Just checking: Hawaii Five-0

Όπως συχνά κάνω όταν κάπου διαβάσω ή ακούσω ή κάποιος μου πει καλά σχόλια για κάτι που δε βλέπω, και τυχαίνει να μη θεωρώ πως έχω ανάγκη να το παρακολουθήσω από την αρχή, τσέκαρα την πρεμιέρα της δεύτερης σεζόν του νέου Hawaii Five-0. (Πέρσι είχα δει απλά τον πιλότο και είχα αποφασίσει ότι δε με ενδιαφέρει η σειρά.)

Πρέπει να ομολογήσω ότι το διασκέδασα. Έχει βέβαια το θετικό στοιχείο πως ξεκινά με τα δεδομένα ενός περσινού cliffhanger, το οποίο όμως δε μοιάζει να ήταν ιδιαίτερα φοβερό. Ένας ήρωας στη στενή ύστερα από set-up, η ομάδα τυπικά διαλυμένη κλπ, τα έχουμε ξαναδεί, boring. Αλλά η χημεία των μελών είναι ωραία, ο Scott Caan ειδικά καλοπερνάει μαλώνοντας με τους πάντες επί οθόνης, ο Terry O'Quinn είναι επιβλητική παρουσία και γεμίζει με ενδιαφέρον σκηνές που είναι απλό exposition, και καθώς η πλοκή περνάει από κινούμενα γρανάζια, η σειρά δε μοιάζει να τσιγγουνεύεται τις ανατροπές της:

Διότι από το πουθενά πετάγεται, τσουπ!, ένας James Marsters (πού ήταν αυτή η ψυχή), ύστερα ο Alex O'Loughlin το σκάει, έχουμε τις απαραίτητες κωμικά ματσό σκηνές όπου ένας μάγκας τύπου John McClane κάνει τη μια κασκαντεριά μετά την άλλη ενόσω είναι μαχαιρωμένος και του στάζουν τα αίματα, η ομάδα μαζεύεται, ξαναδιαλύεται, ξαναμαζεύεται, κάθε σκηνή είναι σε άλλο setting, κάθε σκηνή οδηγεί στην επόμενη, και για το τέλος μια γαμάτη ανατροπή που υπονοεί πως υπάρχουν κι άλλα επεισόδια σαν αυτό στην πορεία.

Τα προβλήματά μου ήταν πως η Grace Park μοιάζει να παίζει σε μια διαφορετική σειρά (σεναριακά δηλαδή, όχι ότι κάνει κάτι λάθος η ίδια) και πως ο Masi Oka μου κάνει παντελώς αταίριαστος με τον τόνο που θέλει να έχει το show. Αλλά εντάξει, δεν είναι ότι θα την παντρευτώ κιόλας τη σειρά. Αλλά για ένα 40λεπτο, πλάκα είχε. Λέω να την βλέπω, κάθε όποτε έχω όρεξη για απλό, ηλιόλουστο, απενοχοποιημένο fun.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κανείς που παρακολουθούσε τη σειρά πέρσι...;

.