Καθαρά για λόγους πληρότητας σε αυτό το σημείο, ένα σύντομο review για το μεσαίο επεισόδιο αυτής της mini-season.
Η φάση είναι πως, αν πρόκειται να μεταπηδάς από τη μία αυτοτελή ιστορία στην άλλη, κάπως έτσι είναι ο τρόπος για να το κάνεις. Δηλαδή, γιατί να μην έχεις ένα επεισόδιο γουέστερν μέσα σε όλα; Και μια και είμαστε στο γουέστερν, γιατί να μην έχει και cyborg μέσα;
Σε πρώτη φάση είναι λες και πλησιάζει το προηγούμενο σε βαθμό 'ας βάλουμε κι άλλα cool πράγματα μέσα', όμως αυτή τη φορά η σειρά συγκρατήθηκε σε πολύ πιο ανθρώπινα και αναγνωρίσιμα επίπεδα. Κυρίως επειδή αυτή τη φορά, η 'γαμάτη ιδέα' του επεισοδίου (ένας ανδροειδής κυνηγός εκτελεστής απειλεί μια απομονωμένη πόλη του Μεξικό) δένει άμεσα με το τι θέλει να επιτύχει το επεισόδιο σε ένα ευρύτερο φάσμα.
Αυτή η Doctor Who-παραλλαγή πάνω στην ιδέα του Gunslinger κρύβει από πίσω της άλλη μια παραβολή αμαρτίας και συγχώρεσης, όμως πολύ πιο ουσιαστικά δομημένη από το να παρουσιάζει ένα Μεγάλο Δίλημμα και να σε αφήνει να σκεφτείς τι θα έκανες εσύ ή αν δικαιολογείς εκείνον που παίρνει τη σκληρή απόφαση.
Συγκεκριμένα, φλερτάρει ξεκάθαρα με την ιδέα πως δεν υπάρχει σωστό και λάθος, καθώς μιλάμε για διαφορετικά πλαίσια. Ο κόσμος της Mercy(*) δεν σκέφτεται καν να αλλάξει το πώς βλέπει τον Γιατρό ακόμα κι αφότου μαθαίνει την απάνθρωπη αλήθεια για το παρελθόν του στον πόλεμο. Γι'αυτούς είναι σωτήρας, πάει και τελείωσε. Ποιος είναι ο οποιοσδήποτε που θα κρίνει ποια είναι η τιμωρία για κάποιον που σημαίνει διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους;
(* Και, ΟΚ εντάξει, αλλά τι φάση; Ο Lars von Trier την ονόμασε την πόλη σε αυτό το επεισόδιο;)
Το ότι δεν ήταν ο Doctor που έδωσε τη λύση, αλλά ο ίδιος ο Γιατρός, μπορεί να μοιάζει αρχικά σαν εύκολη λύση, αλλά στο ευρύτερο πλαίσιο της σεζόν, δεν είναι: Μόλις στο προηγούμενο επεισόδιο είχαμε μια δύσκολη απόφαση, δε θα ήθελα να δω μια τέτοια να έρχεται και κάθε βδομάδα. Εξάλλου, την απόφασή του ο Doctor την πήρε όταν άκουσε την Amy και πάτησε και πάλι στη Γη. Όχι πλέον ως κοσμικός δικαστής, αλλά ως ένας άνθρωπος ανάμεσα σε πολλούς.
Αυτή η όσμωση που συμβαίνει ανάμεσα στον Doctor και την Amy είναι πολύ ενδιαφέρουσα, ιδίως μέσα από το πώς εκφράζεται σε αυτά τα επεισόδια όπου η συνύπαρξή τους είναι υποτίθεται πιο αραιή. Κατά έναν περίεργο τρόπο σα να στερεύουν κι οι δύο από συναίσθημα όταν δεν είναι μαζί - η Amy γιατί πάντα περιμένει, νιώθωντας πως το ενδιάμεσο είναι απλά η αναμονή (ενώ είναι, ξέρεις, η ζωή), ο δε Doctor επειδή είναι μοναχικός και παντοδύναμος και εντάξει, καμιά φορά τυχαίνει να μπορείς να εξολοθρεύσεις ολόκληρα είδη και πολιτισμούς άμα γίνεις λίγο πιο υπολογιστικός από ό,τι πρέπει.
In short: Ωραίο αυτοτελές επεισόδιο, με πολύ καλή δουλειά στο να απαντύξει τα arcs των χαρακτήρων, ελάχιστα πριν αυτό που υποθέτω θα είναι ένα εκρηκτικό και δακρύβρεχτο turning point, λίγες μέρες από σήμερα. Can't wait.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου