Ο Moffat κοιτάει τον Doctor μέσα από τα μάτια της μικρής Amelia, και στην πραγματικότητα και των δικών του. Πιστεύει στον φανταστικό φίλο που είχε ως παιδί. Πιστεύει στις μικρές φοβίες, στο τέρας που θα βγει από μια σκιά ή από μια σχισμή. Και σου βροντοφωνάζει, πως αυτό που ελλοχεύει εκεί στην άκρη της όρασής σου, της αντίληψής σου, της κάθε σου σκέψης, είναι αληθινό, διάολε.

Εγώ με αυτό μπορώ να συνδεθώ. Είναι κάτι απέραντα ανθρώπινο, μπορώ να νιώσω το κενό, την συντριβή της πίστης, την αναπτέρωση της ελπίδας που έζησε η Amy. Κι εγώ και όλοι μας. Ούτε λογύδρια, ούτε επικά καδραρίσματα ούτε τίποτα. Ο Doctor του Moffat με είχε καθηλωμένο (και βουρκωμένο) από το πρώτο δεκάλεπτο, ήξερα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, ήξερα γιατί ξυπνάνε το πρωί και γιατί θέλουν να συνεχίσουν, ήθελα να δω πώς θα αντιμετωπίσουν οτιδήποτε τους συμβεί. Αν ο Davies ήταν ένας μικρός Michael Bay, ο Steven Moffat με το 'Eleventh Hour' παραδίδει το αντίστοιχο ενός Monsters, Inc.


Και όπως κάθε σπουδαίος παραμυθάς, έτσι κι ο Moffat ξέρει πώς να καλλιεργήσει μια συναρπαστικά εφιαλτική ατμόσφαιρα. Η αύρα του είναι διάχυτη σε κάθε στιγμή του επεισοδίου, από το αλλόκοτο visual του τέρατος που παίρνει μορφές χωρίς να ξέρει να τις χρησιμοποιήσει σωστά (fucking brilliant αυτό με τα στόματα) μέχρι τη συνεχή αίσθηση πως κάτι κρύβεται στις γωνίες όταν δεν κοιτάμε, το επεισόδιο συνοδεύει το theme και τους χαρακτήρες με έναν τόνο απόλυτα διακριτό, απόλυτα διαφορετικό από αυτόν που ξέραμε ως τώρα, και απόλυτα χαρακτηριστικό του δημιουργού του.

Τεράστιο κομμάτι της επιτυχίας οφείλεται στον σκηνοθέτη Adam Smith, ο οποίος έρχεται ως μεταγραφή από τους Skins, την πιο αποστομωτικά όμορφη σειρά της αγγλικής τηλεόρασης, και μια από τις ομορφότερες που έχω δει ποτέ γενικώς. Στους Skins κάθε κάδρο είναι ένα ονειρικό ποίημα. Και κάθε επεισόδιο είναι ένα διαφορετικό character piece, οπότε το βάρος πέφτει στους ώμους του σκηνοθέτη να μπορέσει να οπτικοποιήσει κάθε μικρό χαρακτηριστικό του εκάστοτε ήρωα και της μοναδικής, προσωπικής του ματιάς.

Και αυτά προσφέρει και εδώ o Smith, όλα τους στοιχεία απολύτως απαραίτητα όταν πρόκειται για τον πιλότο σειράς, δηλαδή το επεισόδιο που για πάντα θα καθορίζει τον τόνο, το ύφος, την οπτική, τη θεματική της σειράς. Make no mistake, το 'Eleventh Hour' είναι πιλότος, και καταφέρνει όλα τα παραπάνω, δίνοντας στυλ στην ουσία, απελευθερώνοντας μικρές σιωπηλές δραματικές εκρήξεις στα κατάλληλα σημεία (βλέπε πχ το JJ-esque flare στη σκηνή που ο Doctor πείθει την Amy να τον εμπιστευτεί), βάζοντάς μας απόλυτα μέσα στο κεφάλι και τις σκέψεις των ηρώων του (επιφανειακό παράδειγμα, αλλά αυτή η σκηνή που ο Doctor προσπαθεί να ανασύρει την short term μνήμη του για να βρει τι δεν πήγαινε καλά σε αυτή την εικόνα, ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακή).


Που να χτυπιέσαι όμως, με τον καλύτερο σεναριογράφο και τον καλύτερο σκηνοθέτη της αγγλικής τηλεόρασης να κεντάνε, άμα ο ερμηνευτής δεν λέει, τότε hooked με το καλημέρα δε θα είσαι σε μια ιστορία, όπως συνέβη εδώ. Ο Matt Smith είναι πολύ νωρίς για να κριθεί, και είτε θα ήταν άδικο γι'αυτόν είτε για αυτούς που προηγήθηκαν. Όμως η αίσθηση θαυμασμού προς κάθε φρέσκια εμπειρία αποδίδεται με παιδικό ενθουσιασμό που με είχε κερδίσει από την πρώτη σκηνή. Και δίχως καμία υποψία over-acting κιόλας, πράγμα αξιέπαινε δεδομένου του πρόσφατου παρελθόντος.

Η Karen Gillan είναι, θα το πω όσο πιο κομψά και ψύχραιμα μπορώ, πάρα πάρα πάρα πολύ όμορφη, και πέραν αυτού γουρλώνει τα μάτια της μπροστά στην έκπληξη χωρίς να γίνεται καρτούν, και τα συνοφρυώνει μπροστά στην αμφισβήτηση χωρίς να γίνεται κλισέ. Είναι απλό τελικά το θέμα, και καταλήγει εκεί: Μέχρι το τέλος του επεισοδίου δεν υπήρχαν πουθενά στο μυαλό μου προηγούμενοι Doctors και προηγούμενες Companions, υπήρχαν μόνο ο Eleven και η Amelia/Amy Pond.

Και δε βλέπω την ώρα να ακολουθήσω τις περιπέτειές τους.

~-~-~

Σχόλια:

1. Σε καθαρό επίπεδο πλοκής, το όλο πράγμα τσούλησε πολύ ευχάριστα. Διασκέδασα ιδιαίτερα με τον επίλογο της μάχης, όπου ο Doctor φώναξε το Μάτι πίσω για να του ξεκαθαρίσει πως αυτός ο πλανήτης προστατεύεται. Η σκηνή έφερε στο νού την αντίστοιχη από το 'Silence in the Library' όπου ο Ten έβαλε την Σκιά να κοιτάξει στις εγκυκλοπαίδειες να μάθει ποιος είναι, αλλά εκεί αυτό το τρικ αποτέλεσε resolution. Εδώ ήρθε μετά, το σέβεσαι περισσότερο.

2. Επιπλέον, το μίνι clip-show ήταν απολαυστικό, το δέσιμο με τους 10 Doctors του παρελθόντος εξαιρετικό, και το "Basically, run" ήταν η ατάκα του επεισοδίου.

3. Λίγη σύγκριση. (Θα ανεχτείτε κάμποση από δαύτη τουλάχιστον στα πρώτα λίγα επεισόδια.) Ακόμα κι όταν η απειλή έγινε παγκόσμια, ο Moffat το κράτησε σε προσωπικό επίπεδο, το focus παρέμεινε το ζεύγος των ηρώων μας. Ο μέγας λαϊκιστής Davies έσπαγε στιγμιαία το πρώτο πρόσωπο σε γιαγιάδες, θείτσες, ζευγάρια, παιδάκια που παρακολουθούσαν ειδήσεις/καταλαμβάνονταν από εξωγήινο ιό, συνήθως συνοδεία κάποιου εντελώς over-the-top μουσικού θέματος και μιας ρεπόρτερ με πολύ σοβαρό ύφος να εξηγεί την παγκόσμια κλίμακα της απειλής.

4. Συνεπέστατα, και με μεγάλη ευχαρίστηση μπορώ να πω, ο Moffat επιτέλους μας απομάκρυνε από τις Rose και τις Donna (δεν μιλάω για τους συγκεκριμένους χαρακτήρες τώρα, για τα μοντέλα τους μιλάω, για τη μερίδα του κοινού που κολάκευε ο Davies). Chavs In Space no more!

5. Murray Gold. Εξαιρώντας τη χαζοχαρούμενη μουσική της σκηνής με τα φαγητά, νομίζω πως έκανε εξαιρετική δουλειά με όλα τα ολοκαίνουρια μουσικά themes του. Ίσως να μην αξίζει το μίσος, ε;

6. Opening theme + τίτλοι αρχής. Ακούω απόψεις. Εγώ δηλώνω αναποφάσιστος.

7. Η Amy παντρεύεται! How about that; Με τον Rory υποθέτω, που by the way πόσο εξυπνακισμός-που-όμως-λειτουργεί είναι το γεγονός πως είναι νοσοκόμος και έχει πλέον να αντιμετωπίσει τον ίδιο τον Γιατρό, των παιδικών φαντασιώσεων της Amy;

8. Καταλαβαίνω πως ο καθένας έχει και την άποψή του για την αρίθμηση της σεζόν, και έχουν όλες τη λογική τους. Σε αυτό το blog, όπως φαίνεται κι από τον τίτλο του post, τη χρεώνω ως series 1. Δύο λόγοι γι'αυτό. Πρώτον, πάντοτε έβαζα τον δημιουργό πάνω από το franchise, και στα δικά μου μάτια ο Doctor Who του Davies έχει ολοκληρωθεί, με το series finale και με τα όλα του, και ο Doctor Who του Moffat μόλις ξεκίνησε με τον πιλότο του. Δεύτερον και κυριότερον, αυτή είναι η αρίθμηση που η ίδια η παραγωγή έχει επιλέξει να ακολουθεί.



Καλή μας περιπέτεια.


.

27 σχόλια:

  1. Συμφωνώ σε αρκετά σημεία, αν και νομίζω ότι κρίνω λίγο πιο αυστηρά το τελικό αποτέλεσμα. Το Eleventh Hour είναι για μένα το πιο αδύναμο επεισόδιο που έχει γράψει ο Moffat. Ως ιστορία δεν είχε την πολυπλοκότητα στην οποία μας είχε συνηθίσει, αλλά όπως είπες είναι πιλότος και άλλα πράγματα προηγούνταν. Ένα πράγμα μόνο με ενόχλησε και αυτό ήταν η σκηνή με τους ασθενείς που παραμιλούσαν, αντιγραφή σαφώς από το Empty child/The doctor dances.

    Εμένα η ατάκα για τον πλανήτη που προστατεύεται μου θύμισε το Christmas invasion και την αναμέτρηση με τους Sycorax.

    Δεν είχα ποτέ μίσος για τον Murray Gold. Η μουσική του για τον Doctor Who είναι σχεδόν πάντα στην playlist μου τους τελευταίους μήνες. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι πάντα είναι πολύ δυνατή η ένταση μέσα στο επεισόδιο και δε νομίζω να φταίει αυτός για αυτό. Πάντως στο χθεσινό επεισόδιο είχα πρόβλημα με την ένταση σε 1-2 σκηνές μόνο.

    Τίτλοι αρχής: μ'αρέσουν. Μ'αρέσει το νέο περιστρεφόμενο logo που γίνεται TARDIS, το vortex που είναι πλέον σύννεφα και αστραπές και δίνει μια γοτθική ατμόσφαιρα. Ταιριάζει απόλυτα και με αυτό που είχε δηλώσει ο Moffat: σκοτεινά παραμύθια για παιδιά.
    Opening theme: Δεν ξέρω ακόμα. Δε μου κάθεται πολύ καλά ο ηλεκτρονικός ήχος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. btw-
    -"i grew up!"
    -"let me fix that"

    OLO to noima tis seira se liges lekseis. anatrixila.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ta opening titles emena me trelanan. Allazoun teleiws to ufos tis seiras.

    To theme me ksenise ligo otan mpike to actual theme tou Dr. Who :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο Ηλίας είπε σε ένα μικρό comment αυτό που προσπαθούσα για ένα ολόκληρο post, βασικά. Και εξηγεί γιατί λάτρεψα αυτή την πρεμιέρα. Για τον Moffat η παιδικότητα της σειράς έγκειται στο worldview και αυτό το περνάει στην οπτική της σειράς και στον θεατή. Για τον Davies η παιδικότητα σήμαινε παίρνω παλιά τέρατα και τα βάζω να κάνουν αστείες γκριμάτσες και να κλάνουν. Αυτή η διαφορά σημαίνει τα πάντα.

    Σαφώς, όπως λέει κι η maria_gr, είναι το πιο αδύναμο επεισόδιο του Moffat, αλλά κρίνεται βάσει άλλων πραγμάτων αυτή τη στιγμή αυτό το επεισόδιο. Το ότι καταφέρνει να αποδώσει αυτή ακριβώς την αίσθηση γοτθικού παραμυθιού σημαίνει τα πάντα. Όταν μπούμε πιο βαθιά στη σεζόν τότε θα αρχίσουμε να ψάχνουμε το νέο Blink. (Hint, hint: Επεισόδια 4-5!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι ωραίο ξεκίνημα. Και όχι, δεν το σκέφτομαι σαν 1Χ01, αλλά σαν 5Χ01. Υπάρχει μια συνέχεια, ακόμη κι έτσι, που θα φανεί περισσότερο όταν αρχίσουμε να βλέπουμε αγάλματα και μέλλουσες συζύγους του Doc.

    Όσον αφορά τους τίτλους αρχής: καλύτερο το σήμα άνετα, με τα σύννεφα που γίνονται φωτιές κτλ, δεν μπορώ να αποφασίσω για την μουσική, δεν ξεκινά το ίδιο δυναμικά μέχρι τουλάχιστον να ακουστεί το θέμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αγάλματα και μέλλουσες συζύγους του Doc
    E, αυτά είναι τα επεισόδια 0. (LOL)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Α, ναι, να πω και κάτι άλλο. Ο Smith έσβησε από την μνήμη μου τον Tennant. Ναι, τόσο εύκολα, από το πρώτο επεισόδιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. exoume kai leme

    titloi
    epatha lala tous latrepsa

    matt smith
    poios tenant???

    h skhnh pou perimenei h mikri bond ton dr who....kai jereis oti den tha girisei...klama!!!

    h skhnh pou kanei sigkrisi tous dio filous ths pond legontas mprosta ston ena oti o allos einai pio omorfos!!!

    to kolpo me ta stomata(toso aplo kai toso tromaktiko!!!)

    basically....run proskinisa

    to oti h pond eimaste emeis...nai kai egv an eskage o dr who kai mou elege where do u wanna start....trexala tha efevga...

    ayta.....

    a nai pios davies kai poios tenant???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. o neos Doctor Who einai o Nikos Oikonomopoylos. sygnomi.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @george

    "matt smith
    poios tenant???"


    ti na soy kano? exases tin eykairia na grapseis apla "tenant who?" ;)
    teleiose tora, to kaparosa kai to pairno gia diko moy.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. hahahaah ontos tha htan teleio!!!

    entometaji janaeida to epeisodio gia triti fora kai anakalipteis kai latreveis kainourgia pragmata!!!!

    kai ok amy pond kouklara

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εγώ το υπολογίζω ως 1x01. Όπως δεν υπολογίζω την παλιά σειρά ως μέρος αυτού που παρακολουθώ, το ίδιο νιώθω και για το Who του Davies. Εννοείται ότι δεν παριστάνω ότι δεν υπήρχε γιατί μου έδωσε αρκετές ωραίες στιγμές (και ανεξάρτητα από τι αντιπροσώπευαν, λάτρεψα και Rose και Donna, έστω κι αν τις γάμησε και τις δύο στο τέλος), αλλά είναι καινούρια εποχή και φαίνεται.

    Οι τίτλοι αρχής μου άρεσαν πάρα πολύ. Μόνο θα ήθελα να στριφογύριζαν τα ονόματα των ηθοποιών, for old times' sake. :P

    To επεισόδιο δεν το συγκρίνω με τα παλιά του Moffat, γιατί εδώ είχε να κάνει ένα τεράστιο establishment, από χαρακτήρες μέχρι settings. Στα προηγούμενα, δούλευε μέσα στο σύμπαν του Davies. Τώρα δημιουργεί το δικό του, και η αρχή είναι παραπάνω από εντυπωσιακή.

    Επίσης: Amy Pond, I love you already. Και δεν περίμενα να το πω ποτέ, αλλά Matt Smith! You are HOT! :P

    Για να κλείσω: River Song! Squee!! We want Jenny Who and Sally Sparrow back TOO!!! >.<

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σκέφτομαι να το αρχίσω άλλα δν ψήνομαι να δω τις προηγούμενες σεζόν. Μπορώ να αρχίσω από την καινούρια version του Moffat χώρις να χρειαζομαι περιλήψεις για πράγματα που σύνεβαιναν σε προηγούμενα επ ή το series 1,episode 1 του τίτλου δίνει έμφαση απλά στο πόσο άλλαξε η σειρά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Είναι νωρίς για να κρίνουμε τον Smith. Νομίζω πως παραήταν τεναντικά επηρμένος, και δεν θα έπρεπε (όπως πάλι νομίζω). Εννοώ πως θα προτιμούσα να δω τον Doctor v11, όχι τον Doctor v10.2 . Σωστό το “Tenant who?” λογοπαίγνιο, παρεμπιπτόντως :)

    Συμπαθέστατη φατσούλα η Amy, αλλά δυστυχώς δεν την πρόσεξα καλά, επειδή κοίταζα τα πόδια της σε κάθε ευκαιρία. Παρατήρησα πως είναι μαγκιόρα, και παντρεύεται στο παρά πέντε. Ευτυχώς δεν είναι γιατρός.

    Η ατμόσφαιρα του Moffat εξαίσια τρομακτική, με στοιχεία που έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο γιαπωνέζικες ταινίες, και χάριν του υποτιθέμενου παιδικού κοινού συγχωρούμε τα σημεία «για όσους δεν κατάλαβαν.» Για παράδειγμα, στη φάση που η Amelia πηγαινοέρχεται μεταξύ δωματίων, η μουσική παίρνει δραματικό τόνο και η κάμερα παραμένει στην γωνιακή πόρτα που ενδιάμεσα μισάνοιξε.

    Το DW σε σχήμα tardis μου άρεσε, αλλά προτιμούσα το μουσικό θέμα του προηγούμενου (ή προηγούμενων δύο, δεν θυμάμαι καλά) κύκλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ξέχασα να πω πως μου κακοφάνηκε το “wibbly wobbly, timey wimey” χωρίς τους λαρυγγισμούς του Tennant.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Βγήκαν οι υποψηφιότητες για τα Hugo και για κάποιον λόγο ο Davies έχει τρεις από τις πέντε συνολικά... Άντε, μακάρι να το δώσουν στο Epitaph 1.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ανώνυμε, γενικά η σχέση του νέου Doctor Who με τους προηγούμενους είναι όποια ήταν και του αμέσως προηγούμενου με τους ακόμα παλιότερους κοκ. Δηλαδή, σε κάποια φάση θα έρθει ένα σημείο που θα πέσει μια αναφορά που οι newbies δε θα την πιάσουν, αλλά σε γενικές γραμμές πρόκειται για την ιστορία ενός 'νέου' χαρακτήρα, από ένα σαφώς νέο δημιουργικό team.

    Συνεπώς, πιστεύω πως είναι ασφαλές να πιάσεις τη σειρά από αυτό το επεισόδιο, και εξάλλου όπως αναφέρω και σε ένα σημείο του post, η ίδια η παραγωγή τη λογίζει ως Series 1. (Δες την κάτω-κάτω φωτό.)

    Το μόνο που θα πρότεινα είναι να δεις τα επεισόδια του Moffat από τις προηγούμενες σεζόν, που έτσι κι αλλιώς είναι -αυτοτελείς- επεισοδιάρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Η ατμόσφαιρα του Moffat εξαίσια τρομακτική, με στοιχεία που έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο γιαπωνέζικες ταινίες

    Ωραία παρατήρηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Re: Hugos, σταθερά βραβεύουν ό,τι θα βράβευα κι εγώ κάθε χρόνο, οπότε είμαι αρκετά αισιόδοξος πως θα το πάρει το Dollhouse φέτος. Αλλά ναι, 3 Davies στην 5άδα δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος. Δηλαδή τι, η 5άδα του 2010 είναι κλεισμένη από τώρα με επεισόδια του Moffat αν πάει έτσι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. (αρχή χολής)

    το μουσικό θέμα είναι τελείως άκυρο.

    Προτιμώ ακόμα και του Hartnell... αν και είναι πολύ μίνιμαλ για τους τίτλους του Smith.

    Ωραίοι τίτλοι, αλλά αφού το κάνεις epic, γιατί του καταστρέφεις την αρχή;

    Θέλω το τούρουρουρουμ-τούρουρουρουμ-τούρουρουρουμ-τούρουρουρουμ πίσω!

    Από τον Davison είχαν να το καταστρέψουν έτσι!

    (Τέλος χολής)

    Ωραίο μπλογκ, πολύ καλή παρουσίαση, μπράβο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Δεν το βλέπω ως χολή πάντως, είναι πολύ valid η ένστασή σου. Εμένα μου αρέσει το ominous συναίσθημα που δημιουργούν οι νέοι τίτλοι, αλλά αυτό που σου λείπει κι εσένα στην αρχή του μουσικού θέματος, μου λείπει κι εμένα. Αυτό ακριβώς με ξεσήκωνε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Kai mena. An mou ta evazes dipla dipla kathara san versions to palio tha dialega. To kainourgio moiazei san special halloween titloi. Alla afenws tairiazei sto ufos tou Moffat (pou den perimenw tis epikes xazomares tupou 'sernoume pisw tin Gi kai olos o kosmos tilefwnei ston Doctor') kai afeterou einai "new and excited" :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. οκ για να ειμαι δικαιη ειχα ξετρελαθει με τον ενατο doctor (c.e. I miss you :( ) μου ειχε παρει τα μυαλα ο δεκατοσ αλλα ο ενδεκατοσ Blimey he is gorgeous! ξεκινωντας απο το I'm the Doctor; I'm worse than everyone's aunt! στο And the final score is: no TARDIS, no screwdriver, two minutes to spare. Who da man?! Okay, that's... I'm never saying that again. Fine. για να συνεχισει στο : Hello. I'm the Doctor. Basically... run. και να καταληξει στο Bow ties are cool και αυτα μονο στο πρωτο επεισοδιο στα επομενα ειχε ακομα καλτερες ατακες. ποιος ξεχναει το What I always doooo. Stay out of trouble η το All right, it's a Jammie Dodger, but I was promised tea! η το I don't think that's a good idea do you? I'm a Time Lord...you're a big fish. Think of the children, η το Hello, I'm Captain Troy Handsome (απο δω και περα αυτο πρεπει να εινα το alias του οχι το John Smith)
    Blimey! αυτος ο αγνωστος νεαρος που ετσι οπως ειναι ντυμενος μοιαζει με nerd κανει τον ρολο δικο του I can't wait for the grand Pandorica opening!!!παρακαλω φερτε πισω τους time lords το gallifrey τον master!και επιπλεον τι ρολο παιζει αυτη η river song και η Woman απο το The End of Time?

    ΑπάντησηΔιαγραφή