Κατ'αρχάς, γερό καστ. Έτσι μοιάζει δηλαδή. Ξεκινάω από τους δύο παίχτες που επιστρέφουν, σε ακολουθία με την επιθυμία και της ίδιας της σειράς, παρατηρώντας πως παρόλο που αρχικά είχα μισήσει την ιδέα του να επιστρέψουν (αντιπαθώ τον Ozzy, τον θεωρώ βαρετό παίχτη, ενώ για τον Coach απλά έλεος), είχε πολλή πλάκα η αντιστροφή που παρατηρήσαμε στη διάρκεια της πρεμιέρας: Ο Coach ξεκινά ως comic relief που γίνεται άμεσα βάρος στην ομάδα του, αλλά ξαφνικά γίνεται χρήσιμος, γίνεται ηγέτης (!), τους οδηγεί σε νίκη. Αντιθέτως, όλοι χαζοχαίρονταν για τον Ozzy, ο οποίος ήταν σε φάση ναούμ' δικέ μου χαλάααααρωσε ρε c, τους πήγαινε για ομαδικά πλατσουρίσματα, την έπεφτε στη γκόμενα που έφτιαχνε ποίηση on the spot, και γενικά παιχνίδι της σχολής του Καλά Να Περνάμε. Μέχρι που φάνηκε πως ο άνθρωπος δεν ήξερε τι έκανε, και κόστισε στην ομάδα του μια ήττα.
Θα έχει ενδιαφέρον, περιέργως, τι εξέλιξη θα πάρουν οι δυο τους, μες στην ομάδα τους αλλά και γενικότερα, ως διεκδικητές.
Από εκεί και πέρα, ναι, ήταν πολλοί οι παίχτες που τους πρωτοείδαμε ως πρόσωπα στην δοκιμασία και αναρωτηθήκαμε "ποιανού είσαι εσύ μανίτσα μου;" αλλά όσοι γνωρίσαμε ήταν διαμάντια. Είχαμε τον Papa Bear, είχαμε τον nerdy Cochran που δε μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του για να σώσει τη ζωή του αλλά ήταν φοβερά διασκεδαστικός, είχαμε τη Ρωσίδα, είχαμε την παίχτρια lingerie football (γνωστό και σε κάποιους πολιτισμούς ως 'το σωστό Super Bowl') και φυσικά είχαμε τον mini-Hantz.
(Επειδή φυσικά, το να γυριστεί Survivor στη Σαμόα χωρίς κάποιον Hantz προφανώς θα ήταν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.)
Ο οποίος πέρασε το μισό επεισόδιο συγκρίνοντας τον Russell με τον Hitler (!), περιγράφοντάς μας αναλυτικά τα σχέδιά του να βοηθάει στο camp, να κρύψει την αληθινή του ταυτότητα (πάντα περίμενα τον πρώτο Hantz υπερ-ήρωα), να, να, να - και ξαφνικά από το πουθενά σκάει η κεραμίδα: Αισθάνομαι άβολα γύρω στη Mikayla, λέει. Ο τρόπος που μεταφέρει τον εαυτό της, λέει. Που τα έχει εκεί έξω όλα, λέει.
CHURCH FREAK!!! O mini-Hantz είναι church freak!!
Φανταστικό, είναι απλά φανταστικό. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω από τους παραγωγούς του Survivor. Ειλικρινά τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.
Τώρα, τι άλλο είχαμε; Η δοκιμασία ήταν γαμάτη, όπως και το on the spot 1-on-1 ανάμεσα στους 'temporary players' (niiiice, Christina) με το καλημέρα του επεισοδίου. Επίσης μου αρέσει η διαβεβαίωση από τον Probst ότι φέτος στο Redemption Island θα έχει μόνο τέτοιες - όχι άλλες μονομαχίες στη λογική του "μαζεύω μισή ντουζίνα losers και φτιάχνω κατάταξη με τα αποτελέσματα γιατί είναι τόσοι πολλοί που σε λίγο θα χρειαστεί μερικοί να υποβιβάζονται κιόλας".
Γενικά μια χαρά αρχή. Αναμένω επιτέλους μια γαμάτη σεζόν ξανά, για πρώτη φορά εδώ και έχω-χάσει-το-μέτρημα πόσα χρόνια. (Πάντα δίχως να μετράμε τα all-stars.) Το franchise το χρειάζεται.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου