PilotWatch: Touch

“Touch me where the bomb is!”

Λίγα λόγια για την επιστροφή του Jack Bauer στη μικρή οθόνη.

Η σειρά είναι από την ιδιοφυία πίσω από το Heroes, τον Tim Kring (*) αλλά όλοι την περιμέναμε κυρίως για την επιστροφή του Kiefer Bauer στην οθόνη μας.

(*Ironic statement.)

Είναι πάντα πρόβλημα όταν επιστρέφεις μετά από έναν τόσο εμβληματικό ρόλο όσο ο Jack Bauer τόσο σύντομα (και γενικότερα, πόσο μάλλον τόσο σύντομα) και το γιατί φαίνεται αρκετά εδώ. Ο Jack παίζει τον Kiefer που παίζει τον Martin Bohm, το οποίο ακούγεται σαν Bomb, εκ του TELL ME WHERE THE BOMB IS. O Kiefer Bomb όμως εδώ δεν είναι ένας αγροίκος πράκτορας με χαλασμένη ηθική πυξίδα, αλλά ένας φιλήσυχος χήρος που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τον 11χρονο γιο του πηδώντας από δουλειά σε δουλειά. Καταλαβαίνεις πώς μπορεί να είναι πρόβλημα όταν τον ακούς να λέει “dammit” και στο μυαλό σου αντηχεί το τικ-τικ ενός ρολογιού με κίτρινους ηλεκτρονικούς χαρακτήρες να αναβοσβήνουν.

H μεγάλη δυσκολία που αντιμετωπίζει ο Jack Bohm είναι ότι η γυναίκα του πέθανε την 11η Σεπτεμβρίου και ο γιος του δε μιλάει και αγγίζει κανέναν και ποτέ. Είναι εμφανές ότι το Hollywood έχει περάσει από την εποχή όπου έβγαζε σκληρές, σκοτεινές ιστορίες με σκληρές, δύσκολες αλήθειες από αυτό το υλικό, σε μια εποχή όπου αισθάνεται άνετα με το να παράγει συναισθηματικές σαχλαμάρες κάποιες εκ των οποίων σκοράρουν και υποψηφιότητες Καλύτερης Ταινίας στα Όσκαρ.

Το Touch δεν είναι σαχλαμάρα (όχι απαραίτητα δηλαδή) αλλά αυτή ήταν μια γενικότερη παρατήρηση. Το πρόβλημα είναι πως δεν είναι τρομερά συναρπαστική. Βασίζεται στην ιδέα πως εγώ ως θεατής θα βρω ενδιαφέρουσα μια ακολουθία σκηνών όπου άνθρωποι γράφουν/διαβάζουν/ακούν/πληκτρολογούν αριθμούς σε χαρτιά και κινητά προς ένα μάτσο προβλέψιμων συγκινητικών resolutions. Ας πούμε ότι δε με βλέπω να χάνω και τον ύπνο μου.

Οι αριθμοί προέρχονται από τον 11χρονο Jake, ο οποίος -μας εξηγεί ο κλασικός σοφός γέρος- είναι διαφορετικός, αλλά όχι με τον τρόπο που νομίζαμε: Είναι διαφορετικός με την έννοια ότι μπορεί να δει τον κόσμο ως μια αλληλοεπηρεαζόμενη αλληλουχία καταστάσεων, προσώπων, πραγμάτων, και οι αριθμοί που του έρχονται είναι ο τρόπος του για να βλέπει τις συνδέσεις και να τις εκφράζει. Ο Jake βρήκε μόνος του την ακολουθία Φιμπονάτσι και ο Martin Bauer κοιτάζει τις εικόνες κάτι ανανάδων που του δίνει ο Danny Glover (που παίζει το ρόλο του σοφού γέροντα) και καταλαβαίνει. Ή κάτι τέτοιο.

“Electromagnetic energy and connections!” Well there you go.

(Εγώ πάντως όταν πήγαινα πρώτη γυμνασίου είχα ανακαλύψει μόνος μου το τρίγωνο του Πασκάλ αλλά κανείς δεν είπε στους γονείς μου ότι είμαι πιο εξελιγμένος. Ούτε καν 20 δεν είχα πάρει στο τρίμηνο. Έξαλλος ήμουν.)

Πέραν της πλάκας: O Kring εδώ έχει πάρει ουσιαστικά το concept της ύπαρξης του Dr. Manhattan από το Watchmen και το έχει ντύσει με αχρείαστο μπλα-μπλα και συναισθηματισμό. Σου λέει βασικά ότι ο μικρός Jake, όπως και το Μεγάλο, Έξυπνο Στρουμφ του Alan Moore, μπορεί να δει τις μαθηματικές δομές πίσω από τα πάντα, να τα ερμηνεύσει σε επίπεδο θεμελιώδες, άρα να ξέρει τι έρχεται μετά. Ουσιαστικά γνωρίζει εν δυνάμει τα πάντα - ό,τι έχει συμβεί, ό,τι συμβαίνει, ό,τι πρόκειται ποτέ να συμβεί. Είναι μια φανταστική ιδέα για κεντρικό χαρακτήρα και για σειρά.

Μόνο που δεν εμπιστεύομαι καθόλου τον Tim Kring με αυτήν.

Ο άνθρωπος απέδειξε με το Heroes ότι (εκτός από φρικτός σεναριογράφος και showrunner) δεν μπορεί να είναι συνεπής πάνω σε ένα concept. Περιμένω εναγωνίως τη στιγμή που ο Jake θα δει ένα μέλλον που ανεξήγητα θα αποτραπεί από τον Jack Bomb. Ακόμα όμως και χωρίς να φτάσει ποτέ η σειρά στα άσχημα lows του Heroes, το πρόβλημά μου είναι άλλο: Σίγουρα, δε μπορεί, κάπου να μην υπάρχει κάτι ελαφρώς πιο ενδιαφέρον να κάνεις με ένα τέτοιο concept από την καλή πράξη της εβδομάδας; Από την άλλη, θα ήθελα να είναι το Touch κάτι πιο φιλόδοξο; Όχι, γιατί θα γκρεμοτσακιζόταν όπως το Heroes και σύντομα θα είχαμε ένα μοντέλο του Maxim να ξελογιάζει τον Kiefer Bauer ο οποίος θα είχε καταληφθεί από μια Γιαπωνέζα στρίπερ.

(Η κλισέ παγκοσμιότητα της ιστορίας είναι άλλο ένα αποτύπωμα της υπογραφής του Kring. Είναι τελικά ένας αυθεντικός UnGood TV auteur!)

Δυστυχώς ο Kring είναι αυτός που είναι. Το Touch, όπως αφήνει να φανεί αυτός ο πιλότος, είναι μια καλή-όχι-τρομερή σειρά που ενώ θα ήθελες να είναι πιο φιλόδοξη, ταυτόχρονα σκέφτεσαι πως ίσως καλύτερα που δεν είναι.

Επιστρέφει τον Μάρτιο με μια σεζόν 12 ακόμη επεισοδίων, του εύχομαι καλή τύχη και θα τα ξαναπούμε ίσως το καλοκαίρι αν 'το buzz' είναι θετικό μετά και το season finale.

.