Κατ'αρχάς να το βγάλουμε αυτό από τη μέση, επειδή είναι πάντα το πρώτο και κύριο ζήτημα μετά τα season finale της σειράς: Ναι, και φέτος έκλαψα. Όχι με το πάθος ή την ένταση που προσεγγίζει Denny, 007 ή πυροβολισμούς, αλλά με έπιασαν τα ζουμιά κάπως. Δεν δυσκολεύτηκα να προβλέψω ότι θα υπήρχε ακριβώς ένα επιζών από τη συντριβή του αεροπλάνου, από τη στιγμή που άρχισαν να συμβιβάζονται με την ιδέα πως δε θα υπάρχει κανένας - αλλά ήταν συγκινητική έκπληξη η ιδέα πως οι συγγενείς των νεκρών θα στέκονταν εκεί για να συμπαρασταθούν στη μητέρα του κοριτσιού που επέζησε, και μάλιστα χωρίς να της πουν ότι οι δικοί τους είχαν πεθάνει.
Ήταν ακραίο, στα όρια της φαντασίας, cheesy; Ναι ήταν, αλλά η Shonda Rhimes ξέρει πώς να κάνει αυτές τις αναλογίες να λειτουργούν.
Πέρα από αυτό, όλες οι βασικές πλοκές του επεισοδίου ήταν νομίζω εξαιρετικά δουλεμένες. Ιδιαίτερα της Cristina με τον Owen, οι 3 σκηνές των οποίων ήταν μπορώ να πω κοντά στις καλύτερες δραματικές σκηνές που έχει κάνει ποτέ αυτή η σειρά. Εκπληκτικά παιγμένες και γραμμένες, με έξοχη αίσθηση χαρακτήρα και απόλυτα φυσική εξέλιξη στη δραματουργία και στη μεταβίβαση της δύναμης από τον Owen στην Cristina. Ένα πρόβλημα στο Grey's είναι ότι πολλές φορές οι χαρακτήρες μπορούν να ακούγονται απλώς σαν την Shonda Rhimes κι όχι σαν τους εαυτούς τους - εδώ δεν υπήρχε αμφιβολία ότι αυτά που λέγονταν, προέρχονταν από αυτούς τους δύο.
Αναρωτιέμαι αν η σειρά θα έχει το θάρρος να προχωρήσει με την έκτρωση (όσο είχε το θάρρος να αναφέρει τη λέξη), η οποία σαφέστατα και είναι in character για την Cristina, όσο είναι για τον Owen να μην τη θέλει. Ο άνθρωπος έχει περάσει πόλεμο, και είναι λογικό ότι βλέπει τη ζωή αλλιώς. Αγαπιούνται οι δυο τους, αλλά ένα τέτοιο δίλημμα ήταν βέβαιο πως θα τους έφερνε σε ρήξη. Και μου άρεσε πολύ ο τρόπος με τον οποίον η σειρά απέφυγε την εύκολη ή τη 'σωστή' απάντηση. Απλά άφησε τους χαρακτήρες να μιλήσουν με τις φωνές τους. Απλά εξαιρετικό.
Τόσο, που κάνει να φαίνονται αδύναμα τα υπόλοιπα stories του επεισοδίου, ενώ όλα είχαν τις στιγμές τους. Η ρήξη MerDer για παράδειγμα, που γίνεται για κάτι επίσης συνεπές με τους χαρακτήρες τους. Οι δυο τους ήταν ένα ζευγάρι χωρίς γκρίνιες και δράματα εδώ και μπόλικες σεζόν, κάνοντάς τους μια περίπτωση αληθινά σπάνια στην τηλεοπτική ιστορία. Το ότι η Rhimes τους φέρνει σε ρήξη όχι με καμιά ευκολία τύπου ξενοπήδημα, καθώς και το ότι την ίδια στιγμή περνούν αντίστοιχη κρίση και οι Owen-Cristina δείχνει πως δεν είναι απλά κάτι που γράφτηκε εκεί γιατί δεν είχαν τι άλλο να κάνουν, αλλά θέλει να οδηγήσει σε κάτι συγκεκριμένο.
Δεν είναι προφανώς τυχαίο που οι 3 βασικοί πρωταγωνιστές της σειράς, Meredith, Cristina, Alex, είναι αυτή τη στιγμή μόνοι τους. Η (άθελά του;) προδοσία του Alex ήταν σίγουρα μια κίνηση κάπως μαλακισμένη, αλλά παράλληλα συνεπής. Και θέλω πολύ να δω που σκοπεύει να πάει η σειρά του χρόνου όσο αφορά στους τρεις τους.
Την ίδια ώρα τρέχουν οι ιστορίες του Sloane που πονάει αλλά αφήνει την little Grey ελεύθερη να το ζήσει με τον Avery (αλλά ποτέ δε θα πειστώ ότι οι δυο τους έχουν τελειώσει), την Teddy που επιτέλους καταλαβαίνει ότι ο Scott Foley γράφεται ως ο τέλειος χαρακτήρας και άρα δεν έχει λόγο να μην τον ερωτευτεί, της Kepner που από το πουθενά έγινε chief resident (potential comedy gold εδώ του χρόνου) και φυσικά της Callie με την Arizona που εδώ βρέθηκαν στο περιθώριο, αλλά δεν πειράζει.
Η φετινή σεζόν της σειράς ήταν απείρως πιο συνεπής από τις δύο προηγούμενες, αλλά όπως είχε λιγότερα low points (εξαιρούμένου του φρικτού musical επεισοδίου), έτσι είχε και λιγότερα high points. Είχα την περιέργεια αν θα κατάφερνε να φτάσει τις δόξες παλαιότερων season finale, κάτι που εν τέλει δεν έγινε, αλλά δεν πειράζει κιόλας. Γιατί φέτος η σειρά, όπως καταλαβαίνεις αν βάλεις τα πράγματα κάτω και τα σκεφτείς, δεν είχε εν τέλει καμία ανάγκη να υπερβεί τον εαυτό της για να σε πείσει για κάτι.
Καθώς βγαίνει από την 7η σεζόν του, το Grey's Anatomy καταφέρνει με έναν απίστευτο τρόπο και παραμένει καλό, ενδιαφέρον, συγκινητικό, και ικανό να σε εκπλήξει. Ακόμα.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου