Το νέο skiffy του ΤΝΤ έρχεται με την υπογραφή -σε κάποιο βαθμό- του Steven Spielberg, αλλά μην περιμένεις να δεις κάτι όμορφα Σπιλμπεργκικό σαν το 'Super 8'. Μην περιμένεις και τίποτα φρικτό, από την άλλη. Το Falling Skies έχει αυτό ακριβώς το πρόβλημα, ότι στέκεται εκεί στη μέση, και δεν κάνει τίποτα που να του δίνει ταυτότητα, αποστολή, αναγκαιότητα, κάτι.
Ξεκινάει από μια ιστορία εξωγήινης εισβολής (την οποία δε βλέπουμε για λόγους προφανείς) που πέτυχε- οι εξωγήινοι τώρα μας ελέγχουν, κι εμείς ως θεατές ακολουθούμε τις προσπάθειες μιας ομάδας επαναστατών να μάθουν το γιατί και, εχμ, επαναστατήσουν. Στη θεωρία αυτό ακούγεται μια χαρά. Ή και μια χαρά βαρετό, δεν ξέρω. Όπως το πάρεις. Το Falling Skies είναι και τα δύο ταυτόχρονα.
Το πώς θα κινηθείς όταν επιλέγεις να πεις μια ιστορία που έχουν προλάβει να αφηγηθούν αμέτρητοι πριν από σένα, εξαρτάται από το κατά πόσο έχεις κάτι καινούριο να προσφέρεις. Ή έστω να ξαναπείς τα παλιά με φρέσκο, έξυπνο, διασκεδαστικό τρόπο. Δε με νοιάζει ρε παιδί μου, καλοκαιράκι είναι, ας έχουμε και τίποτα να χαζεύουμε, καταλαβαίνεις τι λέω.
Αλλά το Falling Skies θυμίζει λίγο BSG, δανείζεται από 'War of the Worlds', ξεκλέβει από Cronenberg, και γενικά ξέρεις, τυχαία πράματα που μου έρχονται στο μυαλό στο πρώτο δεκάλεπτο λέω: Όσο περνάνε οι σκηνές και όσο το σκέφτεσαι, τόσα δάνεια θα βρεις. Θυμίζει απολύτως τα πάντα. Το V. Το 'Postman' με τον Kevin Costner. Το Firefly. Το Jericho. Το Walking Dead. Κάθε πλάνο που κοιτάω, θυμίζει κάτι άλλο.
Που δε με πειράζει. Ως ένα βαθμό δηλαδή. Γιατί αν μετά το τέλος ενός -διπλού- επεισοδίου, δε μπορείς να σχηματίσεις στο μυαλό σου μια εικόνα, μια αόριστη έστω αίσθηση για αυτό που μόλις έχεις δει, βράστα κι άστα. Πάτα shift+delete, γιατί αυτά τα 80 λεπτά δε θα τα πάρεις ποτέ πίσω. Όχι μόνο δε με ένοιαξε αυτό που είδα (κι εννοείται δε θα με νοιάξει να δω άλλο εκτός κι αν με κάποιο μαγικό τρόπο βρεθώ μπροστά από κάποια οθόνη που το παίζει, οπότε ναι ΟΚ, γιατί όχι), αλλά αν θυμάμαι να ξεχώρισα κάποιες σκέψεις μέσα στον χείμαρρο απωλεσθείσας εφευρετικότητας, αφορούσαν στο πόσο κωμική μου φαίνεται η παρουσία της τύπουκαικαλά άβαφτης Moon Bloodgood (αν δε σε σώζει κάποιος ταξιδεύοντας στον χρόνο, δεν έχεις λόγο ύπαρξης καλή μου), στο γενικά χάλια καστ, στο πόσο ήθελα απλά κάποιος να ανάψει τα φώτα και στο πόσο γενικά βρείτε μια άλλη ιδέα καλλιτεχνικής διεύθυνσης για αυτού τους είδους τις σειρές, πραγματικά όμως.
Οπότε. Δεν κακό. Δεν καλό όμως. Κυριότερα, δεν δίνω μία. Δε θα με χάλαγε να το παρακολουθώ χαλαρά, όμως για να είμαι ειλικρινής δε μπορώ να σκεφτώ συνθήκες υπό τις οποίες θα το έκανα.
Εξωγήινοι; Αυτή τη φορά μπορείτε να τον έχετε όλο δικό σας τον πλανήτη.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου