Spoilers και δάκρυα μετά το άλμα για το φινάλε αυτής της, ας πούμε, 7.1 σεζόν Doctor Who.
“I hate endings,” λέει ο Doctor στην αρχή του επεισοδίου σε μια διπλής σημασίας δήλωση: Από τη μία, ένα προφανές κομμάτι τραγικής ειρωνίας για το φινάλε της ιστορίας των Ponds, που ξέρουμε πως θα δούμε - και μαζί, ένα είδος φινάλε και για τον ίδιο τον Doctor και την προσωπική του διαδρομή με αυτούς.
Από την άλλη, έχουμε άλλη μια ειρωνία, που ξεφεύγει από κανέναν μας. Πως το Doctor Who είναι μια σειρά δομικά ανήμπορη να φτάσει σε ένα τέλος. Ακριβώς επειδή εκεί η Χολιγουντιανή ας πούμε νοοτροπία είναι τα διαρκή reboots, το Doctor Who είναι μια σειρά που δεν το έχει ανάγκη, άρα θα τη βλέπουμε να αναγεννάται σε συνέχειες, εις το άπειρο. (Υποθέτω κάποτε θα έρθει βέβαια το Τέλος, αλλά έτσι νόμιζαν και στα τέλη των '80s και να πού είμαστε τώρα. Οπότε ας μην ποντάρει κανείς σε αυτό.)
Οπότε αυτό που μένει, εκτός από επιμέρους γαμάτα επεισόδια, είναι αυτές οι ιστορίες των companions. Είναι ό,τι πιο κοντινό σε αρχή, μέση και τέλος έχει να επιδείξει μια σειρά με αθάνατο ήρωα. Ως τώρα στη σύγχρονη εκδοχή της σειράς, τα φινάλε των ιστοριών των Companions έρχονταν πάντα χέρι-χέρι με το τέλος των σεζόν, οπότε δεν είχε φανεί καθαρά η δύναμη που μπορούν να κουβαλάνε αυτές οι ιστορίες.
Με την αποχώρηση των Ponds σε ένα 5ο επεισόδιο μίας σεζόν, αυτή η δύναμη κυριεύει τα πάντα: Δε μας ενδιαφέρει αν η σειρά επιστρέφει σε κάποιους μήνες, δε μας νοιάζει αν η σεζόν έχει κι άλλα επεισόδια. Αυτή τη στιγμή είναι σαν το Doctor Who, σαν ένα Doctor Who, να έφτασε στο “ending”. Και πώς.
Είναι περίεργο να ξέρεις εκ των προτέρρων ότι έρχεται το τέλος για κάποιους χαρακτήρες, αλλά αυτό ήταν πάντοτε το παιχνίδι με το Doctor Who. Η αξία αυτών των αποχωρήσεων βρίσκεται πάντα στο συναίσθημα και στην σημασία, και φυσικά στον τρόπο. Όπως κι αν το κοιτάξεις, αυτό το επεισόδιο, ως το τέλος της μεγάλης, υπέροχης Pond Saga, ήταν φανταστικό.
Αρχικά επειδή ήταν all about the Ponds. Αυτό που ανέφερα λίγο νωρίτερα, πως αυτή τη στιγμή δε μας νοιάζει αν η σειρά έχει συνέχεια επειδή φτάσαμε σε ένα Τέλος; Ε, κι η ίδια η σειρά έτσι το αντιμετωπίζει. Αυτή η αποχώριση, σε αντίθεση με όσες έχουν προηγηθεί στο σύγχρονο Who, δεν είναι δεμένη με καμία μεγάλη πλοκή, δεν είναι παράπλευρη απώλεια των ενεργειών κάποιου Big Bad, δεν είναι υποσημείωση σε κάποιο season-long arc. Είναι απλά η στιγμή που φεύγουν οι Ponds, και μόνο, ακριβώς, αποκλειστικά αυτό.
Έρχεται στην πλάτη ενός σερί επεισοδίων που, άλλα καλά κι άλλα μέτρια, πάντως ανεξαιρέτως υπογράμμιζαν το πόσα σημαίνουν αυτοί οι 3 χαρακτήρες, ο ένας για τον άλλον, το πόσο μεγάλο κενό αφήνουν όταν απουσιάζει ο ένας ή ο άλλος. Στο τέλος του προηγούμενου, ολοκληρώθηκε το θεώρημα που είχε ξεκινήσει ο Moffat πριν χρόνια, με το 'Eleventh Hour': Αυτή η παιδική δίψα για φαντασία, για περιπέτεια, έχει πάντα θέση, χωρίς αυτή είμαστε τελειωμένοι. Οι Ponds, μετά από ένα μουντό χρόνο παγιδευμένοι στην πραγματικότητα, αποδρούν ξανά με τον Doctor.
Το πληρώνουν; Όχι, γιατί αν και αυτό το φινάλε είναι πολύ στενάχωρο, κρύβει κάτι το φοβερά αισιόδοξο: Η Amy 'θυσιάζεται' και αποχαιρετά τον Doctor με αγάπη και με μια κατακλείδα απέραντης ευγνωμοσύνης. Και ο Doctor μες στη θλίψη ξέρει, μάλλον, πως το να έχει συντρόφους τον κάνει έναν καλύτερο, εχμ, θεό.
Το ίδιο το επεισόδιο είναι φανταστικό, ακριβώς λόγω του μικρού του μεγέθους. Χρησιμοποιεί τους Angels, αλλά με τρόπο περισσότερο κοντά στο old-school του 'Blink', παρά στο universe-consuming έπος της επανεμφάνισής τους στην 5η σεζόν. Φέρνει πίσω τη River, αλλά να παίξει το ρόλο της στην τελευταία επικοινωνία του Doctor με την Amy, για να πει αντίο στη 'μητέρα' της, για να εντοπίσει τον χαμένο Rory - όχι για να βάλει μπροστά κάποιο τεράστιας σημασίας story arc.
Το σκηνικό του προπολεμικού Μαχάταν είναι τέλειο, και η ιδέα του ξενοδοχείου-μπαταρίας για τους Angels ευφυής και ανατριχιαστική την ίδια στιγμή. (Για το Άγαλμα της Ελευθερίας δεν έχω καν κάτι να πω. Απλά ΕΠΡΕΠΕ να συμβεί, και ναι, ήταν απείρως cool και spooky.) Το όλο set-up δίνει στον Moffat την ευκαιρία να γράψει μια ιστορία λίγο ως πολύ περιορισμένη σε ένα σημείο, βασισμένη στον τρόμο, κάτι που ξέρει να το κάνει πολύ καλά. Το ότι εδώ είχαμε επιπλέον και τεράστιο συναισθηματικό δέσιμο, ήταν απλά ένα μπόνους.
Το επεισόδιο κυλούσε με τα γνωστά timey-wimey κολπάκια μέχρι περίπου το μισό του, όταν και άρχισε να διαφαίνεται κάπως το πώς θα παιχτεί αυτή η τελευταία πράξη. (Προς στιγμήν είχα πιστέψει πως το επεισόδιο θα ήταν ένα κυνήγι στο χρόνο προς τα πίσω, με τους Angels να στέλνουν το Rory κάθε φορά και παλιότερα και το TARDIS στο κατόπι του.) Ελάχιστες στιγμές μπορώ να σκεφτώ σε τηλεοπτικά δράματα που να έχουν τόσο πολύ κερδίσει το δικαίωμα σε μια σκηνή σαν την 'αυτοκτονία' των Ponds. Οι δυο τους έχουν ακολουθήσει ή περιμένει ή ξαναβρεί ο ένας τον άλλον μέσα από τις πιο εξωπραγματικές, απίθανες και εμψυχωτικές περιστάσεις: Φυσικά και η ύστατη πράξη τους, θα ήταν κοινή.
Το ότι το παράδοξο λύθηκε με τους 4 ήρωες πίσω στο νεκροταφείο όπου όλα ξεκίνησαν, με έπιασε λίγο απροετοίμαστο, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν ξέραμε πόσο reset θα ήταν αυτό το button. Σίγουρα όχι αρκετά ώστε να σβήσει, προφανώς, όλους τους Angels από τη Νέα Υόρκη (έτσι όπως το κατάλαβα, δηλητηριάστηκαν μόνο εκείνοι που θρέφονταν από το ξενοδοχείο, άρα άλλοι περιφερειακοί παρέμειναν άθικτοι. Μεταξύ αυτών, apparently, και το Άγαλμα της Ελευθερίας. Χοχο), με έναν που είχε ξεμείνει στο νεκροταφείο να στέλνει ξανά πίσω τον Rory.
Εκεί πια όλοι γνωρίζαμ τι θα ακολουθούσε, η Amy Θα τον ακολουθούσε για μια τελευταία φορά, ξαναγράφοντας για την πάρτη του ακόμα και την Ιστορία. Ο “Raggedy man... goodbye” αποχαιρετισμός την ώρα που η River προσέφερε ένα απροσδόκητο “shut up Doctor, yes it is”, απλά με διέλυσε.
Τώρα, οι κανόνες του Doctor Who σχετικά με το πήγαινε-έλα, με το ταξίδι στο χρόνο, με τα fixed points, όλα αυτά, ξέρουμε πολύ καλά πως βασίζονται όλα σε τρομερά αυθαίρετους κανόνες, πρακτικά δεν υπάρχει τίποτα σε αυτή τη σειρά που να μην αυτο-καταρρίπτεται. Αυτό που μετράει για μένα τουλάχιστον, είναι η συναισθηματική αλήθεια. Οι Ponds και ο Doctor είχαν τη στιγμή τους, και τώρα αυτή η στιγμή πέρασε, και τόσο η Amy όσο και ο Doctor μοιάζουν να γνωρίζουν πως οι ιστορίες τους δε θα ξαναδιασταυρωθούν - άρα δεν θα ξαναδιασταυρωθούν. Κατά κάποιο τρόπο, το timeline των Ponds τώρα γίνεται άπροσπέλαστο για τον Doctor, και εκεί το αφήνω. Το πιστεύω, κι αυτό μου αρκεί.
Κι αν υπήρχε ένας τρόπος να γίνει ακόμα πιο συντριπτικός αυτός ο αποχαιρετισμός, ο Moffat τον βρήκε. Ο Moffat για την ακρίβεια τον είχε βρει πριν 3 χρόνια. Η Amy γράφει στον Doctor έναν επίλογο (στο βιβλίο της River τυπικά, αλλά ξέρεις - επίλογο) όπου του ζητάει μια τελευταία χάρη και ταυτόχρονα δίνει την κατακλείδα την ίδιας της ιστορίας της ως τηλεοπτικό χαρακτήρα. Αφηγείται με λίγες λέξεις, κάποια μόνο από τα θαυμαστά πράγματα που έκανε (που είδαμε) σε αυτές τις 2μιση σεζόν, στη μορφή δώρου ελπίδας για τον εαυτό της ως πιτσιρίκι, για εκείνο το κοριτσάκι που περιμένει υπομονετικά στην αυλή να επιστρέψει ο Raggedy Man.
Πριν δω το φινάλε, έκατσα και είδα για χιλιοστή φορά το 'Eleventh Hour', οπότε είχα πολύ φρέσκο το πλάνο με το οποίο κλείνει η ιστορία της Amy, με την σκηνή όπως υπάρχει αυτούσια σε εκείνη την πρεμιέρα. Με την μικρή Amy να κάθεται στη βαλίτσα της και ακούγωοντας τον ήχο του TARDIS, να σηκώνει το κεφάλι γεμάτη ελπίδα, αλλά τελικά να βλέπουμε την Amy να ξυπνάει, χρόνια μετά.
Όλοι είχαμε τότε υποθέσει πως ήταν απλά ένα όνειρο και το είχαμε αφήσει εκεί. Αδιανόητα, φαίνεται πως ο Moffat ήξερε πάντα πως ο Doctor θα επέστρεφε από το μέλλον (του) για να δώσει ελπίδα στη μικρή Amelia (και να κάνει εμάς να θέλουμε να βάλουμε τα κλάμματα).
Ο τρόπος που το τέλος δένει με την αρχή σε αυτή την ιστορία δεν είναι τίποτα λιγότερο από υπέροχος. Ο λόγος που αγαπήσαμε τόσο πολύ την Amy ήταν ότι τη γνωρίσαμε, όπως κι ο Doctor, όταν ήταν παιδί. Δεν υπήρχε ωραιότερο κλείσιμο από αυτή, μια ύστατη νότα απόλυτης συναισθηματικής αλήθειας στη χρήση του continuity, την ίδια στιγμή πρόλογος κι επίλογος μιας φανταστικής ιστορίας.
Ο Doctor μπορεί να μισεί τα endings, αλλά δεν είπε τίποτα για επιλόγους.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου