Δεν μοιάζει με σειρά που θα δίνει υλικό για πολλά ποστ, αλλά έστω ένα μετά το δεύτερο επεισόδιο θέλω να το κάνω, επειδή μου άρεσε πολύ αυτό που είδα. Ήμουν έτσι κι αλλιώς θετικός απέναντι στον πιλότο, αλλά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πως ένα καλό setting θα μετουσιωθεί σε καλή σειρά.
Το Go On, κρίνοντας από το 2ο επεισόδιο, καταφέρνει και βελτιώνεται άμεσα, ακόμα και μετά από έναν καλό πιλότο. Μου αρέσει πολύ ο Matthew Perry στο ρόλο γιατί ισορροπεί ωραία ανάμεσα στην υπερ-ενεργητικότητα της αποφυγής και στον συναισθηματισμό της αποδοχής, και τα κάνει και τα δύο χωρίς να βγαίνει fake. Και είναι ωραίο το πώς το επεισόδιο βρίσκει τους τρόπους να πει κάποια βασικά πράγματα (κλισέ δηλαδή, αλλά αν το κάνει με ωραίο τρόπο χρησιμοποιούμε άλλη λέξη) βρίσκοντας έναν τόνο παρόμοιο με το πρώιμο Community, το οποίο είχα αγαπήσει ήδη προτού μεταλλαχθεί Στο Community - όταν δηλαδή ήταν απλώς μια σειρά από ανθρώπους που κανονικά δε θα είχαν κανένα κοινό στοιχείο, αλλά που σχηματίζουν ένα γκρουπ για να αντιμετωπίσουν μαζί τη δυσκολία ή την απώλεια.
(H σκηνή του screencap στην κορυφή ήταν και αστεία και γλυκιά - υπέροχη η συνεννόηση των δύο χαρακτήρων.)
Όμως, ειδικά ως sports fan που είμαι, ομολογώ ότι τη μεγαλύτερη απόλαυση στο επεισόδιο μου την έδωσε το φινάλε, όπου οι δύο θεατές απλώς σιωπούν για να απολαύσουν την μαγεία του ήχου στον αγώνα μπάσκετ. Κάτι η σκηνή με τα brackets στον πιλότο, κάτι οι ήχοι του Staples εδώ, κάτι οι αθλητές που έχει ήδη αρχίσει να κλείνει η σειρά για μελλοντικά επεισόδια, μου εγγυώνται εμένα προσωπικά (και των άλλων sports + pop culture φανατικών) πως θα έχω διαρκώς κάτι να απολαμβάνω.
Δεν είναι απλά το αθλητικό σκηνικό - είναι ότι οι συγγραφείς της σειράς δείχνουν να το κατανοούν, να το αγαπούν, και να μπορούν να δείξουν τι είναι αυτό που κάνει γαμάτες αυτές τις μικρολεπτομέρειες των περιφερειακών στοιχείων των sports. Awesome.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου