Doctor Who: Night Terrors

Ένα ευχάριστο διάλειμμα με λίγους παιδικούς εφιάλτες που κρύβονται μέσα στη ντουλάπα για τον Doctor.

Σε μια σειρά κατώτερη από τον Doctor Who του Steven Moffat ένα επεισόδιο αντίστοιχο του 'Night Terrors' θα βαριόμασταν καν που υπάρχει. Όμως εδώ, κάθε περιπέτεια αυτών των ηρώων έχει τον λόγο ύπαρξής της, ακόμα κι όταν δεν αφορά στην ευρύτερη μυθολογία.

Όχι πως αυτό το διήγημα τρόμου του Mark Gattiss είναι κάποιο σπουδαίο επεισόδιο που θα μας μείνει αξέχαστο, αλλά το είδος αυτής της παιδικής ιστορίας τρόμου είναι ακριβώς ο τύπος αυτοτελούς επεισοδίου που χρειάζεται η σειρά ανάμεσα στις μεγάλες ιδέες και τη διαγαλαξιαχρονική οικογενειακή space opera.

(Χαριτωμένη λεπτομέρεια. Η Amy και ο Doctor συζητάνε στην αρχή του επεισοδίου για το αν θα είναι πάντα "πλανήτες και ιστορία". Αυτά είναι δύο είδη επεισοδίων που ως τώρα είχαμε συνηθίσει να τα βλέπουμε ως αυτοτελή επεισόδια, κομμάτι της δομής μιας σεζόν: Υπήρχε το επεισόδιο σε κάποιον πλανήτη, και υπήρχε το ιστορικό επεισόδιο. Τα μεγάλα επεισόδια μυθολογίας ήταν συνήθως στο Λονδίνο. Επί Moffat, αυτή η δομή καταρρίφθηκε σιγά-σιγά, μέχρι του σημείο να βλέπουμε ένα κάργα βαθύ mythology 2-parter όπως το προηγούμενο, όπου το πρώτο του μέρος ήταν "πλανήτης" και το δεύτερο ήταν "ιστορία".)

Η έξυπνη ιδέα στην οποία λοιπόν βασίζεται το 'Night Terrors' είναι μια μικρή αντιστροφή πάνω στο κλασικό 'τέρατα-κάτω-από-το-κρεβάτι-μου' μοτίβο, όπου η απειλή, ο εφιάλτης, είναι το ίδιο το πιτσιρίκι χάρη στη δύναμη της -γεμάτης εφιάλτες- φαντασίας του. Θεματικά, το επεισόδιο ήταν μια ωραία επιστροφή στο περσινό moral, που μίλαγε για την μεγάλη αλήθεια και την απεριόριστη της φαντασίας, των εφιαλτών, όσων βλέπεις με την άκρη του ματιού σου και νομίζεις πως δεν είναι όντως εκεί. Χαίρομαι που βλέπουμε μια τέτοια ιστορία και φέτος, όπου η σειρά έχει προχωρήσει σε άλλου τύπου ιστορίες.

(Μια άλλου τύπου σύνδεση, προφανής πιστεύω και με κλείσιμο του ματιού, είναι η χρήση της ντουλάπας που μέσα "κρύβεται ένα τέρας", μετά φυσικά από το προηγούμενο επεισόδιο όταν και ο Rory έκλεισε τον Hitler μες στη ντουλάπα/αποθήκη και το παρεάκι τον παράτησε εκεί.)

Η ίδια η ιστορία δεν έχει και πολλές πτυχές, είναι αρκετά απλή έως και απλοϊκή. Αλλά κυλάει τρομερά ευχάριστα (στο τέλος του επεισοδίου είχα την αίσθηση πως είχε κρατήσει 20 λεπτά), διαθέτει 2-3 καλά τρομάγματα, έχει τις απαραίτητες creepy φιγούρες κακών και γενικά είναι ένα ωραίο διάλειμμα από τον ευρύτερο πανικό.

Την επόμενη βδομάδα η Amy κρατάει κατάνα.

.