Louie: Pregnant

H σεζόν ξεκινάει με τον Louie να κάνει κωλοδάχτυλο στην 5χρονη κόρη του και εν συνεχεία να περιγράφει πώς θα μπορούσε να την δολονοφήσει ενώ κοιμάται.

“You should thank me every morning you wake up alive. That's how easy it is for me to kill you,” κλείνει το stand-up bit.

Ο Louis C.K. συνεχίζει την (χιουμοριστική) κοσμοθεωρία του από όπου την άφησε πέρσι. Κανένα θέμα δεν είναι ταμπού, και όσο πιο μεγάλη θέση καταλαμβάνει κάτι στη ζωή μας, τόσο πιο μεγάλη η ευθύνη του για τη φθορά μας. Άρα, να ένα επεισόδιο (μια σεζόν) που ανοίγει με τον πιο επιθετικό (και επιθετικά ειλικρινή) τρόπο που έχεις δει να μιλά άνθρωπος για τα παιδιά του.

Ο C.K. βάζει δύο μεγάλες φοβίες τη μία απέναντι στην άλλη και τις αφήνει να αλληλοεξεδουτερωθούν: Τη φοβία του τι θα πει ο κόσμος για αυτά που λέω και τη φοβία της παραδοχής αυτών που λέω. Κοινώς, οι πάντες έχει τύχει να κάνουν τις χειρότερες σκέψεις για αυτούς που αγαπούν περισσότερο. Αυτός όμως τις μοστράρει, τις κάνει σύντομα ανέκδοτα πόνου, διασκεδάζει με αυτές - σε προσκαλεί, εξιλεωτικά, να το κάνεις κι εσύ.

Γι'αυτό καταφέρνει αυτός ο κωμικός να δημιουργεί τις σπουδαιότερες σκηνές μέσα από μικρά περιστατικά που μπορεί και να μη σου γεμίζουν το μάτι (βλέπε σχετικά και τη σκηνή του πόκερ, στο άνοιγμα του 2ου επεισοδίου, με τη συζήτηση περί 'faggots'). Το άνοιγμα αυτού του επεισοδίου είναι μια από αυτές τις σκηνές.

Αναρωτιέμαι αν είναι τυχαία η τοποθέτηση. Στην 1η σεζόν ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος/δημιουργός/μοντέρ/ερμηνευτής της σειράς, ήταν ξεκάθαρος πως δεν υπάρχει continuity, δεν υπάρχει δομή, δεν υπάρχει συνέχεια, δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο αστεία. Μόνο αλήθεια.

Η 2η σεζόν ξεκινά με μια σκηνή που εστιάζει στη σχέση του με τις δυο του κόρες. Μπορεί αυτό να αποτελεί ένδειξη μιας στροφής, για μια σεζόν που θα εξετάζει τον κεντρικό 'χαρακτήρα' με όρους πιο αυστηρά αυτοβιογραφικούς και λιγότερο σουρεαλιστικούς;

Όχι τόσο γρήγορα.

Πριν προλάβεις να σκεφτείς 'ωραία όλα αυτά αλλά μου λείπει η απόδραση με ελικόπτερο από το πρώτο επεισόδιο της σειράς', η ιστορία παίρνει μια πανηγυρικά απόκοσμη στροφή, με την έγκυο αδελφή που επισκέπτεται τον Louie. Στη διάρκεια της νύχτας την πιάνουν υστερικοί πόνοι, ο Louie δεν ξέρει τι να κάνει, ο κόσμος γύρω του περιστρέφεται σαν σε παραίσθηση, το κουδούνι χτυπά, είναι ένα ζευγάρι γείτονες με χαρακτηριστική (ή χαρακτηριστικά τρομακτική) ηρεμία στις αντιδράσεις τους. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι πού το πάει, βάσει της 1ης σεζόν μπορούμε να περιμένουν κάθε πιθανή κουλαμάρα.

Η κλανιά μεγατόνων που εξαπολύεται όταν φτάνουν στο νοσοκομείο, εκτός του ότι με γονάτισε από τα γέλια, αποσυμφορίζει τόσο πολύ (εχμ, no pun intended) μια αόριστα άβολη κατάσταση, που ξαλαφραίνεις. Και γελάς. Και ξεφυσάς. Ενώ γελάς.

Και μια ιστορία που από αλλού ξεκίνησε, αλλού το γύρισε, και με ένα πέρασμα από το χαμηλότερο του physical comedy αλλού κατέληξε, βρέθηκε τελικά να κλείνει με τον Louie να μας μιλάει για τη δυσκολία του να κάνει νέες ανθρώπινες επαφές στη ηλικία του.

Η 2η σεζόν της σειράς του μόλις ξεκίνησε, αλλά ο Louie εξακολουθεί να αλλάζει ύφος και ταχύτητα με τόσο αναπάντεχους τρόπους, που ακόμα σε κάνει να νιώθεις πως τον παρακολουθείς για πρώτη φορά.

.