Doctor Who: Let's Kill Hitler

Όπου το γαμάτο είναι ότι ο Hitler ελάχιστο ρόλο παίζει, και το επεισόδιο θα έπρεπε να λέγεται 'Let's Kill the Doctor'.

Η 5η σεζόν του Doctor Who ήταν υπέροχη. Θεματικά, οπτικά, σαν παραμύθι, σαν ιστορία μεταξύ 4 φανταστικών χαρακτήρων, σαν παζλ, όλα ήταν τέλεια. Όμως, μπορούμε τώρα με σιγουριά να πούμε, ο Moffat εκεί απλώς ακόνιζε τα δόντια του. Γιατί έπαιζε μεν με τους δικούς τους κανόνες, αλλά στο γήπεδο του RTD. Η δομή ήταν γνώριμη, απλώς ο Moffat της άλλαξε τα φώτα.

Φέτος κάνει κάτι άλλο.

Ναι, υπάρχουν ακόμα τα αυτοτελή επεισόδια, αλλά ο τρόπος που αναπτύσσεται η ιστορία μες στη σεζόν δεν έχει καμία σχέση με οποιοδήποτε άλλο Who. Ή οποιοδήποτε οτιδήποτε, για να είμαστε πιο ακριβείς. Ο Moffat έχει καταργήσει στην πράξη την έννοια του επεισοδίου μυθολογίας, του two-parter, των συμβάσεων της προηγούμενης περιόδου που ήθελαν το 'κωμικό' 2-parter, το 'Dalek' επεισόδιο, το 'σοβαρό' 2-parter κτλ. Εδώ, όλα είναι σχεδόν ισάξια κομμάτια ενός γρίφου, όλα είναι κωμικά, όλα δραματικά, όλα είναι αυτοτελή, όλα είναι 2-parter.

Η δομή της 6ης σεζόν του Doctor Who μου θυμίζει (αν πρέπει να βρω κάτι κοντινό του) το 'Seven Soldiers' του Grant Morrison, όπου ακολουθούσαμε τις ιστορίες 7 χαρακτήρων που έμπλεκαν μεταξύ τους με τρόπο κάθε άλλο παρά γραμμικό, όπου το κάθε τεύχος ήταν μια ιστορία, το κάθε mini-series ήταν μια ιστορία, όπου όοολα μαζί, ήταν μια ιστορία. Κάπως έτσι νιώθω φέτος. Κάθε σκηνή, κάθε διαφορετικό 'τεύχος', κάθε μικρή ή μεγάλη ιδέα, τα πάντα φέτος τα βρίσκω απολαυστικά - ακόμα, δε, περισσότερο, το πώς κλειδώνουν και δένουν όλα μεταξύ τους.

Και μεγάλο μέρος αυτής της επιτυχίας οφείλεται στο πώς ο Moffat καταφέρνει να ολοκληρώσει ένα σενάριο που είναι πυκνό με όλους τους σωστούς τρόπους, αλλά αναπνέει και δίνει στο θεατή ανάσες και μικρές στιγμές.

Το μοντάζ με την εκ των υστέρων δημιουργημένη φιλία της Amy με την Mels είναι φανταστικό παράδειγμα της πολυσύνθετα άψογης γραφής του Moffat. Με μια ακολουθία από επαναλαμβνόμενα γκαγκς καθορίζει τη σχέση των δύο χαρακτήρων με τρόπο που την κάνει γλυκιά (η Amy που πάντα είναι εκεί για τη φίλη της), κωμική (η επανάληψη της ίδιας ακριβώς κατάστασης έχει τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα) και εν τέλει συγκινητική: Όταν μαθαίνουμε πως η Mels είναι τελικά η Melody που είναι η River, που είναι η κόρη της Amy, μπορούμε σε αυτές τις σκηνές να διακρίνουμε ίχνη μιας μητρικής σχέσης που είχαμε αποδεχτεί πως η Amy με την κόρη της ποτέ δε θα είχε.



Η σκηνή αυτή καταλήγει στο πιο γλυκό flashback για την Amy και τον Rory, στη στιγμή που 'the penny drops', με μια σκηνή που υπογραμμίζει και πάλι την έμφυτη goofiness του Rory (η αντίδρασή του όταν η Amy τον πιέζει να της πει γιατί δεν έχει προσέξει ποτέ κανένα κορίτσι είναι να τρέξει και να φύγει) εν μέσω επεισοδίων όπου έχει εξελιχθεί σε κάτι σαν bad-ass. Η ισορροπία είναι θαυμάσια, και αποτελεί το συστατικό της επιτυχίας στην διαδρομή του Rory από 'υποχρεωτικό καλούλη διακοσμητικό χαρακτήρα που πρέπει να συμπαθούμε αλλά επί της ουσίας χεστήκαμε' σε έναν πανάξιο, λατρεμένο α' ρόλο με τα όλα του.

Πέραν αυτού, η Mels μαθαίνουμε πως είναι η River πριν καν η ίδια η River μάθει ποια είναι η River - για την ακρίβεια, μέσα από την ακολουθία στιγμών που θα μάθουν στην River να είναι η River. H σκιαγράφηση του χαρακτήρα είναι εκπληκτική: Η πρώτη εμφάνιση της Mels, γίνεται καθώς σκάει μες στα σπαρτά με την κόκκινη αμαξάρα κάνοντας τρελίτσες - πριν ανοίξει η πόρτα και εμφανιστεί, είμαστε σίγουροι πως το αμάξι οδηγάει η River. Αλλά τελικά είναι η Mels. Που τελικά είναι η River.

O Moffat μέσα σε 40 λεπτά δένει σφιχτά ένα σωρό loose ends που αφορούσαν αυτό τον χαρακτήρα, τη σχέση της με τους κακούς Silence, και με την ίδια της την TARDIS-οικογένεια. Μεγάλωσε σαν μηχανή εκτέλεσης του Doctor, πέρασε από μια σειρά regenerations, ένα εκ των οποίων αναζήτησε τους γονείς της, τους βοήθησε να τα φτιάξουν, περίμενε να την οδηγήσουν στον Doctor, τον φανταστικό φίλο από τις διηγήσεις της μητέρας της, διηγήσει όμως που η Mels ήξερε πως ήταν αλήθεια κι όχι αποκήυμα φαντασίας.

Όταν βρίσκει πια τον Doctor, η Mels/Melody έχει όλα τα ριψοκίνδυνα χαρακτηριστικά που έχουμε αγαπήσει στην River, αλλά πιο ανεξέλεγκτα, πιο εμφατικά. Είναι ψυχοπαθής. Είναι μια River, αλλά χωρίς να νοιάζεται για τίποτα. Το γράψιμο είναι ανατριχιαστικά συνεπές, για χαρακτήρα που έχει σκιαγραφηθεί και πλαστεί μέσα από ένα περιστασιακό, εκτός χρονικής σειράς love story στη διάρκεια 3 σεζόν.

Όμως τώρα η Mels έχει περάσει από μια διαδικασία που κανείς από τους 'δημιουργούς' της δεν είχε προβλέψει: Μέσα από τη φιλία της με την Amy και τον Rory, είχε αποκτήσει αυτό που οι Silence νόμιζαν πως της στερούσαν. Μητρική αγάπη, στοργή, φροντίδα, τα πάντα όλα απλά χωρίς το προδέρμ.

Όταν ο Doctor και η Amy θυσιάζουν τα πάντα για να την σώσουν από τον Jared, η Mels γίνεται River. Ο Doctor της δείχνει απόλυτη εμπιστοσύνη, ψιθυρίζοντάς της κάτι που μπορούμε μόνο να υποθέσουμε ότι είναι το όνομά του (κάτι που συνέβη αντίστροφα στην πρώτη εμφάνιση της River, εκεί πια ως απόδειξη από την μεριά της River ότι ο Doctor μπορεί να την εμπιστευτεί απόλυτα), ωθώντας τη στην μεταστροφή, στον εξανθρωπισμό της φονικής μηχανής των Silence. Η River τώρα δίνει τα πάντα για να σώσει τον άντρα που πήγε να δολοφονήσει - μπαίνει στο TARDIS, μαθαίνει να το οδηγάει (*), μπαίνει στον Jared, σώζει τους γονείς της, ξοδεύει όλα τα regenerations της για να τον κρατήσει στη ζωή.

(*Στο μυαλό μας αυτή η διαδικασία εκμάθησης θα μπορούσε να είναι ένας ολόκληρος κύκλος με περιπέτειες, όπου η River απλά κάνει τη μία γκάφα μετά την άλλη μέχρι που τελικά μαθαίνει να πιλοτάρει καλύτερα κι από τον Doctor. Ή απλά, όπως πρότεινε ο bluthan, γίνονται όλα μέσω ενός training montage με μουσική επένδυση 'Eye of the Tiger'.)


Και μόνο η συμμετρική και ταυτόχρονα κυκλικλη φύση αυτού του δράματος θα αρκούσε για να πέσω να προσκυνώ αυτό το επεισόδιο. Το ότι είναι γεμάτο με ένα σωρό ακόμα φανταστικές ιδέες, το κάνει απλά υποδειγματικό. Η χαριτωμένη σκηνή όπου ο Doctor και η Mels/River αναμένουν ο ένας τις επιθέσεις του άλλου, είναι απίστευτη! Ο Doctor να πεθαίνει αλλά να έχει τον χρόνο να βάλει τα καλά του (περνώντας ίσως πρώτα από τον γάμο της Amy;) ήταν ακριβώς η νότα τρέλας που ήθελε αυτός ο χαρακτήρας σε αυτό το επεισόδιο. Το shape-shifting διαστημόπλοιο της φρουράς που ταξιδεύει στο χρόνο για να τιμωρεί εγκληματίες πολέμου είναι από μόνο του ένα spin-off έτοιμο να συμβεί. (Αλλά παραδόξως θα μου άρεσε αν παρέμεναν μια random υποσημείωση και δεν τους ξαναβλέπαμε ποτέ.)

Άσε δε την όλη φάση με τον Hitler. Η παραπλάνηση είναι φανταστική, διότι ο Hitler απλώς παραθέτει το περιβάλλον δράσης της υπόλοιπης ιστορίας - καμία επί της ουσίας συνέπεια δεν προσφέρει, και χαίρομαι γι'αυτό. (Αλλιώς τι θα έκανε ο Doctor; Πώς θα το χειριζόταν η σειρά;) Το ότι το επεισόδιο τελειώνει και ο Hitler έχει μείνει ξεχασμένος στην ντουλάπα, και σαν concept μόνο ξεπερνά το ξεκαρδιστικό. Νωρίτερα είχε προσφέρει κι άλλες ανεκτίμητες στιγμές, όπως το "Shut up, Hitler!" του Rory ή το "Let's kill Hitler" του τίτλου, που απαντά μια Mels σε natural high, όταν ο Doctor την ρωτά τι θέλει να κάνουν.


Ναι, ΟΚ, εντάξει. Τι, θα πούμε όχι σε μια τρελή που κρατάει όπλο;

~~~

Λίγο speculation πριν κλείσω το post: Καθώς πλέον γίνεται σαφής η ακολουθία των regenerations της River, μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε ότι στη στολή του αστροναύτη δεν βρισκόταν η μικρή Melody, αλλά κάποια μελλοντική εκδοχή της River όπως την ξέρουμε, με την μορφή της Alex Kingston. Εκδοχή οπωσδήποτε μεταγενέστερη από εκείνη που παρακολουθεί το συμβάν από μακριά.


Αν ήταν η μικρή που είχε δολοφονήσει τον Doctor, τότε σίγουρα η τωρινή Mels/River θα το θυμόταν και δε θα προσπαθούσε να τον ξανασκοτώσει να μη συμβαίνει τίποτα - ή σα να μην τον ξέρει.


Το γεγονός βέβαια πως ο Doctor γνωρίζει το πότε και το πού του θανάτου του, απλοποιεί κάπως τα πράγματα. Διότι ξέρουμε με κάθε βεβαιότητα πλέον ότι τους μάζεψε σε εκείνη τη λίμνη με γνώση, και με σχέδιο. Οι μεταβλητές είναι το υπόλοιπο crew - πόσα ξέρει ο καθένας τους, και ποιος ο ρόλος του σε αυτό το σκηνοθετημένο φόνο από το μέλλον.


Επίσης έχω περιέργεια να δω πού το πάει ο Moffat με τους Silence. Τα πλάσματα που είχαμε δει στην διπλή πρεμιέρα, τα οποία ξεφορτώθηκε αλλάζοντας το μήνυμα του Armstrong από τη Σελήνη, δεν είναι τελικά κάποιο είδος που λέγονται Silents, αλλά είναι απλά κάποιοι μόνο από τους ακόλουθους ενός δόγματος, του δόγματος που προβλέπει τη Σιωπή στο σύμπαν αφού τεθεί η Ερώτηση. Ενδεχομένως, το ότι ο Doctor κατάφερε να τους καταστήσει απολύτως τρωτούς απέναντι στους γήινους, να τους ανάγκασε να βρουν άλλους, πλάγιους τρόπους να τον ξεφορτωθούν, εξ ου και όλο αυτό το τσίρκο με την FleshAmy και το σκηνικό στο Demon's Run και η River-Δολοφόνος.


Τώρα που αποτράπηκε και αυτό το σχέδιο, υποθέτω ότι θα επιστρέψουν με μια ακόμα προσπάθεια, η οποία ίσως και να έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο του Doctor στη λίμνη. Ίσως και όχι. Ίσως τελικά αυτό να είναι όντως θέατρο.


Όλα αυτά βέβαια αφήνουν ακόμα ανοιχτό ένα ερώτημα: Ποιο είναι το ερώτημα! Κι αν η απάντηση είναι φυσικά '42' (ή το 'Bad Romance'), η ερώτηση παραμένει μυστήριο. Ποια μπορεί να είναι αυτή η ερώτηση, αν όχι "Doctor Who?"


Ιδού η απορία.

.