Δεν ήξερα τι να περιμένω από τον Toby Whithouse, που έχει δημιουργήσει το Being Human (που δεν έχω δει), ενώ τα επεισόδιά του στο Doctor Who είναι ό,τι νά'ναι (το γαμάτο 'School Reunion' από τη μία, το εντελώς ασήμαντο 'Vampires of Venice' από την άλλη). Όμως αυτό μοιάζει λιγότερο με οποιαδήποτε άλλη τέτοια μεγάλη περιπέτεια, και περισσότερο ταιριάζει στη λογική των εξαιρετικών αυτών ιστοριών τρόμου που μας προσφέρει η σειρά ανάμεσα στα δύο Moffat-εια επεισόδια μυθολογίας με τα οποία αρχίζει και κλείνει.
Είχα κάποιες ενστάσεις για το 'The Girl Who Waited' (ότι δεν έδωσε κάτι καινούριο στους χαρακτήρες, παρόλο που ήταν σχεδόν ένα μονόπρακτο με τους τρεις τους σε ένα χώρο, να 'το κουβεντιάζουνε το θέμα') αλλά τελικά ως set-up αυτού του επεισοδίου, μπορώ να πω ότι δούλεψε άψογα. Είδαμε στο προηγούμενο πως η πίστη της Amy μπορεί τελικά να κλυδωνιστεί απέναντι στον Doctor, σε ένα ακραίο re-enactment της πρώτης τους γνωριμίας. Τότε το υπέμεινε, όμως η Old Amy παρέδωσε την πίστη της. Είναι μόνο λογικό πως όταν θεοποιήσεις έναν άνθρωπο, ακόμα κι αν αυτός είναι ή νομίζει πως είναι ή φέρεται σα να είναι, Θεός, δε μπορεί παρά αργά ή γρήγορα να σε απογοητεύσει.
Η φανταστική ανατροπή εδώ είναι πως ο Doctor δεν απογοητεύει την Amy. Την σώζει, για μια ακόμα φορά, αλλά την σώζει πείθοντάς της ότι, Ξύπνα, κοίτα τριγύρω σου, σε έχω κρατήσει ζωντανή ως τώρα αλλά είναι θέμα χρόνου μέχρι σου κοστίσω τα πάντα. Και το έκανε αυτό συνειδητοποιώντας μέσα από μια σειρά χτυπημάτων πως η μοίρα δε του χρωστά καμία αθανασία, και πως παρά το complex, δεν είναι καθόλου God: Στο 'Let's Kill Hitler' δεν πέθανε επειδή η River θυσίασε όλα τα regenerations της για να τον σώσει (και ο ίδιος ξέρει πολύ καλά τι θα σημαίνει αυτό για τη River τελικά), στο 'The Girl Who Waited' είδε με τα μάτια του μια εναλλακτική πραγματικότητα όπου μια κάποια Amy ακόμη τον περιμένει, είδε τι σημαίνει το να μην γυρίσει ποτέ πίσω. Κι εδώ ακούει τον Rory -τον Rory που περίμενε 2,000 χρόνια, που πέθανε, σβήστηκε από την ιστορία κι επέστρεψε ξανά- να του λέει έστω κι άθελά του, πως enough is enough.
Η creepy, 'Twilight Zone'-esque ιστορία οδηγεί με υπολογισμένα βήματα σε μια κορύφωση που δύσκολα έχεις δει να έρχεται, αλλά τελικά είναι συνεπής απέναντι σε αυτούς τους χαρακτήρες και στις διαδρομές τους (τις τόσο προσεκτικά σκιαγραφημένες διαδρομές τους), και αποτελεί εντελώς αναπάντεχα, μια από τις πιο συναισθηματικά έντονες στιγμές όλης της περιόδου Moffat. Ο αποχαιρετισμός έξω από την Οικία Williams είναι απλά υπέροχος.
Ξέρεις ότι δε θα είναι οριστικός, αλλά την ίδια στιγμή, δεδομένης αυτής της πορεία της Amy και του Rory, σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο συναισθηματικά φορτισμένη μπορεί να είναι η επανένωση - και υπό ποιες συνθήκες θα πραγματοποιηθεί.
Την επόμενη βδομάδα μοιάζει να έχει άλλο ένα αυτοτελές επεισόδιο, δίχως Amy και Rory (λογική επιλογή), και μετά ακολουθεί ο πανικός του season finale. Ποιος να το έλεγε, ότι μια σειρά από αυτοτελείς ιστορίες θα κατάφερνε να με έχει ενθουσιάσει και καθηλώσει, όσο ένα περίπλοκο επεισόδιο μυθολογίας. Μπράβο στον Toby Whithouse, τους φοβερούς διαλόγους και την φοβερή ιστορία που έγραψε, μπράβο στον Nick Hurran που σκηνοθέτησε αυτό όσο και το προηγούμενο επεισόδιο, χτίζοντας καθηλωτική ατμόσφαιρα σε δύο επεισόδια περιορισμένου χώρου και προσώπων αλλά που τελικά μπορούμε να τα κοιτάμε ως ένα άρρηκτα συνδεδεμένο double feature, και μπράβο στον Steven Moffat, γιατί αποδεικνύεται (ακόμα περισσότερο από ό,τι πέρσι) εξίσου σπουδαίος showrunner με ό,τι και συγγραφέας.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου