Καταρχάς, γαμώ. Είναι ωραίο. Είναι ενδιαφέρον. Συμβαίνουν πράγματα, δεν έχει τίποτα βαρετό. Για να το βγάλω από τη μέση το λέω. Πάμε σε μερικά επιμέρους:
Το “I's so sick of crying!” μίνι ξέσπασμα της Elena υπογραμμίζει το κυριότερο θετικό στοιχείο αυτής της μετάβασής της σε βαμπίρ. Το ζουζουνοηθικογκρινιάρικο act είχε παλιώσει, ο χαρακτήρας δεν πήγαινε πουθενά. Κι εμείς ήμασταν sick of her crying. Τώρα το ενδιαφέρον είναι αλλού, πώς θα γίνει η μετάβαση, τι θα χρειαστεί να θυσιάσει στην πορεία. Και φυσικά οι αδερφοί Salvatore αντιπροσωπεύουν τις διαφορετικές όψεις του νομίσματος, και φυσικά η Elena θα στραφεί στον Damon που είναι πιο αλητάκος και πιο πανεπιστήμιο-της-ζωής η φάση του και άρα προφανώς θα μπορεί να τη βοπηθήσει καλύτερα, από τον άλλον.
Απορία επί της μεταβάσεως. Είδαμε την Elena να αηδιάζει με το φαγητό, ΟΚ, ωραίο, μου θύμησε λίγο και 'Eleventh Hour' του Doctor Who. Ενδιαφέρον που τα βαμπίρ δε μπορούν να ανεχτούν το φαγητό μας, αλλά το αλκοόλ μας μια χαρούλα το τσακίζουν. Μαθήματα ζωής αυτά παιδιά, σημειώνετε.
Απορία: Είναι κάθε high concept σειρά καταδικασμένη να φτάσει αργά ή γρήγορα να έχει όλους τους χαρακτήρες της μπλεγμένους σε αυτό το όποιο concept; Στο Alias ήδη από τη 2η σεζόν όλοι (ακόμα και οι φυσιολογικοί άνθρωποι) ήταν κατάσκοποι ή χαμένοι γονείς ή κλώνοι ή δε ξέρω'γω τι. Στη Buffy μετά τη μέση της σειράς όλοι ήταν βαμπίρ ή μάγισσες ή mystical keys ή Xander. Στο Melrose Place μέχρι να τελειώσει όλες ήταν σκύλες κι όλοι ήταν αναίσθητα γουρούνια. Βλέπετε πού το πάω. Ένας φυσιολογικός μας έχει μείνει εδώ, κι αυτός είναι τόσο βαρετός που σημειώνουμε την ύπαρξή του μόνο όταν εξυπηρετεί τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες με τη νορμαλοσύνη του. Τίποτα, το νορμάλ είναι υπερεκτιμημένο.
Μερικές πολύ έντονες σκηνές σε αυτά τα 2 πρώτα επεισόδια: Η επίσκεψη της Bonnie στον κόσμο των νεκρών στην πρεμιέρα, η εμφάνιση του γαμάτου βαμπιροκυνηγού στο δεύτερο επεισόδιο, απλώνουν μια ωραία αίσθηση απειλής από το ξεκίνημα της σεζόν κιόλας. Όχι ότι δεν έχει παιχτεί αρκετά το όλο 'φανατικοί θέλουν να αφανίσουν αυτό το παρεξηγημένο υπο-γκρουπ περιθωριακών που δε μπορούν να κατανοήσουν', αλλά ας πούμε ότι προτιμώ X-Men από μεταφυσικές σαπουνόπερες που παρεξηγούν το κυνηγητό της ουράς τους για πλοκή. Η οδός που είχε πάρει πέρσι η σειρά δεν οδηγούσε πουθενά.
Μιλώντας για γαμάτες σκηνές. Η σκηνή στην εκκλησία, με την Elena να παραλίγο-προδίδεται στο έδρανο, τον Stefan να τη μαζεύει και τον Matt να της δίνει το αίμα του, κρυφά -αλλά και ακριβώς μπροστά- από τον κυνηγό με το σκόπευτρο; AMAZING.
Η όλη σκηνή υπήρχε εν μέρει για να στηρίξει την εμφάνιση ενός παντελώς ενοχλητικού νέου χαρακτήρα, την οποία μισώ ήδη. Κοιτάχτε ποιο είναι το πρόβλημά μου: Υπάρχουν δύο τρόποι να εισάγεις νέους χαρακτήρες. Ο ένας είναι να μας τους συστήσεις μέσα από, ιδανικά, κάποια καθαρά προσωπική τους εμμονή ή ιδιαιτερότητα, να μας πεις ή να μας δείξεις τι είναι, τι θέλουν, γιατί σηκώνονται από το κρεβάτι το πρωί ρε παιδί μου. Με δυο λόγια, όχι να στήσεις πάνω τους ιστορίες και τέτοια. Όπως μας σύστησε η Buffy τον Oz, κάπως. Και μετά κάντους ό,τι θες. Μας νοιάζει, θα το ακολουθήσουμε. ΟΚ; Κι ο άλλος είναι να μας τον συστήσεις μέσα από τα μάτια του ενδεχόμενο love interest ή/και κάποιο angle της πλοκής που θα εξυπηρετήσει. Τότε δε μας συστήνεις χαρακτήρα όμως, μας συστήνεις αφηγηματική πατερίτσα. Η νέα κοπελιά-σωσίας της Willa Holland που κατέφθασε μέσα σε έναν κατακλυσμό παρεξηγήσεων, ανατροπών, περιπέτειας, αμήχανου φλερτ, ισχυρών δεσμών με το story arc της σεζόν, αλλά που να μου κολλήσεις τα μούτρα στο αναμμένο μάτι α λα Ronnie Gardocki το όνομά της δε θα θυμάμαι να στο πώ, μου μοιάζει σαν εντελώς ξεδιάντροπο όχημα (πλοκής, σαπουνιού).
Αλλά ας μην κλείσω με φάλτσα νότα γιατί όντως μου άρεσαν πολύ αυτά τα 2 επεισόδια ακόμα κι αν σημαίνουν πως θα κάνουμε πολύ καιρό να ξαναδούμε την Claire Holt. Ας κλείσω έτσι: Η τελευταία σκηνή, με την “I didn't get the girl. Remember?” κάτι-σαν-συνομιλία του Damon με τον Rick, ήταν υπέροχη. Είπαμε παραπάνω για το πώς η σειρά έχει ξαποστείλει κάθε 'σκέτο' χαρακτήρα που είχε, αλλά στην πραγματικότητα ο μόνος που μου λείπει είναι ο Alaric, μακράν ο αγαπημένος μου στις 3 πρώτες σεζόν. Αυτό που τον έκανε από ενδιαφέροντα, όντως λατρεμένο, ήταν αυτή η περίεργη, ασυνήθιστη, φοβερά συναρπαστική φιλία με τον Damon. Τόσο ταιριαστό που σαν κερασάκι στην τούρτα μιας σκηνής αποχαιρετισμών, εκείνος που θα έμενε για το τέλος θα ήταν εκείνος του Damon στον χαμένο του φίλο. Και τόσο όμορφο που η σειρά έκανε μια παύση για να (εκ)τιμήσει μια καθαρά αντρική φιλία μέσα σε ένα γαϊτανάκι από μεταφυσικά ρομάντζα. (Που μια χαρά είναι κι αυτά, απλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.)
“So thanks, friend.”
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου