Αρχικά να πω ότι μου άρεσε η ιδέα, για μια σπάνια φορά, να μην κρίνεται κάτι τιτανοτεράστιο σε μια περιπέτεια του Doctor. Ναι, προφανώς οι ζωές της οικογένειας κινδύνευσαν, και φυσικά όλοι λυπούμαστε για τα κακόμοιρα τα δάση (ιδίως ο James Cameron) αλλά θέλω να πω ότι κανένας πλανήτης, καμιά ανθρωπότητα, κανένα σύμπαν, κανένα χωροχρονικό συνεχές δεν απειλήθηκε εδώ. Είναι ακριβώς το setting που ήθελα και περίμενα να δω από τη σειρά μετά την απίστευτη σεζόν που προηγήθηκε, της οποίας το φινάλε υπονόησε πως ο Doctor τώρα θα μικρύνει (προσωρινά, σαφώς) σε scale.
Τι άλλο μου άρεσε: Το πρώτο 15λεπτο. Το βρήκα φανταστικό, για την ακρίβεια. Χωρίς να μοιάζει καν να προσπαθεί, ο Moffat με είχε κάνει να βουρκώσω. (Που ΟΚ, το ξέρω, όχι κανένα επίτευγμα, αλλά και πάλι.) Ο Doctor ως φύλακας άγγελος αυτής της πληγωμένης οικογένειας, να διακοσμεί με μοναδικό γνώμονα το cool, σαν μεγαλόσωμος Peter Pan, αιώνιο παιδί που χάσκει μπροστά στις απεριόριστες δυνατότητες της καθημερινότητας να δημιουργεί φανταστικές καταστάσεις από το τίποτα. Και στο κέντρο, τα δύο παιδιά που δεν ξέρουν πως ξημέρωσαν τα Χριστούγεννα που πήραν τον πατέρα τους μακριά από αυτούς, και μια μητέρα που σιωπά και υποφέρει και πεθαίνει μέσα της όταν βλέπει τη χαρά στα πρόσωπά τους.
Γιατί να είναι χαρούμενα;, αναρωτιέται ο Doctor, βάζοντας λόγια στο διαλύμμένο της βλέμμα, όταν μένουν μόνοι. Γιατί θα είναι λυπημένα αύριο, απαντά μόνος του.
Απλά υπέροχο.
Και η κατάληξη, κάτι σαν μισή ώρα αργότερα, εξίσου δυνατή. Η ίδια αυτή η δυνατή (για τα παιδιά της) χήρα, με τη δύναμη ενός άστρου (επειδή είναι Χριστούγεννα, geddit;) διαπερνά με το νου όλες τις αναμνήσεις που σημαίνουν για αυτήν σπίτι και βρίσκει τον άντρα της που είναι έτοιμος να πεθάνει επειδή δεν είχε τίποτα να τον καθοδηγήσει μέσα στο σκοτάδι. Και με το φως της, τον καθοδηγεί πίσω στο σπίτι.
Αν η στιγμή (όσο αναμενόμενη κι αν ήταν βάσει όοοολου αυτού του set-up) που ο Doctor φέρνει τη Madge έξω από το σκάφος για να της αποκαλύψει τον άντρα της, ζωντανό, αν αυτή η στιγμή δε σε έκανε να δακρύσεις και να συγκινηθείς τότε καλά να περνάς βλέποντας το Star Trek: Voyager.
Όλη η θεαματική της οικογένειας-τα-Χριστούγεννα δίνει τέλεια ασίστ στην τελευταία σκηνή του επεισοδίου, που επίσης, μέσα στο πλαίσιο της μυθολογίας της σειράς, ήταν εξαιρετικά συγκινητική: O Doctor βρίσκει το σθένος να χτυπήσει ξανά την πόρτα των Ponds. Οι οποίοι, όπως προκύπτει, τον περίμεναν, πάντα.
Φανταστικά πράγματα, αλλά τότε γιατί δε με ενθουσίασε το επεισόδιο;
Γιατί μετά τα πρώτα 15 λεπτά και πριν τα τελευταία 10, υπήρχε ένα κεντρικό στόρι, εκεί στον πλανήτη-Χριστούγεννα, με τα παιδιά και με τα δέντρα που μιλάνε και με την όξινη βροχή, υπήρχε όλο αυτό το τεράστιο, ανέμπνευστο, βαρετό, παντελώς δυσλειτουργικό μεσαίο μέρος που ήταν απλώς μέτριο.
'Κακό' δεν είναι μια λέξη που την χρησιμοποιώ συχνά για Doctor Who, πόσο μάλλον για Doctor Who του Moffat, κι εδώ έφτασα κοντά στο να το κάνω: Ο κεντρικός αφηγηματικός ιστός της ιστορίας είναι μια παντελώς μηχανική και βαριεστημένη ανακύκλωση μηχανισμών που ο Moffat έχει χρησιμοποιήσει ένα σωρό φορές. Όχι ότι δεν επανέρχεται διαρκώς σε παρόμοιες θεματικές ή εικόνες στις ιστορίες του, απλά εδώ έχεις μόνο αναμασήματα.
Λες και κάποιος είπε, Steven, καταπληκτική η 6η σεζόν, αλλά όσο σχεδιάζει τον επόμενο κύκλο που θα ξεκινήσει σε 7 χρόνια, χρειαζόμαστε ένα τόσο δα επεισοδιάκι για τα Χριστούγεννα. Και ο Moffat, σαν άλλος Timbaland της τηλεοπτικής συγγραφής, άνοιξε το συρτάρι με τα παραπεταμένα beats, διάλεξε 2-3, τα κόλλησε το ένα πάνω στο άλλο, και συνέχισε να γράφει Sherlock. (Που είναι φανταστικό by the way και θα επανέλθω τις επόμενες μέρες σε αυτό.)
Το φετινό Χριστουγεννιάτικο είχε έναν φανταστικό συναισθηματικό πυρήνα, και ως εκ τούτου δε μπορώ πραγματικά να το κακίσω. Αλλά όλα τα πρακτικά του στοιχεία είναι τόσο παράταιρα και μηχανικά που είναι πιθανώς όσο πιο κοντά έχει φτάσει ο Moffat στο να γράψει Doctor Who όπως ο RTD.
Κι όλα αυτά, τη στιγμή που το περσινό ήταν μακράν και χωρίς καν συναγωνισμό, το καλύτερο Χριστουγεννιάτικο επεισόδιο που έχει κάνει η σειρά ως σήμερα.
Δεν πειράζει. “So human!”, όπως θα έλεγε κι ο Doctor χαμογελώντας ενθουσιασμένος. Εξάλλου, είναι ο άνθρωπος εκείνος που σου φέρνει για δώρο μια πύλη σε μια άλλη διάσταση. Γι'αυτό και μόνο δεν αξίζει να τον λατρεύεις δίχως συνθήκες;
Εξάλλου περισσότερο με ενοχλεί που ακόμα δεν ξέρουμε πότε θα τον έχουμε ξανά κοντά μας.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου