Doctor Who: A Christmas Carol

Ο Steven Moffat γράφει το δικό του riff πάνω στην διάσημη ιστορία του Dickens. Απορείς γιατί δεν το είχε κάνει νωρίτερα.

Η υπογραφή του Moffat είναι αναγνωρίσιμη και σε αυτή την παραλλαγή του Σκρούτζειου μύθου, με τον κακιασμένο γέρο να δέχεται, τη νύχτα πριν τα Χριστούγεννα, μια σειρά επισκέψεων από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, που αλλάζουν την οπτική του για τον κόσμο. Ο Moffat έχει γράψει πολλές ιστορίες γύρω από το μοτίβο του παιδικού φανταστικού φίλου/ήρωα στο πρόσωπο του Doctor. Το είδαμε στο 'Girl in the Fireplace' της 2ης σεζόν, το είδαμε σε μεγαλύτερη εξερεύνηση σε όλη την 5η σεζόν. Όμως εδώ το ταίριασμα είναι αληθινά ιδανικό. Πώς κανείς δεν είχε εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες του μύθου του Doctor Who, για να μετατρέψει τον ίδιον στο πνεύμα των Χριστουγέννων; Ο Μoffat κάνει απλώς το προφανές ένα βήμα παραπάνω.

Βγάζει νόημα όχι μόνο ως ιστορία, αλλά και θεματικά. Αν κάτι έχει γίνει πια προφανές (εκτός του πόσο πολύ του αρέσει να παίζει με το χρόνο και με το κεφάλι μας) είναι το πόσο πολύ πιστεύει στην ανθρωπότητα ο Μoffat. Και ο Doctor φυσικά. Ποιος θα μπορούσε να είναι καλύτερος στο ρόλο του φαντάσματος; Και ποιος θα ήταν καλύτερος Scrooge από τον Michael Gambon, δηλαδή!

Βλέπεις τις πατούσες του Moffat σε κάθε βήμα αυτής της ιστορίας, από το φιλμάκι που ξαφνικά περιλαμβάνει τον Doctor ενώ οι νέες αναμνήσεις αρχίζουν να πλημμυρίζουν τον όλο και πιο ευαίσθητο Sardick, μέχρι το απόγειο του επεισοδίου, το εκπληκτικό “Then show me the future” - “I am showing to you right now.” Φανταστικό spin στην ιδέα του ghost of the Christmas future, αντάξιο της φαντασίας και του συναισθήματος που συναντάς στην καρδιά κάθε ιστορίας του Moffat στη σειρά.

Αυτή η βασική σχέση ανάμεσα στον Doctor, τον Sardick παιδί και τον Srooged Sardick, και το πώς ο ένας επηρέαζε διαρκώς τον άλλον, είναι και το στοιχείο που με κέρδισε σε αυτή την εντελώς Χριστουγεννιάτικη ιστορία. Όσο σκέφτομαι το επεισόδιο, τόσο μοιάζει κάπως ξένο το όλο στόρι με την Katherine Jenkins- η όλη ιδέα του ρομάντζου μία-παραμονή-Χριστουγέννων-τη-φορά με μια κοπέλα που έχει ακόμα μετρημένες μέρες ζωής, ενώ έχει ζουμί, θα μπορούσε να είναι το επίκεντρο ενός επόμενου Christmas Special. Δε λέω ότι δε με είχε όσο παρακολουθούσα, αλλά ίσως σε σημεία να ήταν λίγο too much, ίσως να ήταν και λίγο αταίριαστο, να έκλεβε ελαφρώς το focus από αυτό που πραγματικά ήταν η ουσία του επεισοδίου.

Όμως από την άλλη, αυτό είναι κάτι που πάντα αγαπώ στον Moffat. Δε θα δεις ποτέ μια ιστορία του που νιώθεις πως βαστάει κάτι κρυφό, στο συρτάρι. Κάθε φορά τα δίνει όλα, σα να προκαλεί τον εαυτό του. Πως όχι, δε θα απλώσει μια ιδέα σε ένα ολόκληρο επεισόδιο, παρά θα ρίξει τώρα στο τραπέζι ό,τι χαρτί έχει, και την επόμενη φορά θα σκεφτεί κάτι -ακόμα- καλύτερο.

Εξάλλου, το βλέπεις αυτό στους κόσμους που πλάθει κάθε φορά. Χωρίς την ανάγκη να γίνεται κάθε φορά και πιο φωνακλάς, πιο grande. Δες τι όμορφη ιστορία που ήταν αυτή, κι ας μην περιλάμβανε κανένα alien invasion, κανένα τέλος του κόσμου. Με μικρές, ξεχωριστές πινελιές, κάνει την κάθε του ιστορία να μοιάζει νέα, σε επίπεδο ιδεών, συναισθημάτων και εικόνων. Ένας γκρινιάρης γέρος με father issues κι έναν καρχαρία στο υπνοδωμάτιό του, αρκεί.

~-~

Σχόλια:

> Δε σχολίασα την Karen Gillan. Οπότε, "Θεέ μου, πόσο μίνι είναι το μίνι της Karen Gillan OMG OMG OMG." Αυτό ήταν ένα σχόλιο για την Karen Gillan.

> “Yeah, he gets all the credit. Which... is actually fair enough if you think about it.” Good sport o Rory, τον πάω τον κακομοιρούλη.

> Ο οποίος βλέπω πως παίρνει πλέον και title card billing, άρα πλέον τον μετράμε επισήμως ως companion και ως series regular.

> Πάντως εντάξει, όλα καλά και όμορφα και Χριστουγεννιάτικα, αλλά η θέα της Katherine Jenkins να τραγουδάει όπερα σε αυτό το sonic μικρόφωνο μάλλον είναι low point για τον Doctor των Moffat/Smith. Sorry.

> Δε θέλω πάντως να φανεί ότι δίνω έμφαση σε κανα-δυο σημεία που μπορεί να βρήκα λίγο φάλτσα, no pun intended. Γιατί τελικά, όπως είπε κι ο αδερφός μου όταν τελείωσε το επεισόδιο, “επιτέλους, κάποιος έπρεπε να γράψει σωστά αυτή την ιστορία.”

> Φυσικά είχαμε και το πάντα exciting trailer της επερχόμενης 6ης σεζόν, για το οποίο δε θα κάνω ξεχωριστό ποστ, αν και ίσως το σήκωνε. Μπορείς να το δεις εδώ, είναι φυσικά φανταστικό, και αυτό το επεισόδιο με την River Song θέλω απλά να το δω τώρα.

> Όχι; Καλά. Άνοιξη λοιπόν. Whatever (whenever) that means.

.