Spielberg. Δεινόσαυροι. Δούλεψε την τελευταία φορά.
Για αυτήν, δεν παίρνω κι όρκο. Η πιο hyped, η πιο ακριβή, η πιο πολυαναμενόμενη, η πιο 'πιο' σειρά της φετινής σεζόν έκανε πρεμιέρα με έναν διπλό πιλότο ο οποίος αριθμεί στα credits του 12 executive producers, στο ταμείο του $20 εκατ. μπάτζετ, και στο χρόνο αναμονής για την προβολή του κοντά 9 μήνες.
Όλα αυτά δε λένε τίποτα, μόνο που τελικά λένε τα πάντα: Όλο το κανάλι είχε πέσει πάνω από το πρότζεκτ, το καρατομούσε, το διέλυε, το ξανακόλλαγε, το άλλαζε, το ανέβαλε, το ακρίβαινε, του άλλαζε δημιουργικό τιμ, το ξανάλλαζε λίγο ακόμα. Και κάθε ένας από τους παραπάνω αριθμούς φαίνεται μέχρι και την τελευταία του υποδιαστολή στο τελικό αποτέλεσμα.
Στο Terra Nova η ανθρωπότητα ζει σε ένα μέλλον πνιγμένο στο νέφος και στον δηλητηριασμένο αέρα, και αποφασίζει να στείλει επιλεγμένους πολίτες να αποικίσουν την Γη 85 εκατομμύρια χρόνια πίσω, στην εποχή των δεινοσαύρων, όταν ανακαλύπτουν μια χαραμάδα στο χρόνο. Ή κάτι τέτοιο. Πάντως όχι ακριβώς αυτό. Η σειρά παίρνει μια αποφασιστικά αναποφάσιστη θέση στο τι ακριβώς είναι αυτό που βλέπουμε: Βλέπουμε, λέει, ένα διαφορετικό timeline, επειδή, γιατί όχι. Άρα οι πράξεις βίας ενάντια στην χλωρίδα και την πανίδα της Γης των προγόνων μας, δεν 'μετράνε' γιατί δεν είναι η δική μας Γη.
Ορίστε;
Προσωπικά δε βλέπω το διαχωρισμό. Αλλά ακόμα χειρότερο, από άποψη αφήγησης, είναι το γεγονός πως η σειρά μοιάζει να αγνοεί παντελώς ένα πολύ πολύ βασικό, μικρούλι ιστορικό δεδομένο.
A, ναι, αυτό. ΟΚ λοιπόν, αντίο ανθρωπότητα.
Αλλά μέχρι να καταστραφεί η ανθρωπότητα στο εντυπωσιακά αυτοκαταστροφικό ταξίδι επιστροφής στη φύση που επέλεξε να ακολουθήσει, θα πρέπει να την παρακολουθήσουμε μέσα από τα μάτια μιας τυπικής οικογένειας που θα αντιμετωπίσει τις προϊστορικές δυσκολίες και μια-δυο πιθανές συνωμοσίες που υπερβαίνουν το χρονικό διάστημα ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, ώστε να παραμείνει ενωμένη και αγαπημένη.
Ω θεέ μου, καλύτερα να με φάει τυρρανόσαυρος ενώ χέζω.
Βλέπεις, η κατά τα άλλα γλυκύτατη οικογένεια των Shannons έχει ένα βασικό πρόβλημα που δεν υπερκαλύπτεται ούτε από την συμπάθειά μας προς τον Jason O'Mara (ως μπαμπάς Jim), ούτε από την καυτή προφορά της Shelley Conn (η μαμά Elizabeth), ούτε από την ομολογουμένως πολύ συμπαθητική παράλληλη πλοκή με την παράνομη baby Zoe (η γέννηση της οποίας παραβαίνει το population control του μέλλοντος και θέτει την πλοκή της σειράς σε κίνηση, με τον Jim να μπαίνει φυλακή πριν το σκάσει για να ταξιδέψουν οικογενειακώς στην Terra Nova), ούτε από την συμπαθέστατη Naomi Scott (η τυπική άβολη-αλλά-ανούσια-hot έφηβη Maddy).
Και το βασικό πρόβλημα της οικογένειας είναι
Μετά από μιάμιση ώρα παρέα με τους Shannons και τους δεινόσαυρούς τους, μιάμιση ώρα που όσο πήγαινε γινόταν όλο και πιο ανιαρή, όλο και πιο κλισέ, όλο και πιο προβλέψιμη, σε ελεύθερη πτώση από το σχετικά συναρπαστικό εναρκτήριο ημίωρο, διαπίστωσα πως δεν δίνω μία για την οικογένεια των αποίκων/δραπετών αυτής της ιστορίας.
Τόσα λεφτά, τόσοι μήνες, τόσοι συγγραφείς, και το FOX υπό το βάρος του εμφανούς άγχους του για την επιτυχία ενός τόσο φιλόδοξου σχεδίου, κατάφερε να παραδόσει ένα τίποτα. Όχι κακό, όχι καλό, όχι ιδιαίτερα έξυπνο, όχι παντελώς ηλίθιο, όχι συναρπαστικό, όχι βαρετό - το Terra Nova είναι απλά ένα 'όχι'.
Αν υπάρχει κάτι εδώ που δε θα είχα προβλήμα να παρακολουθήσω ξανά και ξανά, θα ήταν ο Commander Taylor του Stephen Lang, σε έναν ρόλο κραυγαλέα σχεδιασμένο με στόχο να ξεζουμίσει την επιτυχία του 'Avatar' - όπου ο Lang κρατούσε έναν πολύ παρόμοιο ρόλο, οπτικά και όχι μόνο.
Ο σκληροτράχηλος Taylor είναι όλα όσα δεν είναι οι Shannons: Είναι επιτυχημένα αμφίβολος ως προς προθέσεις και κίνητρα, κουβαλάει πληγές και θράσος, έχει κίνητρο (ο γιος του έχει χαθεί στα αβέβαια και επικίνδυνα δάση γύρω από την Terra Nova), έχει μυστηριώδεις δεσμούς με χαρακτήρες-συνώνυμα του μπλεξίματος, και γενικά κρύβει πίσω του μια αύρα προσωπικής μυθολογίας που δεν έχει ακόμα απλωθεί στην οθόνη.
Μπορεί να μην απλωθεί ποτέ. Μπορεί να μην υπάρχει. Μπορεί να απλωθεί αλλά να είναι μισοψημένη και απογοητευτική, σαν τις μισές εξηγήσεις του Lost. Όμως όπως κι αν το σκεφτείς, ο Lang και ο Taylor του είναι το μοναδικά αληθινά ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της υπερφιλόδοξης παραγωγής.
Η οποία, μπροστά στον τρόμο των παραγωγών της να αποτύχει εμπορικά κάνοντας οτιδήποτε μη δοκιμασμένο ή περίεργο, καταλήγει να κάνει κάθε τι δοκιμασμένο, αναμενόμενο, συνηθισμένο.
Φοβάμαι πως δεν υπάρχει απολύτως τίποτα Novo σε αυτή την Terra.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου