Homeland: So it begins.

Μεγάλα spoilers μετά το άλμα για το φοβερό ξεκίνημα της 2ης σεζόν Homeland.

Ένα ωραίο του να βλέπεις επεισόδια έχοντας υπόψη ένα συγκεκριμένου τύπου hype (όταν η σειρά μπορεί να το σηκώσει και δεν είναι απλώς προϊόν φτηνού εντυπωσιασμού), είναι ότι τα απολαμβάνεις περισσότερο. Γνωρίζοντας πως το 2ο επεισόδιο της 2ης σεζόν θα με καθήλωνε, θα με έκανε να φάω τα νύχια μου, θα με έκανε να αναρωτηθώ 'μετά το λύκειο, τι' κι άλλα τέτοια, έκανε την εμπειρία πιο έντονη.

Κάθε φορά που η κάμερα έδειχνε κάμερες, αγωνιούσα.

Κάθε φορά που η κάμερα έτρεχε πίσω από την Carrie που έτρεχε, αγωνιούσα.

Κάθε φορά που η κάμερα στεκόταν παγωμένη πάνω σε πρόσωπα παγωμένα, αγωνιούσα.

Δεν υπήρχε στιγμή στη διάρκεια αυτού του επεισοδίου που δεν ήθελα να φάω τα νύχια μου από αγωνία: Οι συνομολίες της κόρης του Brody με το crush της, δημιουργούσαν σενάρια καταστροφής στο μυαλό μου. Το fundraiser της Inara δημιουργούσε σενάρια καταστροφής στο μυαλό μου. Η επιστροφή του άσπονδου φίλου του Brody δημιουργούσε σενάρια καταστροφής στο μυαλό μου.

(Δεν έχω αμφιβολία πως όλα αυτά θα παίξουν φυσικά το ρόλο τους, απλώς όχι ακόμα.)

Η ουσία είναι πως πέρασε μία ώρα και ήταν λες κι είχα δει επεισόδιο South Park. Απλώς, ξέρεις, σοβαρό.

Η άλλη ουσία είναι πως η σειρά αυτή τη στιγμή λειτουργεί σε ένα επίπεδο έντασης όπου όχι μόνο δεν είναι υποχρεωμένη να λειτουργεί, αλλά σχεδόν δεν έχει και το δικαίωμα. Είναι μόλις το 2ο επεισόδιο ύστερα από ένα συγκλονιστικό season finale, όταν κάθε λογής narrative απλώς μαζεύει τα κομμάτια ή/και τις δυνάμεις του, κι αντ'αυτού το Homeland πατάει κι άλλο γκάζι και ανατινάζει τη σειρά στον αέρα.

Από την πρεμιέρα ήδη φάνηκε πως δεν υπήρχε διάθεση για κωλοβάρεμα- ο χρόνο, οι συνέπειες, οι απαραίτητες διαδικασίες ώστε να έρθουν όλα εκεί που πρέπει, γίνονται άμεσα, πρακτικά εκτός κάδρου. Η Carrie επιστρέφει στο πεδίο της μάχης, ο Brody ξαφνικά είναι στη συζήτηση για να γίνει υποψήφιος αντιπρόεδρος, η mini-Brody πάνε σε σχολείο που έχει έναν ελιτίστικο αέρα που πολύ της βαράει άσχημα.

Όλα συμβαίνουν άμεσα, αλλά τίποτα δε μοιάζει ασφυκτικό. Κι αυτό γιατί σε αντίθεση με το 24 (και δεν είναι απαραίτητα αρνητικό για εκείνη τη σειρά αυτό το πράγμα, καθώς στόχευε σε κάτι ελαφρώς διαφορετικό) η ένταση και η αγωνία δεν προκύπτουν από τις εξελίξεις της πλοκής, παρά σε λιγοστές, επιλεγμένες στροφές. Όλα πηγάζουν από την εσωτερική ένταση των χαρακτήρων καθώς αυτή εξωτερικεύεται.

Στην πρεμιέρα της 2ης σεζόν είχαμε την σπουδαία στιγμή του ενστικτώδους “κι εμένα ο πατέρας μου είναι μουσουλμάνος” που με έκανε σχεδόν αληθινά να φέρω τα χέρια μπροστά στο στόμα από το αναπάντεχο της σκηνής. Λίγο αργότερα, όταν οι Brodies έχουν μια στιγμή ειλικρίνειας απέναντι στο όλο περιστατικό, η Jessica βροντάει το Κοράνι του Brody στο πάτωμα κι εκείνος αλλάζει χρώμα και έκφραση και γλώσσα σώματος, γιατί νιώθει σε κάθε τρίχα της ύπαρξής του πώς αυτό που μόις συνέβη είναι ανεπίτρεπτο. Το Κοράνι δεν πρέπει να ακουμπάει στο έδαφος.

Είναι μια μικρή στιγμή, αλλά σημαίνει τα πάντα. Ήταν σχεδόν εξίσου δυνατή με το τέλος του 2ου επεισοδίου της πρώτης σεζόν, όταν τον είδαμε για πρώτη φορά να προσεύχεται. Διότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσεις ως θεατής να βυθιστείς στην αλήθεια ενός 'κακού' όταν απέναντί του έχεις έναν ίδιας βαρύτητας αντίζηλο πρωταγωνιστής 'καλό'. (Ο Vic Mackey κι ο Tony Soprano κι ο Dexter Morgan κι όλοι αυτοί οι κύριοι δεν είχαν ποτέ ηθικό αντίβαρο που να εκπροσωπεί το 50% της δραματουργίας των ιστοριών τους.) Ο μόνος τρόπος να συμβεί, είναι όταν γράφονται σκηνές σαν κι αυτές, κι όταν ο Lewis τις παίζει με τον τρόπο που τις παίζει.

Όχι τις παίζει. Τις νιώθει.

Γι'αυτό είναι λίγο περίεργο που ένιωθα εξίσου προετοιμασμένος αλλά και μη προετοιμασμένος για την τεράστια εξέλιξη του 'Beirut is Back'. Ένα επεισόδιο γεμάτο στιγμές αγωνίας, τόσο στις απλές αλληλεπιδράσεις του Nick με τους πάντες (η σαφής αποκάλυψη των αληθινών κινήτρων του, πέραν αμφιβολίας, δεν πλήγωσε καθόλου τη σειρά, χάρη στη συνέπεια της ερμηνείας του Lewis), όσο και στο στόρι της Carrie.

Τώρα, όπως ανέφερα και στην αρχή, ήμουν πλήρως προετοιμασμένος να δω το Homeland να παίρνει κάπως το χρόνο του. Να αφήσει τους δύο ήρωές του να δράσουν παράλληλα προτού ενώσει τις ιστορίες σε κάποιο κομβικό σημείο αργότερα στη σεζόν. Δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένος για να δω τον Brody να προειδοποιεί τον Abu Nazir μέσα από την ίδια την αίθουσα της στρατηγικής παρακολούθησης του Πενταγώνου. Δεν ήμουν καθόλου έτοιμος να δω την Carrie να τρέχει για να σώσει τη ζωή της σε μια εκπληκτική σκηνή δράσης που κατάφερνε να μην κάνει τίποτα να μοιάζει ψεύτικο. Και κυρίως, δεν ήμουν έτοιμος να δω αυτό το φινάλε.

Δεν έχω ιδέα πού πάει η σειρά μετά την, πέραν πάσης αμφιβολίας, αποκάλυψη της ταυτότητας του Brody στον Saul. Υποθέτω πως εδώ όλα αλλάζουν. Όσα βλέπαμε ως τώρα ήταν η εισαγωγή. Δε γίνεται αλλιώς.

Ουσιαστικά, αυτά τα 2 πρώτα επεισόδια της 2ης σεζόν, ήταν υπερμεγέθη webisodes που ενώνουν την 1η με την αληθινή 2η σεζόν. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Όχι ότι έχω την παραμικρή υποψία για το τι μπορεί να συμβεί τώρα. Αλλά είναι εμφανές πως οι Gansa, Gordon και Johannessen μιλάνε πολύ σοβαρά αυτή τη στιγμή. Και μόλις αρχίσαμε.

Wow.

.