Ο ήρωας του 1%: H πτώση του Dark Knight

[Το κείμενο είναι γεμάτο spoilers για το 'The Dark Knight Rises' από την αρχή ως το τέλος.]

Ξέρω με βεβαιότητα πως στο TDKR μου άρεσαν πολύ 3 πράγματα.

• Η πρώτη σκηνή μάχης στους υπονόμους με τον Bane και τον Batman, με δύο larger than life φιγούρες να μάχονται γροθιά με γροθιά, μέχρι που οι γροθιές του ενός σπάνε τον άλλον και ένιωσα μια αίσθηση φόβου ίσως για μοναδική φορά σε όλη τη διάρκεια της ταινίας,
• Όταν στη διάρκεια της βλακώδους αποκάλυψης της αληθινής ταυτότητας της Miranda Tate είδαμε το 'διορθωμένο' flashback από το Pit, ο Bane του Tom Hardy δε φοράει αυτή την ηλίθια περιοριστική μάσκα, κι έτσι βλέπουμε το βλέμμα ελπίδας και απορίας και δέους καθώς κοιτάει ψηλά, προς το φως, την μικρή να πετυχαίνει την Αδύνατη Απόδραση,
• Και η Anne Hathaway.
• (Α, κι ο Michael Caine.)

Τα των ηθοποιών τα προσπερνάω λίγο (η Hathaway για κάποιο λόγο πίστευα πως θα ήταν χάλια, αντιθέτως σε κακογραμμένο ρόλο καταφέρει να δώσει χαρακτήρα, και σεξ απίλ, και πονηριά, και ευαισθησία - για τον Caine θα επανέλθω, αλλά τελοσπάντων, κλαίει τρομερά ο άτιμος) γιατί τα δύο πρώτα είναι δύο ακόμα περιπτώσεις σκηνών ανθολογίας, σκηνών που ο Nolan ανέκαθεν ήξερε να συλλαμβάνει. Σκηνές που καιρό μετά, μου είναι δύσκολο να σταματήσω να σκέφτομαι ως εικόνες που δημιούργησαν δέος- που μπορούν σχεδόν να χτίζουν χαρακτήρες και ατμόσφαιρα από το τίποτα.

Ο Nolan είναι τρομερός σε αυτό, οι εικόνες του πάντα με καθήλωναν, και ήταν πάντα αρκετές ώστε να μην αφήνουν ακόμα και τις 1-2 πιο μέτριες ταινίες του να γίνουν κακές. Όμως με το TDKR o Nolan έχει ολοκληρώσει πλέον τη μετάβαση που δυστυχώς υποπτευόμουν 2 χρόνια πριν με το 'Inception': Προς ένα σινεμά όπου δεν έχει σημασία το περιεχόμενο, δεν έχει σημασία ο χαρακτήρας, η θεματική και ιδεολογική συνέπεια, ή μια πλοκή που να βγάζει νόημα ή λίγη ψυχή ή τελοσπάντων οτιδήποτε ουσιαστικό. Προς ένα σινεμά δηλαδή όπου το μόνο που έχει σημασία είναι ο επιφανειακός θαυμασμών κενών εικόνων, φτιαγμένων με όλο και περισσότερη μαεστρία (και όλο και λιγότερη αλήθεια) προς τέρψη ενός κοινού που θέλει Μεγαλύτερο, Εντυπωσιακότερο, Σοβαρότερο, Κυνικότερο.

"Και τώρα ας σοβαρευτούμε λίγο."

To 'The Dark Knight Rises' είναι πρώτη φορά που νιώθω, ειδικά στο πέρασμα του χρόνου μετά την προβολή (είδα την ταινία πριν 1 μήνα, και στην πορεία των ημερών τα προβλήματά της με ενοχλούν όλο και περισσότερο), πως ο Christopher Nolan γύρισε μια κακή ταινία.

Θέλεις ή δε θέλεις

Βλέποντας τις ταινίες της τριλογίας μαζεμένες, παρατηρούνται αντιθέσεις στη συνέχεια του χαρακτήρα που κάπου κουράζουν, αλλά στο TDKR μιλάμε για το αποκορύφωμα. Κάθε τρεις και λίγο στη διάρκεια της Νολανειάδας είναι λες και κάποιος αλλάζει γνώμη για το αν τελικά η Gotham χρειάζεται αυτό τον ρημάδη τον Batman ή όχι. Από κοντά, ο συμπαθής και τίμιος και κλαψιάρης Alfred είναι λες κι υπάρχει εκεί απλώς για α) να κλαίει, β) να παριστάνει το ηθικό αντίβαρο της όποιας κατεύθυνσης βολεύει να πάρει τη συγκεκριμένη στιγμή ο χαρακτήρας του Bruce και γ) να κλαίει.

(Η σκηνή με το καμμένο γράμμα της Rachel; Ναι, νόμιζα ότι αυτό θα σε έκανε Batman όταν μάλλον ήταν επικίνδυνο να γίνεις Batman ή και ίσως θα σε κάνει να μη θες να είσαι Batman όταν πρέπει να γίνεις Batman οπότε το έκαψα αλλά τώρα τελικά σου λέω τι ήταν.)

ε και τελικά του είπα γίνε μπάτμαν αλλά μου λέει εκείνος ναι η ρέιτσελ όμως και τότε λέω εντάξει εντάξει μη γίνεις και μετά η γκόθαμ ήταν ήρθε ο μπέιν και του λέω πάρε το γράμμα αλλά μου λέει όχι όχι και του λέω ναι η ρέιτσελ και τότε ο μπέιν όμως η γκόθαμ σε χάος και ντάξει μου λέει και τότε πήρε τα αυτιά της νυχτερίδας και αυτό ακριβώς τίποτα άλλο

Στην αρχή της ταινίας, πολύ απλά, η Gotham εμένα μια χαρά μου φαινόταν. Η ταινία κάνει ό,τι μπορεί για να μας πείσει πως το φρικτό ψέμμα στο τέλος του 'Dark Knight' είχε ως αποτέλεσμα κάτι άσχημο να ψηθεί στην κοιλιά μιας πόλης πλέον χορτασμένης, αλλά ειλικρινά, αυτό δεν προκύπτει από τίποτα στην οθόνη. Θυμάστε πώς ήταν η Gotham στις προηγούμενες ταινίες και πώς είναι εδώ; Η 'πτώση' της πόλης είναι ό,τι πιο forced έχει απεικονίσει ο Nolan σε αυτή την τριλογία.

Κι αν είναι η αγάπη αμαρτία

Ο Bane δεν είναι παράγωγο μιας ψευδο-ευημερίας της Gotham. Ο Bane είναι ένας μισθοφόρος που ερωτεύτηκε ένα νεαρό αγοροκόριτσο (eew) που μεγάλωσε για να γίνει μια μυστηριώδης Γαλλίδα, για κάποιο λόγο, και γι'αυτό ήρθε να ολοκληρώσει το σχέδιο καταστροφής της -τότε παρηκμασμένης- Gοtham που σκέφτηκε ο Liam Neeson πριν δύο ταινίες, απλώς επειδή έχει κάψες για την κόρη του.

Φίλε, η ανατροπή με την Talia ήταν πραγματικά βλακώδης.

Όλη η ταινία στήνεται πάνω στον Bane, σε επίπεδο -ας το πούμε τώρα και βλέπουμε- ιδεολογικό, μέχρι καθαρά τη δομή της πλοκής. Σε όλο το πρώτο μισό όπου η ταινία παρακολουθεί 63 διαφορετικούς χαρακτήρες και είχα βαρεθεί τη ζωή μου, ο συνδετικός ιστός είναι η ιστορία του Bane. Ο Hardy είναι όσο καλός μπορεί να είναι κάποιος πίσω από ένα τόσο ill-conceived set-up απεικόνισης χαρακτήρα (σοβαρά παιδιά, απλά τραβήχτε του τις σωλήνες από τη μάσκα), πίσω από αυτό το πλαστικό φίμωτρο, πίσω από την ο-Darth-Vader-έχει-πυρετό-και-καταρροή φωνή που του δώσανε. Και οι σκηνές του είναι οι πιο συναρπαστικές της ταινίας, αν όχι απλά και καθαρά οι πιο όμορφες.

Τότε γιατί ένιωσε την ανάγκη ο Nolan να υποσκάψε με τέτοιο τρόπο τον αληθινό πρωταγωνιστή της ταινίας του με αυτή την ανόητη αποκάλυψη στο τέλος; (Την οποία btw όποιος άνθρωπος διαβάζει κόμικς θα πρέπει να την είχε για σίγουρη από βασικά πριν καν αρχίσει η ταινία.)

"Τα έκανα όλα για να κερδίσω την αναγνώριση του μπαμπά μου."

Κι αν αυτά είναι απλώς λάθος αποφάσεις, η τελική μοίρα του Bane είναι σχεδόν προσβλητική. Είμαι σίγουρος πως αν ρωτήσεις 20 ανθρώπους με το που βγουν από την ταινία τι απέγινε ο Bane, οι μισοί τουλάχιστον δε θα είναι σίγουροι πότε τον είδαμε τελευταία φορά και πώς έκλεισε η ιστορία του. Ο Bane ξεπαστρεύεται στο background της σκηνής εισόδου της Catwoman, λαμβάνοντας μικρότερη σημασία από την 'κουλ/γαμάω' ατάκα της Hathaway και των 'κουλ/γαμάω' όπλων της Bat-μηχανής της.

Σοβαρά, έτσι πεθαίνει ο Bane. Ο Nolan δε δίνει μία. Δεν τον νοιάζει ούτε ο Bane, ούτε η ιδεολογία του, ούτε τίποτα. Σου πετάει 'κουλ/γαμάω' σκηνές στη μούρη και δε τον νοιάζει καν να τις συνδέσει με τρόπο που να βγάζει νόημα.

(Ε)

Η ανατροπή με την Talia/Miranda εκτός από ανόητη, ήταν και στείρα επανάληψη της ακριβώς ίδιας ανατροπής που υπήρχε στο τελευταίο act του 'Batman Begins' με την αληθινή ταυτότητα του Ra's. Το χειρότερο; Δεν ήταν το μόνο τρικ που ανακύκλωσε ο Nolan σε αυτή την ταινία.

Ένα σωρό βασικές σεκάνς θύμιζαν best-of του σκηνοθέτη, όμως η χειρότερη περίπτωση ήταν το φινάλε. Αυτό το απίστευτα πρόχειρο φινάλε, με τον Batman να πιλοτάρει μακριά από την Gotham μια πυρηνική βόμβα (για την οποία θα επανέλθουμε) αφού έχουμε βεβαιωθεί πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος (επειδή στο sci-fi σύμπαν του Batman φυσικά ο αυτομάτος πιλότος είναι κάτι κατανοητά δύσκολο να συμβεί), αλλά τελικά αποκαλύπτεται στο τσάτρα-πάτρα μοντάζ του τελευταίου τρίλεπτου πως τελικά Ώπα, υπήρχε!

Κι έτσι ο Batman βούτηξε στη θάλασσα (και γλίτωσε από τη ραδιενέργεια της έκρηξης επειδή, φυσικά, είναι ο Batman) και το έσκασε στη Φλωρεντία με την Selena. Ή μήπως όχι;

Nolan; Άσε μας ρε φίλε. Το μόνο χειρότερο από ένα υπολογιστικά ασαφές φινάλε (όπως του 'Inception') είναι ένα φινάλε που προσπαθεί να είναι υπολογιστικά ασαφές αλλά δεν τα καταφέρνει απόλυτα.

Θα σου κλωτσήσω τη σβούρα στη μούρη να δεις για πότε θα ξυπνήσεις από το όνειρο.

Ακόμα και αγνοώντας την παράμετρο του "επιβίωσε όντως ή είναι όλα στη φαντασία του Alfred" (και πραγματικά, ας την αγνοήσουμε πληζ), το φινάλε είναι για να απορείς. Ύστερα από όλο το χαμό για το αν η πόλη χρειάζεται ή θέλει ή δε θέλει ή έχει ανάγκη ή δε ξέρω-γω-τι, έναν ήρωα/τιμωρό/προστάτη/σύμβολο, ο Batman σώζει την Gotham από τη βόμβα και... τι; Το σκάει στη Φλωρεντία με μια αμφιβόλου χαρακτήρα γκόμενα που γνώρισε πριν τρία δευτερόλεπτα; Wha...; "Είτε πεθαίνεις σαν ήρωας είτε το σκας στη Φλωρεντία με το γατίσιο γκομενάκι";

Να μας πει τη γνώμη του ίσως ο στιβαρός Alfred. Χωρίς να κλαίει, αν είναι εύκολο.

Occupy Gotham

Και τελοσπάντων πόσο σίγουροι είμαστε ότι έσωσε τη Gotham; Γιατί εμένα από την ταινία αυτό που μου έμεινε ήταν ότι ο αληθινός κακός δεν ήταν ο κακομοίρης ο Bane, αλλά απλός κοσμάκης. Ξέρεις ρε παιδί μου, ο μεροκαματιάρης Γκοθαμίτης, που φιλάει τη γυναίκα και το παιδί του, χτυπάει την κάρτα του για να πάει για δουλειά, συμμετέχει σε επιχειρήσεις μαζικής δολοφονίας και κατάλυσης του πολιτεύματος, γυρνάει κουρασμένος σπίτι για να χαζέψει λίγο κανά σίριαλ, αυτός, ο απλός τίμιος λαουτζίκος.

Η ευκολία με την οποία οι άνθρωποι της Gotham συντάσσονται στο πλευρό του Bane είναι τρομακτική όχι από μόνη της (είναι πολλές οι αντίστοιχες 'ευκολίες' στο σενάριο, από το πόσο γρήγορα κι εύκολα επιστρέφει ο Bruce από το Πακιστάν μέχρι, ξερωγώ, το πόσο γρήγορα ΤΟΥ ΚΟΒΟΥΝ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙ, οπότε πες ιδεολογικά τουλάχιστον η δαιμονοποίηση του λαού αθωώνεται λόγω γενικότερης τεμπελιάς και προχειρότητας), αλλά επειδή είναι μέρος μιας ευρύτερης οπτικής του Nolan στη συγκεκριμένη ταινία.

Στο τέλος του 'Dark Knight' ας πούμε, δύο άνθρωποι κάθισαν και αποφάσισαν ότι ο στόκος λαός είναι καλύτερο να πιστεύει σε ένα παραμύθι από το να αποδεχτεί μια σκληρή αλήθεια. Στο TDKR το 99% γίνεται ευθέως ο villain, στηρίζοντας με ποικίλλους τρόπους τα σχέδια διάλυσης της Gotham από τον Bane - τα οποία apparently συμπεριλαμβάνουν από 'να τους γαμήσουμε τα χρηματιστήρια!' μέχρι 'let's nuke this fucker!'. Εμπφ, εντάξει, ΟΚ. Εσύ είσαι ο villain. Υποθέτω θα έστριβες και μουστάκι αν δεν είχες το φίμωτρο.

Αλήθεια, υπάρχει οποιοσδήποτε οργανικός λόγος να υπάρχει το όλο 'Occupy Gotham' κομμάτι μες στην ταινία πέραν του ότι αποτελεί κυνική εκμετάλλευση μιας 'τωρινής' κατάστασης; (Όπως πχ η παρακολούθηση στο 'Dark Knight', που δεν προσέφερε τίποτα ουσιαστικό.) Είναι μια ταινία για το σήμερα, με τον φτηνότερο δυνατό τρόπο.

Τελικά, την ημέρα τη σώζει η πλουτοκρατία (ο Bruce, οι φίλοι του, οι 'ιεροί' γονείς του, που στηρίζουν την πόλη με τρόπο ουσιαστικό, όχι αηδίες) και η αστυνομία, που τα βάζουν θαρραλέα με τον Bane και τον στρατό από άμυαλα λέμινγκς που μου ήθελαν και επανάσταση. Και πρόσεξε πως η προσέγγιση της μάζας από τον Nolan εφαρμόζεται παντού: Οι 'αστυνομικοί' παγιδεύονται στα λαγούμια όλοι μαζί, σαν όχλος με hive mind, και όταν απελευθερώνονται επιτίθεται στον Bane πάλι όλοι μαζί, ένα μπουλούκι σε ένα στενό, γιούρια. Φαίνεται κι από το πώς η κάμερα του Nolan αδιαφορεί πλήρως για τον Άνθρωπο, είτε είναι με τους καλούς, είτε με τους κακούς.

"You were made to be ruled."

Αλλά μισό. Θυμάστε στο 'Dark Knight' τη σκηνή με τα δύο φέρι, που το ένα έπρεπε να προλάβει να ανατινάξει το άλλο αλλά τελικά ο ανθρωπισμός υπερίσχυσε και κανείς δεν ανατίναξε τον άλλον; Πώς συνδέεται αυτό με τα πρόβατα του 99%, του Bane, του Occupy Gotham; Είπαμε και παραπάνω. Δεν τον ενδιαφέρει τον Nolan. Δεν έχει άποψη επί του θέματος. Ό,τι κάτσει.

Όλοι για έναν

Από την άλλη, ένα ακόμα πράγμα που μου άρεσε στην ταινία ήταν η παράξενη απόφαση του Nolan να επιλέξει μια ανορθόδοξη οδό για να κλείσει την τριλογία, απλώνοντας την αφήγηση σε μισή ντουζίνα χαρακτήρες. Θεωρητικά είναι ωραία ιδέα: Φτιάχνοντας μια ταινία για την Gotham, στηρίζεις το όλο θεώρημα του πώς η πόλη αυτή έχει επηρεαστεί από την απουσία του ήρωα τιμωρού της.

Πρακτικά όμως συνέβη κάτι άλλο: Η Selena δεν αναπτύσσεται ποτέ πέραν του βασικού σκελετού 'πονηρούτσικη γυναίκα αλλά και λίγο συναισθηματική γιατί είναι γυναίκα ΟΚ', και νομίζω σε κάποια φάση απλά ξεχάσαμε ότι υπήρχε η Juno Temple. Ο Robin-που-δε-τον-λέμε-Robin, σόρι έχει περάσει ένας μήνας που την είδα την ταινία κιόλας, δε θυμάμαι τίποτα από αυτόν, απλά ότι είχα βρει συμπαθή τον χαρακτήρα του παρότι ήταν εμφανές από πριν καν αρχίσει η ταινία, όπως και με την Tate, ποια ήταν η πραγματική του ταυτότητα. Και σόβαρά, "Robin" σαν middle name;

(Αυτή η προσπάθεια του Nolan να ζει σε έναν υπερηρωικό κόσμο όπου ένας τύπος με αυτιά νυχτερίδας από καουτσούκ βάζεις φωτιές σε σχήμα νυχτερίδας σε τριώροφα κτίρια, αλλά να μην λέει τον Batman, Batman, την Catwoman, Catwoman, τον Robin, Robin... ε, σόρι, είναι αστεία.)

Εγκαταλειμμένο character concept για τον χαρακτήρα 'Παρουσιαστής Τηλεπαιχνιδιού'. 

Μετά. Ο Gordon βασικά δεν υπάρχει στην ταινία, περνάει σχεδόν όλες του τις σκηνές καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου την ώρα που έχουν τον Matthew fuckin' Modine να αλωνίζει. Τον Matthew Modine! (who SUCKS.) Και φτάνουμε στο τέλος για να ρωτήσει ο Gordon τον Batman, "Ποτέ δεν έμαθα ποιος είσαι." LOL ρε φίλε, άσε μας ήσυχους. Ο Robin-που-δεν-τον-λένε-Robin το κατάλαβε από πριν αρχίσει η ταινία, στο ίδιο δηλαδή χρονικό σημείο που όλοι καταλάβαμε τα πάντα για το φιλμ.

Τι άλλο; Έχουμε τον Bane να είναι ο μόνος σοβαρά αναπτυγμένος χαρακτήρας της ταινίας μέχρι που έρχεται α) η βλακώδης ανατροπή και β) η Catwoman με το 'κουλ/γαμάω' μπαζουκομηχανάκι της για να τον εκμηδενίσουν. Η Miranda Tate είναι ένας ντοπιαστικός χαρακτήρας. Εμφανίζεται και κατά σειρά: Εξυπηρετεί πλοκή -> Κάνει σεξ με τον Bruce -> Εξυπηρετεί πλοκή -> Είναι η Talia.

Επίσης ο Alfred κλαίει όλη την ώρα, ως βασικό του function.

Και τέλος, ο Bruce. Μέσα σε όλο τον παραπάνω υπερπληθυσμό χαρακτήρων και ιστοριών, χάνεται η ευκαιρία να γίνει κάτι αληθινά ενδιαφέρον με τον Bruce. Ακούμε όλους να λένε για το πώς ζει 8 χρόνια τώρα σαν ερημίτης, αλλά δεν το νιώθουμε ποτέ. Τον βλέπουμε καθώς 'βελτιώνεται'. Το σοφό ρητό λέει "Show, don't tell", και καλά κάνει: Προσωπικά δεν έφυγα από αυτό το πρώτο act της ταινίας έχοντας κάποια αίσθηση του Bruce Wayne ως αποκομμένου από τον κόσμο.

"Πάλι ντιλίβερι, Master Bruce;" *κλαίει*

Η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να μας λέει ο Bruce αυτά τα 8 χρόνια πολεμούσε εξωγήινους στο πλάι του Green Lantern και θα μου φαινόταν εξίσου πιθανό. (Αν και οι εξωγήινοι δεν είναι αρκετά σοβαροί για το Ρεαλιστικό Σύμπαν του Nolan.)

Η περίπτωση Cronenberg

Πριν από πολλά, πολλά χρόνια, όταν ακόμα ανακάλυπτα τη μαγεία των υπερηρωικών κόμικς, συζητούσα με έναν φίλο που είχε εμπειρία από το μέσο (στον οποίο άρεσε πάρα πολύ το TDKR, by the way), και θυμάμαι ακόμα τι μου είχε πει για το 'Dark Phoenix Saga' του Chris Claremont: "Είναι η καλύτερη ιστορία του κόσμου αν τη διαβάσεις στα 14 σου." Φυσικά το έλεγε σαν απόλυτο θετικό, αν και πέρασαν λίγα χρόνια μέχρι να το καταλάβω απόλυτα αυτό - τότε ήμουν μόλις 19, χρειαζόταν μια μεγαλύτερη ηλικιακή απόσταση για να κατανοήσω τη φράση ως υπόκλιση που ήταν κι όχι ως σνομπάρισμα.

Ο Nolan, που το έχω ξαναπεί πολλές φορές αυτό, είναι ένας εκπληκτικός δημιουργός, ικανός να σου πάρει την ανάσα και να ψάχνεσαι μετά να πατήσεις ξανά στο έδαφος, έφερε της υπερηρωική μυθοπλασία σε ένα λίγο διαφορετικό επίπεδο. Την έβαλε σε άλλες συζητήσεις, έκανε κάτι πιο διαφορετικό, πιο σκοτεινό. Και στην τελική, πολύ καλά έκανε. Ειδικά από τη στιγμή που, με το 'Batman Begins' αλλά και με το 'Dark Knight' (στο δεύτερο εν πολλοίς χάρη στον Heath Ledger), μπορούσε αυτό να υποστηρίξει πολύ ικανοποιητικά.

(Κι ακόμα και τώρα δηλαδή, γύρισε μια ταινία την οποία βρήκα κακή, αλλά και πάλι είχα τη διάθεση -και τις αφορμές- να γράψω γι'αυτήν σχεδόν 3,000 λέξεις. Το 'Avengers' ας πούμε που και πολύ περισσότερο μου άρεσε, και το αγαπώ ήδη σαν ταινία, και το έχω δει 6 φορές, και αν δεν έρθει ο κόσμος τούμπα θα το βάλω #1 στα φετινά #blogoscars, ε, δεν έχω να γράψω για εκείνο 3,000 λέξεις. Οπότε kudos σε κάθε περίπτωση.)

Παρόλ'αυτά με το TDKR έφτασα σε ένα σημείο όπου ένιωθα πως απλώς έκανε την αφήγησή του αχρείαστα περίπλοκη και διάνθιζε τη βασική πλοκή του με buzzwords και ακουμπώντας έννοιες και τυχαίες παρατηρήσεις στο τραπέζι δίχως να έχει τη διάθεση να κάνει κάτι με αυτές. Ειλικρινά πιστεύω πως ο Nolan πρέπει να χαλαρώσει λίγο τη φάση του. Αυτή η ταινία είναι λες και φτιάχτηκε σαν αποτέλεσμα στοιχήματος: "Μπορούμε να πάρουμε τους υπερήρωες ακόμα πιο σοβαρά;"

"Νιάου, μπέιμπι."

Στη διάρκεια μιας πρόσφατης συνέντευξης για το 'Cosmopolis', ο David Cronenberg ανέφερε κάτι που δημιούργησε πολλές αρνητικές αντιδράσεις, μιλώντας για το superhero genre:

"It's adolescent in its core. That has always been its appeal, and I think people who are saying, you know, 'Dark Knight Rises' is supreme cinema art, I don't think they know what the fuck they're talking about."

Υπάρχει μια σκηνή όπου ο πάμπλουτος πλεϊμπόι που τις νύχτες ντύνεται νυχτερίδα επειδή πριν 35 χρόνια κάποιος σκότωσε τους γονείς του, ανταλλάσει γροθιές με μια δεσποινίδα ντυμένη με μια στολή φτιαγμένη από μπάλα του μπάσκετ, με κάτι αυτάκια γάτας πάνω στο κεφάλι της. Θέλω να πω, δε μπορείς να τα προσπεράσεις αυτά τα πράγματα. Δεν είναι το "2001", δεν είναι το "Zodiac", δεν είναι Wong Kar-Wai, δεν είναι ο γαμημένος "Κανόνας του Παιχνιδιού".

Είναι ο Batman.

Το πρόβλημα με το TDKR είναι ότι γεννιέται και πεθαίνει σε ένα άβολο μεσαίο διάστημα, και μάλιστα συνειδητά. (Γιατι επιμένω πως ο Nolan δε νιώθει σχεδόν τίποτα από αυτά που κάνει στην ταινία.) Δεν είναι adolescent fantasy, δεν είναι κινηματογραφικό high art. Δεν είναι ακριβώς camp, δεν βγάζει ακριβώς νόημα. Δεν είναι ιδιαίτερα καλό ως αγνό entertainment, δεν προσφέρει κάποια ουσιαστική κοσμοθεωρία ή κάτι αρκετά αληθινό ώστε να μετακινήσει κάτι μέσα σου. Για να είμαι ειλικρινής είναι μια ταινία που δεν έχω καμία διάθεση να ξαναδώ ποτέ μου.

^ αριστούργημα 10/10

Το πρόβλημα τελικά είναι ότι οι άνθρωποι δεν δίνουν αρκετό credit στις ιστορίες που μπορούν να είναι "οι καλύτερες του κόσμου αν τις διαβάσεις στα 14 σου".

.