Είδα στο feed μου, λίγο αφού είχα τελειώσει το πιο πρόσφατο επεισόδιο της σειράς, τον τίτλο "This is why I hate recapping The Vampire Diaries" από το io9, και πραγματικά, δε θα μπορούσε να με έχει εκφράσει καλύτερα.\
Το επεισόδιο ήταν κολασμένο και φρενήρες σε σημείο που οι ανατροπές πρέπει να ξεπέρασαν στην κυριολεξία τον αριθμό των σκηνών του επεισοδίου. Κάπως όπως ο Cristiano Ronaldo έχει βάλει στην Ισπανία περισσότερα γκολ από όσους αγώνες έχει παίξει; Κάτι τέτοιο.
Και η πλάκα είναι ότι όπως έχουμε παρατηρήσει και στο παρελθόν, η σειρά συνεχίζει να κάνει με απολαυστικό τρόπο, πράγματα που δε θα έπρεπε να λειτουργούν. Εδώ έχουμε μια ακόμα τέτοια περίπτωση. Ιστορίες με τόσο συνεχείς ανατροπές που η μία χτίζεται πάνω στην άλλη, κατά βάση δε τις απολαμβάνω. Υποσκάπτεται η αληθοφάνεια απέναντι στους χαρακτήρες σε τέτοιο βαθμό, που απλά δε σε νοιάζει. Γι'αυτό ποτέ μου δε μπόρεσα να νοιαστώ για το Damages, για παράδειγμα. Ή θεωρούσα πάντα το Prison Break ένα σοβαροφανές Looney Tunes.
Αλλά εδώ οι κερατάδες κάπως τα κατάφεραν. Κάθε σκηνή κρύβει μία ή δύο ή και τρεις περιπτώσεις που η σειρά τραβάει το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, κι όμως κάθε μία από αυτές είναι συνεπής απέναντι σε αυτούς που την έχουν ενορχηστρώσει. Μέσα στην παράνοια του όλου επεισοδίου, κρύβεται μια σχετική αληθοφάνεια.
Όταν στο τέλος ο Damon βαδίζει νευρικός μπροστά στην Elena σιχτιρίζοντας, και μονολογώντας σαλεμένος πως “ΤΑ ΣΚΕΦΤΗΚΑΜΕ ΟΛΑ ΣΩΣΤΑ, γιατί έκανε αυτή τη μαλακία στο τέλος ο Stefan;!”, τον πιστεύεις. Το απίθανο σχέδιο, τελικά, δεν ήταν και τόσο απίθανο. Κάθε μεμονωμένο βήμα (ο ρόλος της Katherine, η αδίστακτη φύση του Michael) έβγαζε νόημα. Κι επιπλέον, η τεράστια δυσκολία στο να σκοτώσεις έναν Original, κάνει ένα τέτοιο σχέδιο απαραίτητο. Δεν μιλάμε δηλαδή για ένα λαβυρινθώδες και αχρείαστα περίπλοκο σχέδιο. Αυτά που είδαμε ήταν ως ένα βαθμό απαραίτητα, κι ως ένα βαθμό, λογικά.
Όπως εξίσου λογικό ήταν ο Klaus, σταθερά δύσπιστος απέναντι σε όλους (και με καλό λόγο) να έχει προβλέψει ότι κάποιος θα πάει, κάπως, να του τη φέρει, και γι'αυτό να έχει προβλέψει τη δική του ασφαλιστική δικλείδα: Ένα πάρτι (wake, για την ακρίβεια) γεμάτο από υβρίδια έτοιμα στη στραβή να κατασπαράξουν τον υπεύθυνο.
Και άρα εκ των πραγμάτων λογικό, και για τον Stefan, το να αναγκαστεί να προστατέψει τον Klaus. Και να γίνει πάλι ο τραγικός ήρωας που θυσιάζεται για τον αδερφό του. Όμως εκεί κρύβεται η πιο ωραία λεπτομέρεια του επεισοδίου, η καρδιά μέσα στην όλη παράνοια. Ότι το κλειδί στο να βρει ξανά ο Stefan την ανθρωπιά του ήταν τελικά αυτό για το οποίο την είχε εξαρχής θυσιάσει: Η ζωή του αδερφού του.
Απλά φανταστικό επεισόδιο από όπου κι αν το πιάσεις, και φυσικά μου είναι αδύνατον να του κάνω 'κανονικό' recap με τόσα που έγιναν. (Αγαπημένη όμως εξέλιξη, η Rebekah που πλέον έχει νεκρό τον μπαμπά Michael και είναι αποξενωμένη από τον αδερφό Nick αλλά ΚΑΙ από την Scooby Gang που τη μαχαίρωσε για να τη βγάλει από τη μέση. Μεγάλη μεταβλητή στο εξής.) Απλά ότι ήταν ένα τέλειο σημείο για να κουνήσει η σειρά μαντήλι για 2 μήνες: Όχι μόνο cliffhanger με ένα σωρό πράγματα στον αέρα, αλλά και αρκετό closure σε διάφορα arcs (πλοκής και χαρακτήρων εξίσου), ώστε να μην ξεχνάμε γιατί μας νοιάζει, τελικά.
Awesome.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου