Αν δεν έχω γράψει φέτος για True Blood στο μπλογκ είναι επειδή φιλαράκι μου, είναι απίστευτα βαρετό. Όχι βαρετό με τον συνηθισμένο, γαμάτη-αρχή-τρομερό-τέλος-αδιάφορη-μέση-με-ανιαρά-storylines-και-camp-εκλάμψεις-μεγαλείου τρόπο. Βαρετό. Πολύ βαρετό.
(Edit: Τελικά είχα γράψει. Και το είχα ξεχάσει.)
Αλλά μετά το άλμα θα προσπαθήσω να εξηγήσω εν συντομία για ποιους λόγους το πιο πρόσφατο, 9 επεισόδιο της 4ης σεζόν ('Let's Get Out of Here'), με έφερε στα όρια της παραίτησης. Όχι, δεν είμαι τόσο γραφικός -ελπίζω- ώστε να σταματήσω μια σειρά μυθολογίας 3 επεισόδια πριν το season finale της, αλλά εκτός απροόπτου κάπου εκεί θα αποχαιρετήσω.
Spoilers μετά το άλμα.
Ας ξεκινήσω από τα συγχαρητήρια του τίτλου, τα οποία αφορούν όχι τόσο στις αγορίνες της εικόνας, που φαινομενικά βάζουν ανάμεσά τους τη Sookie στον ίδιο καναπέ, αλλά είναι ειρωνικά συγχαρητήρια στον Alan Ball και το επιτελείο από νομπελίστες που γράφουν τη σειρά, οι οποίοι κατάφεραν να καταστήσουν μια τέτοια πράξη (έστω φαντασίωση) παντελώς αντιερωτική.
Ακόμα κι αν διαφωνείς, είναι απλώς ιδέας σου. Δηλαδή πραγματικά, θυμήσου τις δυνατότητες.
Ίσως ήταν ο υπερβολικά σαχλός και προφανής τόνος της σκηνής. Ίσως πάλι, να είναι το γεγονός ότι οι δύο αυτοί άντρες χαρακτήρες έχουν γίνει τόσο έρμαια των σεναριογράφων στην 4η σεζόν, που όχι μόνο δε φέρουν καμία απολύτως ομοιότητα με τους Bill και Eric που ενδεχομένως να ήθελε κανείς να δει σε μια τέτοια σκηνή - αλλά και έχοντας καταντήσει καρτουνίστικα sock puppetsτης όποιας κόγξας των γραφιάδων, έχουν χάσει την όποια αξία τους. Ως είδωλα, ως άντρες, ως άξιοι μνηστήρες μιας ιδεατής Sookie την οποία ας προσποιηθούμε ότι υποδύεται η Anna Paquin (αντί της βαρετής βλαχάρας που είναι όντως ο χαρακτήρας της).
Από τα sock puppets πιάνομαι για να περάσω στη συνέχεια. Ως τώρα τη σειρά την κράταγαν με τα storylines τους συγκεκριμένοι χαρακτήρες, μόνιμοι και μη, χάρη στην γοητεία τους, την απειλητικότητά τους, το commitment τους σε μια παλαβή στάση α-ζωής, χάρη σε οτιδήποτε τελοσπάντων που έκανε κάποιους από αυτούς απολαυστικούς - σκέφτομαι τώρα πχ τον αυθεντικά κακό Βίκινγκ Eric, τον Mississippi King Russell, την σκυλάρα βασίλισσα της Evan Rachel-Wood, την baby Jessica και τη χημεία της με τον αμήχανο μπαμπά Bill, την Tara*, τον Lafayette της πρώτης σεζόν.
(*προφανώς όχι την Tara)
Όμως φέτος δεν υπάρχει τίποτα. Ξηρασία. Όλοι οι πάλαι ποτέ ενδιαφέροντες χαρακτήρες είτε έχουν πεθάνει, είτε έχουν ευνουχιστεί. Ο αγαθός Eric έδωσε μερικές αστείες στιγμές αφέλειας, αλλά το αστείο πάλιωσε γρήγορα, και τώρα έχει μείνει μια απλή, ξεγυμνωμένη, κυνική κίνηση των σεναριογράφων: Αφαιρούμε απότομα τα απειλητικά δόντια του Eric, για να γίνει α) προσιτός στην Sookie και β) προσφερόμενη plot machine.
Ο Jason είναι επίσης ένας χαρακτήρας που υπήρξε απολαυστικός, αλλά γρήγορα φάνηκε ότι οι σεναριογράφοι δεν είχαν ιδέα τι να τον κάνουν. Αφού πέρασε μια σεζόν ασημαντότητας, τώρα τον ταίριαξαν με την επίσης 'πάλαι ποτέ' Jessica, σε μια μεγαλειώδη εφαρμογή του δόγματος 'όταν έχεις δυο hot χαρακτήρες και δεν ξέρεις τι να τους κάνεις, απλά ζευγάρωσέ τους'. Ωραία, κάθε ευτυχία τους εύχομαι, αλλά δε με νοιάζει καθόλου.
Βασικά δε με νοιάζει πλέον απολύτως τίποτα στη σειρά. Η μάχη με τις μάγισσες -που ας μην το καθυστερώ άλλο- είναι το μόνο πράγμα που αξίζει έστω τη συζήτηση της εξιλέωσης από όλη την 4η σεζόν. Η Fiona Shaw προφανώς θα κοιτάει πίσω την καριέρα της και θα χτυπάει το κεφάλι της στον τοίχο όταν συνειδητοποιεί τι έχει κάνει εδώ, αλλά η
Ανέχεσαι π ο λ λ ή σάλτσα, πολλούς άθλιους διαλόγους, και πολλές over-the-top (ακόμα και για τα δεδομένα αυτής της σειράς) ηθοποιίες, αλλά τελοσπάντων η Marnie/Antonia είναι ένας στοιχειωδώς ενδιαφέρων χαρακτήρας.
Και μετά γίνεται του Russell Edgington.
Όχι, όχι, δυστυχώς δεν εννοοώ στην τομέα της απόλαυσης. Αλλά γίνεται ας πούμε το ίδιο πράγμα. Τα βαμπίρ θέλουν να γίνουν αποδεκτά από τους ανθρώπους, τα βαμπίρ κουστουμάρονται και μοστράρονται και επιχειρηματολογούν, και εκεί που είμαστε χα χα χα και χου χου χου
Λοιπόν, άνθρωποι της Γης: Κάποια βαμπίρ είναι φονιάδες. Κάποια όχι. The end.
Μπορούμε τώρα να βγάλουμε τα κουστούμια, να αφήσουμε στην άκρη τις δημόσιες σχέσεις και να παρακολουθήσουμε κανά storyline της προκοπής;
Σε κάποιο σημείο του επεισοδίου, μια μπουχτισμένη Pam ξεσπάει στον King Bill φωνάζοντάς του την έχει φέρει στο σημείο να της λείπει μέχρι και η Mississippi Queen της προηγούμενης σεζόν.
Φυσικά μιλάει για όλους μας.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου